Dziwny ślub i telefon z zaświatów.

Miałam wrażenie, że jadę pociągiem, a jednocześnie byłam w niezbyt dużym pokoju. Ni to sypialnia, ni to dzienny, taki do wszystkiego, jakby kawalerka, ale wiedziałam, że jest częścią jakiegoś większego mieszkania. Byłam w tym pokoju z mężczyzną (postać fikcyjna). Rozmawialiśmy, dobrze się znaliśmy, odnosiłam wrażenie, że jesteśmy parą i bardzo się kochamy. W pewnej chwili ów mężczyzna wyznał mi, że żeni się z jakąś kobietą, która zaraz przyjdzie. Zrobiło mi się ogromnie przykro, bo wydawało mi się, że to ja powinnam być panną młodą. Jego wybranka przyszła, poznałyśmy się, pomagałam im w szykowaniu się do ceremonii i chwilę potem byli już małżeństwem. Bez księdza, świadków itd. Tak po prostu w jednym momencie. Mężczyzna powiedział mi na osobności, że to tylko tak, że kocha mnie, a z nią się ożenił, żeby się ożenić i niczego to nie zmienia między nami. Ona będzie jego żoną na papierku, a ja jego kochanką w życiu. Próbował mi tłumaczyć, że to tak jakby mnie poślubił. Nie mogłam tego wszystkiego pojąć i nagle zadzwonił mi telefon. Odebrałam i usłyszałam wesoły głos mówiący: "Cześć Ewuniu" (tak mam na imię). Był to mój zmarły dziadek. Zaniemówiłam, rozłączyłam się i odrzuciłam telefon. Byłam sparaliżowana i nie potrafiłam nic powiedzieć. Gdy w końcu się ocknęłam, wytłumaczyłam nowożeńcom co się stało. Usiłowali mi jakoś pomóc, ale bardzo nieudolnie. Po chwili się obudziłam.

Nie wiem jak to się ma do mojej sytuacji w życiu, bo jestem sama już od dłuższego czasu i żadnego kandydata na horyzoncie nie ma. Z kolei dziadek zmarł w grudniu, nigdy nie było między nami silnej więzi. Traktowaliśmy siebie dość chłodno i obojętnie. Bez miłości, bez emocji, po prostu jak kogoś kogo się zna.