Adelajda

Jest to imię pochodzenia niemieckiego, pochodzi ze szlachetnego rodu.

Posiadaczka tego imienia jest kulturalna, powabna, lubi przyrodę. Cały czas zdobywa wiedzę, gromadzi książki naukowe, zwłaszcza filozoficzne. Nie zmienia zdania. Jest odważna i wrażliwa na ludzką krzywdę. Stawia sobie cele i wytrwale do nich dąży. Rzadko zmienia swoje przekonania. Może być dobrą szefową.

Tradycją imię to nawiązuje do imienia Adelajdy, żony Ottona Wielkiego.

 

Imieniny Adelajdy

30 stycznia

5 lutego

12, 16 grudnia

 

Patroni i święci

św. Adelajda Burgundzka

 

Zdrobnienia imienia Adelajda

Ada, Adela, Adelajdka, Adelcia, Adelka, Adeluńcia, Adka, Aducha, Adulka, Adunia, Adusia, Aduś, Adzia

 

Szczęśliwa liczba: 2

Szczęśliwy kamień: obsydian śnieżny

Szczęśliwy kolor: czerń i biel

 

Adelajda w innych językach

łaciński Adelhaidis

niemiecki; Adelheid, Adele

włoski Adelaide

angielski: Adelaide, Adela, Adele

 

Historia imienia Adelajda

Imię żeńskie pochodzenia germańskiego, należące do tzw. imion dwuczłonowych z członem adal —szlachetny ród, całość znaczyła mniej więcej —posiadająca szlachetny ród, wywodząca się ze szlachetnego rodu.

W Polsce pojawiło się to imię bardzo wcześnie: według niektórych przekazów nosiła to imię siostra lub córka Mieszka I. Z pewnością najpierw przyjęło się w panującej rodzinie Piastów, którzy wchodzili w związki małżeńskie z księżniczkami niemieckimi, wśród których było ono popularne.

W średniowieczu polska postać tego imienia nie była ujednolicona: spotykamy formy Adlejda, Adihejda, Adlejta, Atlejda, Atlejta itp., nie mówiąc o formach zlatynizowanych

Dzisiaj jest to imię rzadkie, prawie nie spotykane.

Święte noszące to imię są dość liczne. O niektórych jednak nie mamy dokładnych wiadomości: o takiej np. Adelajdzie czczonej w Bergamo 27 czerwca, nie wiemy nawet, w którym wieku żyła. Inne znowu otoczone były kultem jedynie lokalnym; tak było z Adelajdą, cysterką- mistyczką z Cambre pod Brukselą, zmarłą 11 VI 1250 r. Nieco większe znaczenie zdobyły natomiast w hagiografii:

 

ADELAJDA Z VILICH

(w pobliżu Bonn), ksieni ufundowanego przez jej rodziców klasztoru pań kanoniczek, zmarła około r. 1015. Posiadamy godny zaufania życiorys tej świętej pochodzący z jej czasów. Wspomnienie jej obchodzimy 5 lutego.

Adelajda miała być także nazywana Alicją.

 

ADELAJDA CESARZOWA

(ur. 931, zm. 999), była córką Rudolfa II, króla Burgundii. Wcześnie wydano ją za Lotara II, króla Italii, któremu urodziła córkę Emmę. W 20. roku życia owdowiała. Zaznała wtedy wielu cierpień, które utwierdziły ją w świętości. Uszedłszy z więzienia, dostała się pod opiekę Ottona I, który wkrótce pojął ją za żonę. Otrzymawszy w roku 962 tytuł cesarski, okazała niepospolite zalety umysłu i serca, i tak stała się najwybitniejszą postacią kobiecą X stulecia. W r. 955 powiła późniejszego Ottona II. Wkrótce potem została regentką, ale w r. 973 po raz drugi straciła męża i wkroczyła w nowy okres cierpień. Po śmierci niechętnej sobie i zazdrosnej synowej, cesarzowej Teofano, została znów regentką i rozwinęła szeroką działalność publiczną. W roku 993 uspokoiła królestwo burgundzkie, następnie zaś wizytowała uposażone przez siebie klasztory oraz tworzyła nowe fundacje. Wreszcie usunęła się do klasztoru Seltz nad Renem, gdzie umarła w 69. roku życia.

 

Źródło: http://imiona.sennik.biz/category/a

Adelajda - imię pochodzi z języka germańskiego i oznacza osobę wywodzącą się ze szlachetnego rodu, o szlachetnym obliczu i usposobieniu. W Polsce występuje od X w., ale rzadko, a obecnie nadawane jest sporadycznie.

Adelajda jest niezwykle wytrwała i skrupulatna. Potrafi mozolną, mrówczą pracą osiągnąć założone cele. Brak jej obiektywnego spojrzenia na problemy innych. Wszystko ocenia przez pryzmat własnej osobowości i własnych spraw. Nie można jej jednak odmówić stałej pracy nad sobą. Poszerza swoją wiedzę i podnosi kwalifikacje. Dzięki intuicji potrafi szybko ocenić drugą osobę i wyciągnąć z tego właściwe wnioski. Jeśli chce, to potrafi stworzyć sympatyczną atmosferę, być bardzo kobiecą. Na co dzień ani nie przywiązuje wielkiej wagi do swego wyglądu, ani nie bywa kokieteryjna.