Szaman / śmierć / walka / oświeceni

Także zacznę bez ogródek.

Siedzę w osadzie, plemiennej. Mam na sobie przepaskę, czuję za chwilę coś się wydarzy jednak nie wiem dokładnie co.

Zostaję zaprowadzony do ogniska, wczęcie w ogół ciemno, czuć wzniosły klimat.

zrozumiałm gdy spojrzałem na dwoje ciało. Było wytatuowane w mistyczne wzory.

Podeszli do mnie - dwóch kapłanów i zrozumiałem. miałem uleczyć całą wioskę. jeden w dłoniach trzymał miskę.

Stanęlo przedemną podali miskę. usiadłem przed ogniskiem.i zacząłem pić.wypiłem

zaczęło eobić się dziwnie. ciemno.

czuję je opadam plecami na ziemię - widzę wszystko i nic.

moje ciało zaczęło całe pulsować. Spojrzałem na dwoje ręcę, miejscu tatuaży zaczęly pojawiać się żyły, poprostu wychodziły z ciała. Były czarne.

Coraz więcej, i poczułem że serce również się wyądrębnia. Spojrzałem w tą stronę i zobaczyłem sięgnąłem w głab swojej klatki piersiowej. I tak, trzymam swoje serce, całe czarne pulsuje, byłem spokojny i za razem zaniepokojjony. Poczułem że to misja która mnie czeka, wszystkie dusze w wiosce na mnie liczyły.

Wstałem.

W okół mnie czarna pustka. Zdali mogłem dostrzec że zbliża się 'on' choroba wioski. zwróciłem sie jego kierunku, był straszny, jakby człowiek, ale z maską pająka.

Ubrany w trybalne odzienie. Zaczą mówić w niezrozumiałym języku, jedna po chwili go zrozumiałem. powiedział że nigdy mi sie nie uda i to jego miejsce a wioska już na zawsze zostanie pogłębiona w nicości. Rozpoczęła się wymiana zdań. Zdania w języku niezrozumiałym dla człowieka, jakby forma zaklęć. Wypowiadaliśmy je na przemian. W końcu ułożyłem ręce w skomplikowaną figurę i wypowidziałem ostatnią formułę. Wystko zaczęło jaśnieć, promień światła był bardzo mocny. Trybalny stwór zaczął się oddalać z niedowierzaniem. Wiedziałem że wykonuję swoją misję.

chwilę po tym obudziłem się, cały mokry serce biło w ten sam rytm jak we śnie.

Przepraszam za składnie, sen ma już trochę czasu.