Pomidory na cmentarzu

Dawno juz nie potrafilam sobie wytlumaczyc tak wyraznego snu...

Wiedzac, ze moj brat zakopal w grobie dziadka butelke wodki, stwierdzilam, ze ja wykopie i zrobie sobie nalewka na urodziny, albo cokolwiek. Ogolnie - wykorzystam. Bieglam na cmentarz (bardzo szybko, niczym w kreskowce, gdy nogi nie sa widoczne, bo sie zlewaja z szybkosci).

Przy grobie dziadzia byla moja maszyna singer - w ramach elementu dekoracyjnego, obok torby, ktore zostawilismy po swiecie zmarlych. Posprzatalam torby dziwiac sie, ze taki balagan zostawilismy i wracajac zauwazylam dziwna mode cmentarna - sadzenie pomidorow na grobach. Gdzies byly kwiaty, ale czesto pojawialy sie pomidory. Duze, 1-1,5 metrowe krzaki, bujne i geste. Stwierdzilam, ze pozbieram kilka, niczym kasztany, ktore zbieralam corocznie z grobu babci. Owszem naszla mnie watpliwosc, ale jestem bardzo praktyczna osoba - po co ma sie to zmarnowac. Moze komus po prostu dam?

Od dziecka lubie ten cmentarz. Zawsze zbieralam tam kasztanki, chodzilam miedzy grobami, ludzie zawsze tam byli mili (w moim snie, gdzies daleko tez byli, przechodzili - mialam tego swiadomosc, ale jesli juz, to pojawialy sie ich sylwety, nie osoby). Ten cmentarz w rzeczywistosci ma w sobie wiele spokoju, ciepla, ale tez dostojnosci, W moim snie byl... wesoly, troche trzpiotowaty. Pelen slonca, niczym letni ogrod. Kwiaty kwitly, pszczoly brzeczaly. Bylo pieknie i sielsko. Pomidory mialy rozne ksztalty i wielkosci - w zalesnosci od gatunku (okragle, podluzne, malutkie koktajlowki). Wszystkie byly bardzo mocno czerwone, dojrzale i piekne. Az pachnialy sloncem (takie pomidory jakie jada sie tylko we Wloszech ).

Czulam ten zapach...