Biblia-plagiat

Stary Testament zawiera “Historię Przyszłości” przepisaną z Bhavisya Puran

imiona i wydarzenia również są podobne

Słowiańska bogini Lela jest boginią z Dhurwaloki, czyli z Gwiazdy Polarnej opisanej w Puranah.

W rozdziałach 3-5 Pratisarga Parva Bhavisya Purany, Srila Suta Gosvami opowiada o wydarzeniach, które częściowo zostały przepisane do StaregoTestamentu. Te wydarzenia rozpoczynają się około 13 200 lat temu, czyli około 8 200 lat przed rozpoczęciem Kali yugi. W tym czasie Król Ksemaka władał Indiami. Podczas podróży wśród terenów leśnych został zabity przez mlecców, niecywilizowanych zjadaczy mięsa.

Jego syn, Książę Pradyota objął tron i zapytał braminów o przeznaczenie swego ojca osiągnięte po śmierci. Poinformowali nowego króla, że Ksemaka był na Yamaloce (planecie Yamarajy, półboga, który sądzi grzeszne dusze po ich śmierci). Ksemaka nie udał się do nieba, gdyż zginął z rąk grzesznych mlecców. Król Pradyota zapytał jak jego ojciec mógłby zostać uwolniony z tych warunków. Bramini powiedzieli mu by przygotował mleccayagya, wielką ofiarę w której, niecywilizowani zjadacze mięsa z całego świata mogliby zostać pochłonięci przez ogień ofiarny. Uważając tą ofiarę jako błogosławieństwo dla jego ojca i dla całego świata, który mógłby w ten sposób zostać uwolniony od obecności tak wielu grzesznych ludzi, Pradyota uczynił konieczne przygotowania. Gigantyczny ogniowy ołtarz został zbudowany, że miał wiele mil kwadratowych. By wypełnić go drewnem, musiały zostać ścięte całe lasy. Ogień musiał być niebotycznym pożarem. Jak wiele ghee było w niego ofiarowanych przez braminów? Intonując Vedyjskie mantry, przenieśli dźwiękiem mlecców z całego świata i upuścili ich w płomienie. W ten sposób wielce grzeszni ludzie byli wyzwoleni od narodzin i śmierci.

Wersy 7 i 8 Bhavisya Purana Pratisarga Parva z rozdziału 4

haarahuunaanbarbaraashcaiva gurundaamsca shakankhasaanan

yaavanaanpallavaamshcaiva romajaa nkharasambhavaan

dviipasthitaankaamarushca chinaansaagaramadhyagaan

praahuyabhasmataatkurvanvedamantraprabhavatah

Mlecca są niecywilizowanymi ludźmi, którzy nie podążają za pismami Vedyjskimi. Tworzą oni różne plemiona, znane jako Hara (wojownicy prawdopodobnie z Arabii, gdyż Harowie byli wielbicielami Hara lub Pana Sivy, i Arabia w tych dniach była miejscem kultu Sivy), Huna (Hunowie), Barbara (barbarzyńcy), Gurunda, Shaka, Khasa (ludzie z górzystych krajów Indii), Yavana (Jończycy I Grecy), Pallava (Persowie), Romajaa (Etruskowie, starożytni ludzie Włoch) i Kharasambhava (“ci, którzy narodzili się od osłów”) wraz z tymi, którzy żyli w różnych miejscach Chin i Assam i wysp pośród oceanów. Wszyscy oni zostali zabici i obróceni w popiół przez Vedyjską mantrę. Osoba Kali stała sie najbardziej nieszczęśliwa z wymarcia mlecców całego świata. Jako półbóg odpowiedzialny za kłótnie i grzeszne czynności, pozostał bez zajęcia, gdyż w tych dniach tylko mlecca byli pod jego kontrolą. Wraz z wdowami mlecców, którzy zostali zabici w ofierze, Kali wykonał pokuty i wyrzeczenia przez długi czas. W końcu Najwyższy Pan Hari, który jest zadowolony przez służbę oddania, osobiście pojawił się przed Kali i przemówił do niego jako yugottamy, najlepszego z yug.

Mówiąc to, Pan wskazał, że wkrótce rozpocznie się jego własna yuga (epoka) Kali. W tej epoce, Kali będzie rządził nie tylko plemiennymi ludźmi, lecz całym światem. “Przyjmę wiele form podczas twych rządów”, Pan oświadczył.

Powiedział, że Prajapati Kardama Muni spłodził mężczyznę o imieniu Adama i kobietę o imieniu Havyavati, którzy razem mieli być rodzicami nowej rasy mlecców. Słysząc to, Kali stał się bardzo szczęśliwy. Po tym Aryanie stali sie słabi, gdy mleccowie znów urośli w siłę. Havyavati (Ewa) była zwiedziona przez Kali w formie węża, by nakarmiła swego męża owocem ramyaphala. W ten sposób Kali przejął kontrolę nad światem.

Adama (Biblijny Adam) był samo kontrolującym się mędrcem, który nieustannie medytował o swej duszy. Żył wraz z Havyavati (Ewą) w Pradan (Edenie), danym przez Boga lesie o powierzchni 4 kros (?). Adama I Havyavati byli poinstruowani przez Pana by nigdy nie jeść ramyaphala, rodzaju owocu, który stymuluje zmysły uczuciami przyjemności. Lecz Kali przyjął formę węża i namówił tych dwoje do zjedzenia owocu. Ten czyn był przyczyną ich upadku z platformy wyrzeczenia. Przyjęli to za ścieżkę życia ze wszystkimi tzw. potrzebami. Pragnąc nosić piękne stroje, przystroili się liśćmi udumbuh. We właściwym czasie poczęli synów, którzy jeden po drugim byli przodkami mlecców.

Bhavisya Purana wymienia kilku potomków Adama. To jest godne uwagi podobieństwo pomiędzy wymienionymi w Biblii imionami potomków Adama.

Swet — Seth.

Anuh — Enoch/Enosh

Kinash — Kenan

Mahallal — Mahallalel, also known as Managara.

Varada — Jered or Riyad, who established a town named after him, Riyadh in Saudi Arabia.

Hanuk — Enoch

Matocchil — Methuselah

Lomak — Lamech

Nyuha – Noe, który stał się drugim ojcem dla całej ludzkości jak zostało powiedziane w Biblii. Trzema synami Noego byli Seem (Shem), Sham (Ham) I Bhav (Japeth/Japith). Według Bhavisia Purany, Noe był wielbicielem Pana Visnu. Medytowal on mantrę “soham”, która oznacza “Jestem tej samej jakości jak Najwyższa Duchowa Istota”.

Wersy 47 – 50 Bhavisya Purana Pratisarga Parva rozdziału 4 są jak następuje:

ekadaa bhagavaan vishnu tat svapnena tu samaagatah

vatsa nyuha srunushvedam pralayah saptame ahani

bhavitaa tam janaissaardha naavamaaruhaa stavaram

jiivanam kuru bhaktendra sarvasreshtho bhavishyasi

tatheti matvaa sa munirnaavam krtvaa supushtitaam

hastatrishatalambaam pascaashaddhastavismrtaam

trimshaaddhastocchritaam ramyaam sarvajiivasamanvitaam

Pewnego razu Pan Visnu przybył do Noego we śnie i rzekł: “Drogi synu Noe! Wysłuchaj mych słów. Od teraz, za siedem dni będzie zniszczenie. Weź łódź i uratuj swe życie, jak też i życie innych ludzi. O mój wielki wielbicielu, staniesz sie najwyższym zbawcą”. Przyjmując polecenie Pana, które było oświadczone we śnie, Noe zbudował silną łódź długą na 300 dłoni, 50 dłoni szeroką i 30 dłoni wysoką. Dał na niej miejsce wszystkim żywym istotom.

Wersy 51 – 52:

aaruhya svakulaissaarddham vishnudhyaanaparoabhavat

saamvartako meghagano mahendrena samanvitah

catvaarimshaddinaanyova mahaavrishtimakaarayat

sarva tu bhaarata varsha jalaihplaavya tu sidhavah

Wraz z członkami swej rodziny, wkroczył na łódź i medytował o Visnu. Chmury samvartaka wysłane przez Indrę wylewały deszcz przez 40 dni, przynosząc zniszczenie. Cały świat Bharatavarsy został zatopiony i tak stał się oceanem.

Bhavisya Purana wspomina, że wody powodzi nie sięgnęły do Badrinath. 88 tysięcy mędrców zgromadziło się tam, by słuchać i intonować o chwałach Pana. Suta Gosvami, mówca Śrimad Bhagavatam był wśród nich. Mędrcy modlili się do mocy Pana, znanej w Vedach pod imionami Mahakali, Devaki, Mahalaksmi, Radha-devi, Revati, Pushpavati, Svargati, Kamakshi, Mayadevi i Bhairavi. Bogini była zadowolona i deszcze uspokoiły się.

W przeciągu roku ląd wynurzył się ponownie. Nyuha wraz ze swą rodziną opuścili łódź w miejscu zwanym Shishina w Himalajach. W tym czasie Nyuha został zainspirowany przez Duszę Najwyższą by stworzyć nowy język, brahmi – bhasam, który nie był językiem Vedyjskim i, by rozprzestrzenić Kali – yugę. Potomkowie Nyuha zajęli różne ziemie i dali tym ziemiom nowe nazwy w języku brahmi – bhasa. Niektórymi z tych krajów były Madi, Yunan, Stuvlocetas, Tirat, Elish, Tarliksh, Kitti i Huta. Pośród potomków Nyha był Aviram, zwany Abrahamem w Biblii i znany Muzułmanom jako Ibrahim.

Bhavisya Purana oznajmia:

vishnubhaktyaagnipujaa ca hyahinsaa ca tapo

damahdharmaanyetaani munibhihmlechhanaam hi smrtaanivai

Muni (mędrcy) wyjaśnili, że dharmą (religią) mlecców było oddanie dla Pana Visnu, ofiary ogniowe, brak przemocy, wyrzeczenia i kontrola zmysłów.

Bhavisya Purana czyli jak tworzono mesjasza Jeszua

Bhavisa Purana, napisana 5000 lat temu, spogląda w okres kilku dekad po narodzinach Jezusa Chrystusa. W tym czasie król o imieniu Shalivan władał Bharatavarsą (Ziemią). Jego królestwo było zwane Sindhustan. Mlecca w tym czasie byli bardzo liczni, i Shalivan sprowadził porządek do ich społeczeństwa dając im prawa i kody do przestrzegania. Ishaputra, lub Isha Masiha, żył w regionie Himalajów w czasie Króla Shalivahana.

Pewnego razu Shalivahan odwiedził Himatunga (rejon Himalajów). Król przybył na ziemię Hunów pośród gór i tam zobaczył “pomyślną” osobę o białej karnacji, mocno zbudowana, ubrana w białe szaty. Shalivahan był wielce zadowolony i spytał o tożsamość mężczyzny. Odparł on

iishaputra ca maam vidhi kumaari garbha sambhavam

Nazywam sie Ishaputra, syn Boga, zrodzony z łona dziewicy.

Ishaputra powiedział królowi, że był on nauczycielem mlecców. Wśród tych upadłych ludzi ustanowił ścieżkę prawdy. Król zapytał Ishaputre, by ten łaskawie wyjaśnił zasady swej religii. Ta święta osoba odparła, że był znany jako “Masiha” (Mesjasz) wśród mlecców, ponieważ przywrócił ich wiarę w Boga i zachowywał się w dobroci, która wśród nich praktycznie zaniknęła. By jego doktryna mogła być zaakceptowana przez mlecców, Ishaputra nawet przyjął inicjację u guru mlecców.

Jego doktryna charakteryzowała się następującymi zasadami:

maanasam nirmala krtva malam dehe shubhashubham

Umysł i ciało muszą być trzymane w czystości

naigamam japamaasthaaya japata nirmala param

Osoba powinna być ściśle usytuowana w japa – wewnętrznym intonowaniu lub modlitwie

nyaayena satyavarcasaa manasaikyena maanavah

Ludzie powinni mówić prawdę i kontrolować ich umysły

dhyaayena pujayediisham suryamandalasamsthitam

acaloayam prabhuh saakshaattathaa suryocalah sadaa

Osoba powinna uważnie wielbić Pana, który jest niezmienny niczym słońce

tatvaanam calabhutaanaam karshanah sa samatatah

Pan przyciąga do siebie zanikające żywe istoty i obejmuje nad nimi kontrolę

Podsumowując, król rzekł:

iishamurtihyandi praaptaa nityashuddhaa shivakarti

iishaamasiiha iti ca mama naama pratishitam

Trzymam formę Pana w mym sercu. Dlatego jestem znany jako Isha Masiha, Jezus Mesjasz,

zawsze czysty i pomyslny.

iti krityena bhupaala masihaa vilaya gataa

Ze względu na te nauki, autorytety skazały Mesjasza na śmierć.

Imię Yahvah (Jahwah),można znaleźć w Rygwedzie – min. w 36 Hymnie,

a wiele ideałów duchowych Starego Testamentu pochodzi z kultury i religii wedyjskiej z Indii

Dlatego kilka tysięcy razy imię Yahve wspomniane jest w Biblii.

Mam zgodę autora

Nie rozumiem tej ekscytacji odkryciem autora postu. Religia nie ma znaczenia ważne żebyśmy żyli w Pokoju, wiele świętych ksiąg na całym świecie przeplata się ze sobą i to nie zawsze ze względu, że ktoś kogoś skopiował. Interesujesz się tematem religii i nie wiesz, że najlepsi badacze w tej dziedzinie do dzisiaj głowią się nad tym problemem? Badają ten temat pod względem historycznym, kulturalnym, geograficznym i stwierdzają, że w wielu przypadkach nie było możliwości, aby autorzy tekstów świętych zwojów mieli ze sobą jakikolwiek kontakt w momencie ich powstawania (czasami trwało to wiekami). Niektóre rzeczy się powtarzają- to jest właśnie piękno religii. Ja wierzę w energię, więc jest mi to obojętne jak ludzie wizualizują swoje wewnętrzne piękno. Chcesz to mogę zrobić dłuższy wykład z przypisami i dodatkowymi historiami dotyczącymi pochodzenia imion, historii etc. itd.

Pozdrawiam

meGatona

O wiele ciekawsze i bardziej prawdopodobne są zapożyczenia większości judeochrześcijańskich mitów od religii otaczających. I tak przez wieki, od sumeryjsko-babilońskiej (potop a Enuma Elisz) po Jezusa, postać zmiksowaną z Mitry i Tammuza...

Nie wiem kto to napisał, ale pokazuje jedynie swoje nieuctwo. W Bhavishya Purana na przestrzeni wieków wprowadzano mnóstwo zmian i dodatków. Jest tam nie tylko Isa Masih( imie pochodzące z języka arabskiego a nie hindi czy sanskrytu, oznaczające Jezusa Chrystusa). Pisze się tam też o Mojżeszu, Mahomecie, Zaratustrze, a nawet o żyjącej w XIX w. Królowej Wiktorii. Wszystko przez kontakt hinduizmu z Islamem w czasie panowania muzułmańskiej dynastii Mogołów w Płn. Indiach i okupację kolonialna Brytyjczyków. Nie wiem jakim nieukiem trzeba być, aby uznawać tekst zredagowany ostatecznie w XIX w. za poprzedzający żydowską Biblię. To tak jakby twierdzić, że Android jest starszy niż pismo klinowe Sumerów.

Poza tym. Najstarsze fragmenty tej Purany opisują okres po wojnie Kurukszetra przedstawionej w Mahabharacie. Jako, że Mahbharata opisuje okres panowania królów Kuru (1200 - 800 p.n.e.) nie wiem jak ma niby sięgać 13 tyś lat wstecz.

Można wiedzieć skąd te rewelacje? Bo pachną mi urojeniami Białczyńskiego.

Nie wiem jakim nieukiem trzeba być, aby uznawać tekst zredagowany ostatecznie w XIX w. za poprzedzający żydowską Biblię.

Bhavishya Purany zawierają cytaty z Wed o wiele starszych niż Bilbie Korany i Tory razem wzięte.

"Óczony"

To dlatego że w ogóle mało wiesz

Bhavishya Purany zawierają cytaty z Wed o wiele starszych niż Bilbie Korany i Tory razem wzięte.

"Óczony"

 

To niezwykle fascynujące, że swoją wiedzę czerpiesz z facebooka. Masz jeszcze coś ciekawego? Memy z kotami z Kwejka opisujące starożytne pisma z Atlantydy? To, że Bhavishya zawiera cytaty z Wed o niczym nie świadczy. To, że Bułhakow wrzucił do Mistrza i Małgorzaty elementy biblijne nie zmienia faktu, że książka "Mistrz i Małgorzata" nie powstała w czasach bilbijnych

Czyli na co to dowód ? u mnie np.klikam na link i wychodzi -wpisz swój numer telefonu ,a innym razem żebym się zarejestrował .

Czyli według mnie to dowód na to że " Bez Pracy Nie Ma Kołaczy "

„Nie tylko Biblia. Historia starożytnego Izraela” – M. Liverani – recenzja

Na plus:

+ ciekawa monografia historii starożytnego Izraela

+ obszerna tematyka

+ obfity materiał źródłowy (historyczny i archeologiczny)

+ przejrzystość wywodu

Na minus:

- brak

Tytuł: Nie tylko Biblia. Historia starożytnego Izraela

Autor: Mario Liverani

Przekład: Jakub Puchalski

Data wydania: 2011

Wydawca: Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego

Liczba stron: 442

ISBN/EAN: 978-83-235-0622-5

Oprawa: Miękka

Cena: ok. 35 zł

Ocena recenzenta: 10/10

Z przyjemnością przedstawiam Państwu recenzję nowej pozycji, dotyczącej historii i archeologii starożytnego Izraela, opublikowanej w serii Biblioteka Humanisty, Wydawnictwa Uniwersytetu Warszawskiego. Jest to praca wybitnego włoskiego biblisty i asyrologa – Mario Liverani.

(…)

Książka podzielona została na dwie zasadnicze części. Pierwsza (Historia „zwyczajna”) obejmuje okres dziejów Izraela, które możemy zrekonstruować na podstawie źródeł biblijnych, jak również porównać i skonfrontować te dane z istniejącymi innymi przekazami pozabiblijnymi. Mamy więc tutaj do czynienia z narracją historyczną, która dotyczy paralelnych królestw tamtego obszaru. Z kolei część druga publikacji (Historia „wymyślona”) to dzieje mityczne utworzone przez pisarzy biblijnych w okresie powygnaniowym.

(…)

Rozdział pierwszy o charakterze wstępnym, zarysowuje sytuacje kulturową w Palestynie w późnej Epoce Brązu (XIV-XIII w. p.n.e.). Jest to okres tuż przed wielkimi zmianami, które będą miały miejsce w nadchodzącym wieku. Dowiadujemy się o trudnych warunkach geograficzno-klimatycznych. Miały one istotny wpływ na występującą na tym obszarze sytuację geopolityczną. Istniały wtedy niewielkie „państwa okręgowe”, czy też „małe królestwa”. Pałace lokalnych władców odgrywały centralną rolę w życiu mieszkańców. Te małe organizmy polityczne szukały protekcji u Egipcjan, dla których Palestyna była ważną krainą tranzytową ze słynną drogą Horusa. Egipcjanie wzdłuż szlaków handlowych posiadali garnizony wojskowe oraz siedziby gubernatorów. Co najważniejsze importowali tutaj swoje wpływy m.in. ideologię. Wraz z nową epoką sytuacja ulegnie diametralnej zmianie. O kryzysie Epoki Brązu świadczy pojawienie się nowych grup nomadów (np. wymienione plemię Izraela na steli faraona Merenptaha) i narastające napięcia społeczno-ekonomiczne (częste wzmianki w źródłach o habiru – grupach zbiegów, unikających niewoli za długi).

(…)

Włoski uczony daje prym danym archeologicznym, co wydaje mi się posunięciem słusznym. Analizuje nową sieć osadniczą wraz z nowymi elementami takimi jak – mur kazamatowy, czy dom filarowy z czterema pomieszczeniami. Ludność nazywaną proto-Izraelitami badacz identyfikuje ze społecznością rolniczo-pasterską na obszarze centralnego płaskowyżu w pierwszej fazie epoki żelaza.

(…)

Oczywiście, co nie zaskakuje, najwięcej miejsca poświęcono pierwszym władcą Izraela. Przy tych postaciach Liverani starał się rozdzielić informacje, które mogą należeć do historycznej rzeczywistości, od tych, które zaliczyć trzeba do fikcji pisarzy biblijnych. Państwo Saula posiadało strukturę raczej plemienną (chiefdom), niż było w pełni wykształconym królestwem. Dojście do władzy Dawida ma charakter baśniowy, natomiast terytorium jego państwa jest utopijną projekcją zamierzchłej, lecz nie rzeczywistej potęgi. Podobnie jest z okresem panowania króla Salomona. Do tej pory archeologia nie wykazała istnienia monumentalnych budowli w stylu pałacu królewskiego i świątyni Jahwe. Mało wiarygodne są również przekazy o wielkich przedsięwzięciach handlowych, dokonanych przez ostatniego króla zjednoczonego królestwa.

(…)

Dwa ostatnie rozdziały części pierwszej, dotyczą kilku lat pomiędzy upadkiem imperium asyryjskiego pod koniec VII w. p.n.e., a zdobyciem Jerozolimy przez Nabuchodonozora II w roku 586 p.n.e.. Liverani koncentruje się na omówieniu okresu rządów Jozjasza (640-609 p.n.e.). Próbowano wtedy skorzystać z momentu niezależności politycznej i odbudować potęgę Judei. Oprócz tego zainicjowano nową reformę religijną (podrozdziały: Odnalezienie Prawa, Jeden bóg w jednej świątyni oraz Historia deuteronomistyczna). Niestety wraz ze śmiercią władcy w bitwie pod Megiddo w 609 roku p.n.e., wielkie przedsięwzięcia nie zostały zrealizowane. W drugim zaś ukazany został schyłek królestwa Judei – od słabych rządów Sedecjasza (598-589 p.n.e.) do ostatecznego upadku państwa.

Momentem wyraźnie zaznaczonym w książce jest Okres Przejściowy. Przypada on na VI w. p.n.e. (zastosowanie terminu – tzw. „epoki osiowej”). Zostały uformowane różne elementy monoteistycznej religii Żydów. Wykształciły się pewne normy religijne, przez to wiara stała się bardziej zindywidualizowana. Kiedy nie było niezależnego organizmu państwowego, ważną rolę odgrywała elita polityczna znajdująca się w diasporze babilońskiej. Grupa skupiona przy Jojakinie, a później przy jego potomkach. W środowisku tym powstawały koncepcje narodowej jedności pan-izraelskiej – proroctwa powrotu (Ezechiela) i nowego przymierza (Deutero-Izajasz). Ważnym punktem tej części publikacji jest doszukiwanie się przez autora w historiografii deuteronomistycznej, wielu wzorców babilońskich (głównie z tradycji kronikarskiej). W tym też czasie miało dojść do powstania mitów o Potopie, Wieży Babel oraz o Ogrodzie Eden. Były one inspirowane widzianymi przez wysiedleńców zjawiskami (powodzie) i obiektami (np. zrujnowane zigguraty), zastanymi w Mezopotamii.

Część druga (Historia wymyślona) obejmuje okres perski po upadku imperium nowobabilońskiego. Autor podważa autentyczność słynnego edyktu Cyrusa Wielkiego. Na podstawie analizy formalnej tekstu Liverani wskazuje na występowanie szeregu anachronizmów. Dochodzi do wniosku, iż w tej formie nie istniał taki dokument. Uważa on, co zgodne jest z danymi historycznymi, iż powrót Żydów z obszaru Mezopotamii był długotrwałym, kilku etapowym procesem – począwszy od Nabuchodonozora II, aż do Artakserksesa I. Przedstawia również interesującą teorię, która kwestionuje historyczność wydarzeń związanych z Księgą Powtórzonego Prawa i Księgą Jozuego. Dotyczy to m.in. mitologizacji okresu patriarchów, których osiedlanie się na terenie Palestyny, miało stanowić uzasadnienie dla zagarnięcia ziemi przez powracających z niewoli babilońskiej osadników. Ich stosunki z miejscową ludnością wymagały historycznej i moralnej podbudowy. Prawo do ziemi, izolacja kulturowa, stosunek do innych ludów semickich (takich jak Arabowie i Aramejczycy), znajdował swoje źródła w mitycznej historii, którą deuteronomista stworzył dla potrzeb ówczesnej sytuacji politycznej. Takie stanowisko włoskiego badacza z pewnością zakwestionują bibliści o tradycyjnym, bardziej maksymalistycznym podejściu do rekonstrukcji wydarzeń biblijnych.

(…)

âNie tylko Biblia. Historia staroĹźytnego Izraelaâ - M. Liverani â recenzja | HISTORIA.org.pl - historia, kultura, muzea, matura, rekonstrukcje i recenzje historyczne

"Nie tylko żydowski archeolog prof. Z.Hertzog potwierdza, ze ST jest MITOLOGIA,

Wcześniej zrobili to profesorowie archeologii, jak:

J.Stragnell i J.Allegro, ktorzy tlumaczyli DSS (Dead Sea Scrolls – Zwoje Morza Martwego) znalezione po 1946r w Qumran.

Oczywiscie Watykan zakazal ujawniania szczegolow znalezionych zwojow, poniewaz zwoje podwazaly autentycznosc ST

(zydowskiego Piecioksiagu), ktorym oglupiane byly

koscielne owieczki i barany przez 17 stuleci – ST wchodzi w sklad “biblii”,

ktora nosi miano “pisma swietego”.

Z kolei PEJSACI wpadli w panike, poniewaz zwoje dowodzily, ze zydowskie wierzenia judaizmu to jeden wielki STEK BZDUR

upodobniony do religii.

Profesorowie archeologii Strugnell i Allegro zostali oskarzeni przez PEJSATYCH o antysemityzm i usunieci z renomowanych uniwersytetow.

Biblia

[video=youtube;4NkjI8k9-6E]

Wszystko na temat "antyseMITUzmu"

Antysemityzm to wymysł syjonistów.

Film został nakręcony przez żyda antysemitę ! i dlatego polecam każdemu.

ja widziałem film o tym ze to w chinach był czony jahve

There are many proper names in the Old Testament affixed with yhv (yeho- or -yahu), and yhvh is the very name of God, which is known from inscriptions dated c. 830 BC.

The Hebrew derivation of yhv is unclear, and scholars have suggested that it may have a non-Israelite origin, with some seeking meanings in Aramaic or Arabic or Egyptian ~ although it appears that no one has considered Sanskrit sources, where the same term is found with exactly the connotations appropriate to the biblical usage.

ya is “a goer or mover”, “the wind”, “joining, restraining, or abandoning”, “fame or light”.

yA is “going, restraining, and attaining”, indicating “a carriage, religious meditation, or the yoniliŃgam”.

yad is “who, which, what, whichever, whatever, or that”, indicating “the puruSa”.

And yeSu is the locative plural case.

yahu is “restless or swift” or “mighty or strong” (synonymous with mahat); also indicating “an offspring or child”, as an equivalent of putra ~ e.g. sahasoyahuH = sahasoputraH (“son of strength”), both used in reference to agni.

yahva is “restless, swift, active (as agni, indra, soma), or continually moving or flowing (as the waters)”, and likewise it is synonymous with mahat; also indicating “the sacrificer” (yajamAna).

yahvI is “heaven and earth” or “the flowing waters” (often as sapta yahvI).

And yahvat is “the ever-flowing (waters)”.

So that yahvaH or yahvIH (yahweh) and iLAH (allah) are almost identical terms ~ with the Rgveda as the primary source for all monotheistic religions.

SwaraRaszek – zebrał i skomentował Mezamir Snowid | białczyński

Jahve jest imieniem wedysjkiego boga.

Chińczykom bliżej do Indii niż semitom ,nam bliżej do Indii niż do Jerozolimy

Jahve to tak naprawdę pogańskie bóstwo starego testamentu ,które jest przeciwieństwem prawdziwego Boga (Miłością Samą ) opisanego w nowym testamencie ,to fragmenty wypowiedzi o Jahwe :

Jahwe — antyteza boga miłości

"Na wojnie Stary Testament -

w czasie pokoju: miłujcie swoich wrogów!"

K. Deschner

"Zaprzeczono Bogu, którego oni oplwali nieczystemi

usty w testamencie starym i nowym.(...)

I tak mówiły owieczki zrozpaczone: nauczyciele nasi

i mistrze wyobrażają sobie Boga, jako najbezmyślniejszą i

najciemniejszą istotę i coś nierównie niższego od człowieka"

Wolter, Słownik Filozoficzny

"Nietolerancja i fanatyzm charakterystyczne dla proroków

i misjonarzy trzech monoteistycznych religii mają swój

wzorzec i uzasadnienie w przykładzie, jaki dał Jahwe (...)

Jego 'złość' okazuje się niekiedy tak irracjonalna, że

można by mówić o 'demonizmie' Jahwe"

Mircea Elliade Nota biograficzna Zobacz źródło : Demonizm Jahwe - Racjonalista

Jahve to tak naprawdę pogańskie bóstwo starego testamentu

Jahwe — antyteza boga miłości

Takie poglądy były aktualne dawno temu,ale już nie są,teraz to zabobony.

Radze przeczytać artykuł do którego podałem link,wiedza nie boli.

Radze przeczytać artykuł do którego podałem link,wiedza nie boli.

Masz na myśli ten z bloga Białczyńskiego czy jeszcze jakiś inny?

Hm... jak przeczytałem temat to uznałem, że stworzyć go musiał jakiś młodociany entuzjasta, który ekscytuje się czymś, co wiem od dawna. I w rezultacie omijałem go od kilku dni. Ale dziś kliknąłem - mówię, a co mam stracić po takiej dozie głupoty jakie tutaj czasem wyczytuję. No i proszę - niewiele się myliłem. Poza tym, że straciłem czas na czytanie tego tematu.

Drogi autorze:

Zaprawdę, nie jest tajemnicą, że księgi są kopiowane, nie jest tajemnicą, że bogowie są kopiowani, że kultury wyłaniają się z kultur, że jedne pochłaniają inne - że ojcowie kościoła to złodzieje kulturowi, mitologiczni i ideologiczni. Serio. To żadna ciekawostka. Have a nice day.

Serio. To żadna ciekawostka.

Mówisz w imieniu własnym czy ludzkości? Ciężko wyczuć.

Zawsze mówię w swoim imieniu.