Alojzy

Alojzy to osoba rozważna i stateczna. Jego cechy to: agresywność, energiczność, przezorność, złośliwość. Lubi podkreślać swoje znaczenie, osiągnięcia. Ma zdolności przywódcze. Jest zazwyczaj kiepskim ojcem i niezbyt dobrym mężem. Jest samolubny, ale wymaga od społeczeństwa akceptacji i uznania. Ma bardzo skomplikowany charakter. Przez całe życie poszerza swoją wiedzę i horyzonty myślowe.

 

Imieniny Alojzego

12 marca

11 maja

14 czerwca

21 czerwca

24 października

13 listopada

8 grudnia

 

Patroni i święci

Święty Alojzy Gonzaga

 

Zdrobnienia imienia Alojzy

Alek, Alik, Alojz, Alosza, Aloszka, Aluś

 

Przysłowia

„Dzień świętego Alojzego przyczynia wina dobrego”

 

Szczęśliwa liczba: 8

Szczęśliwy kamień: karneol

Szczęśliwy kolor: pomarańczowy

 

Alojzy w innych językach

łac. – Aloys,

ang. – Aloysius

chorw. – Alojz, Alojzije, Lojze

czes. – Alois, Alojz

fr. – Aloyse, Louis

mac. – Aloisio (hiszp.), Alojzo

niem. – Alois, Aloisius, Aloys, Aloysius

roz. – Alojzij

słoweń. – Alojz, Alojzij, Lojze

wł. – Aloisio, Aluigi, Luigi

 

Historia imienia Alojzy

Jest to imię pochodzenia germańskiego z al-wis (all-weisse) — wszystkowiedzący. Na gruncie francuskim imię to zidentyfikowało się z imieniem Ludwik (Chlodwich, Chlodowich) i przyjęło formę Louis.

W Polsce spotykamy to imię od XVIII wieku. Popularyzują je jezuici po kanonizacji Alojzego Gonzagi. Obok formy Alojzy używa się też postaci Alojz, Lojzy lub zdrobniałej formy Alojzeczek.

Ze znacznej liczby świętych będziemy tu mogli podać zwięźle zaledwie kilka przykładów. Wszystkie te postacie reprezentują czasy najnowsze. Wszystkie też, jak się wydaje, imię przejęły od tego świętego, który wprowadził je do historii kościelnej, albo mówiąc ściślej – przyczynił się do tego, że z dawnego imienia wyodrębniło się nowe.

 

ALOJZY GONZAGA

(1568 – 1591) Urodzony w Castiglione delle Stiviere niedaleko Mantui, był synem Ferranta, księcia Rzeszy i krewnym najsławniejszych rodów Italii. Ojciec sposobił go do kariery wojskowej, stąd jakiś czas spędził w obozie wojskowym. Następnie przebywał na dworze florenckim i madryckim. Jednak od wczesnych lat pociągały go studia klasyczne. Oprócz łaciny i greki opanował także wcześnie język hiszpański, francuski i niemiecki. Jeszcze większy pociąg okazywał do rzeczy duchowych. Mimo sprzeciwu ojca zdołał w roku 1585 urzeczywistnić wcześniejszy zamiar wstąpienia do Towarzystwa Jezusowego. W nowicjacie poczynił także postępy w doskonałości chrześcijańskiej.

W 1589 roku pojechał do Castiglione, aby pośredniczyć w sporze swego brata Rudolfa z księciem Mantui. Wróciwszy do Rzymu, zastał tam głód i epidemię. Uprosiwszy dla siebie pozwolenie przełożonych, oddał się wówczas bezzwłocznie posłudze chorym, ale zaraził się i sam umarł jako ofiara miłości (21 VI).

 

ALOJZY MARIA PALAZZOLO

Bł. (ur. 1827 r. w Bergamo, zm. 15 VI 1886) Był założycielem zgromadzeń Braci św. Rodziny i Sióstr Najuboższych. Wychowany przez bogobojną matkę, wcześnie dostał się pod wpływ gorliwych kapłanów oddających się pracy nad młodzieżą. Wyświęcony na kapłana (1850), sam poświęcił się bez reszty tej pracy. Roz*szerzając ją na młodzież żeńską, podjął współpracę z Teresą Gabrieli, tworząc wraz z nią podwaliny pod zgromadzenie żeńskie, aprobowane w roku 1912. W odziedziczonym majątku zgromadził osieroconych chłopców, powierzając opiekę nad nimi Janowi Leidi, do którego z upływem czasu dołączali inni. Zapoczątkowało to stworzenie zgromadzenia męskiego.

 

ALOJZY ORIONE

(ur. 1872, zm. 12 III 1940) Sługa Boży, założyciel zgromadzeń, m. in. znanych u nas księży orionistów. Wcześnie poczuł się powołanym do zajmowania się najbiedniejszymi. Już jako kleryk prowadził dla młodzieży oratoria i gromadził pracowników około dzieł miłosierdzia, które nazwał potem Małym Dziełem Bożej Opatrzności. Założył również zgromadzenie żeńskie pod nazwą Małych Misjonarek Miłosierdzia. Przede wszystkim roztaczał urok własnej osobowości schylającej się bez przerwy ku ludzkiej biedzie i bezgranicznie ufającej Bożej Opatrzności. Słynne stały się zwłaszcza jego akcje ratunkowe prowadzone po strasznym trzęsieniu ziemi, które w roku 1908 nawiedziło Kalabrię i Sycylię.