Cudowny ogród, śliczne dzieci

Hej,

Od jakiegoś czasu mam jeden natrętny sen. Nie wiem czy to istotne, ale tak ogólnikowo napiszę, że na początku śni mi się, że moi przyjaciele, znajomi, rodzina nie mają dla mnie czasu są dla mnie oschli i w ogóle czuję że im moje towarzystwo bardziej przeszkadza i irytuje niż cieszy. Więc daję im święty spokój i idę gdzieś sama na spacer No i wtedy jest ta część snu która najbardziej mnie zastanawia. Spacerując spostrzegam cudowny ogród, jest piękny, zielony świeży i czuję, że wchodząc do niego poczuje szczęście, że tam mi nic nie grozi i w ogóle. I wtedy w trawie spostrzegam dwójkę samotnych ślicznych dzieci, najładniejsze dzieci jakie w życiu widziałam, uśmiechnięte niemowlaki z blond loczkami chłopczyk i dziewczynka. Wchodzę więc do ogrodu obserwuje te dzieci i wołam kogokolwiek znajomego żeby pokazać mu moje odkrycie. Wtedy biorę na ręce dziewczynkę i ją przytulam. Przychodzi ten ktoś znajomy i pokazuje mu najpierw tą dziewczynkę, ale okazuje się że ona skurczyła się do rozmiaru palca zrobiła się cała sina i bardziej przypomina brzydką lalkę niż śliczne dziecko. Wiem że żyje ale czuje, że umiera, spoglądam na chłopca a on nie skurczył się ale nie jest już taki ładny i też wygląda jak zwykła lalka. No a na końcu ogród traci całą swą magiczność i wiem że gdybym do niego nie weszła nie wzięła dzieci na ręce to wszystko było by jak dawniej i że to ja wchodząc to wszystko zniszczyłam.

Myślę, że ten sen nie świadczy najlepiej o mojej psychice, ale zapewniam, że w normalnym życiu u mnie wszystko jest w jak najlepszym porządku przyjaciele mnie nie unikają rodzina i znajomi też zawsze mają dla mnie czas i są dla mnie życzliwi:tongue:. Skąd więc tak głupi sen?