To co w Duszy gra...

Białe skrzydła...

 

Zbłądziłam w otchłani,

cudownego RAJU,

pamiętam jak dziś...to było w maju.

Nad krawędzią jego przepaści stanęłam,

i czarne skrzydła sobie przypięłam.

Zaprowadził mnie tam Anioł,lecz był bardzo Czarny,

potem mój los już był inny, się stał marny...

 

Zgniewałam Cię Panie,straszliwie,ogromnie!

A Ty przywołałeś Swym gniewem,

potężny ogień do mnie.

Spłonęły me skrzydła czarne,

spłonęła ma nieposłuszna dusza,

na Ziemię mój szary popiół zrzuciłeś,

by się odrodzić i żyć tak jak muszę...

 

Z popiołu powstałam,tak jak tego Chciałeś,

moją nową duszę w białe skrzydła i ciało ubrałeś,

Wyznaczyłeś drogi,wyzwania i cele,

by być Tu szczęśliwą i zaznać miłości Twej wiele.

By móc uczyć się wszystkiego od nowa,

abym na spotkanie z Tobą była zupełnie gotowa.

I tak teraz czynię,tak jak Chciałeś,

uczę się ,kocham...bo tak mi Kazałeś...

Dałeś mi Życie i nowe piękne ogrody,

a ja w nich odnajduję harmonię

i Cud Twej pięknej przyrody...

I ja też innym nowe życie, Tutaj na Ziemi dałam,

rozdaję im pióra ze skrzydeł ,co od Ciebie dostałam.

Kocham wszystko swym maleńkim sercem

i błędu pragnę nie popełnić więcej...

I tęsknię spoglądam do Góry czasami,

aby wrócić do Ciebie z białymi skrzydłami

i wejść ponownie do cudownego Raju,

lecz nie wiem kiedy to będzie...

,,,czy w grudniu...czy w maju...

Ale jedno wiem na pewno...wrócę!

I nigdy więcej swych białych skrzydeł

w otchłań nie wrzucę ! (OG)-Koral

Gdy słońce wstaje rankiem,przeciera oczy,

i mgła opada nisko,po łąkach kroczy,

strumyk szemrze o świcie,

tak się budzi do życia - ŻYCIE!

Gdy Mount Everest kąpie się w chmurach

i Himalaje pływają w tej toni,

od jego szczytu,aż po podgórza

widać tam piękno tych górskich dolin...

I na pustyni,gdy piasek uśpiony,

malutkie oazy zeń wyrastają,

jak małe serduszka,które tętnią życiem,

ten wpół martwy świat ożywiają...

Gdy spacerujesz po lasach i borach,

po wrzosowiskach,łąkach,ugorach,

omijasz pagórki i małe wzniesienia-

podziwiasz NATURĘ,która w swych ubiorach,

zależnie od pory roku...

każe podziwiać Ci piękno tych widoków...

Także w morskich głębinach,

tam gdzie Titanic spoczywa,

gdzie słońce swym wzrokiem już nie dociera,

ławica ryb spokojnie pływa

i życie tam trwa- nie umiera...

Gdy spojrzysz swym okiem na Ziemię z kosmosu

i widzisz to piękno olśniewające-

podziękuj Bogu, za to co stworzył,

bądz wdzięczny i proś go,

aby CUD swój ,dla nas ,dla ludzi pomnożył.(OG) -Koral

.Moje oczy są nadal zielone,

w moim oknie wciąż kwitnie nadzieja...

pełne światła są moje dłonie,

lecz w mym sercu ,nic się nie zmienia...

 

Kocham namiętnie każdą dnia chwilę,

kocham gwiazdy nocy,co płoną nad nami...

kocham twój zapach i cichy szept...

gdy mówisz do mnie upojnymi wieczorami...

 

Moje oczy są nadal zielone...

Moje serce niczego nie zmienia,

kocha młodością natchnione...

i nie zna miłosnego cierpienia...

 

Moje oczy są nadal zielone...

w moim oknie wciąż kwitnie nadzieja...

pełne światła są moje dłonie,

lecz w mym sercu nic się nie zmienia... (OG) -Koral

Nad wartkim strumieniem Życia pochylona,

codziennie się waha,upada, podpiera...

codziennie się czuje w życiu zagubiona,

w czarne woale swój Byt ubiera...

Podnieś Swą twarz wysoko ,ku słońcu!

Osiągnij swym wzrokiem miejsce niezwykłe,

tam gdzie nie ma początków ,ani końców,

tam skąd pobierzesz ŚWIATŁO przenikłe...

Weż dzbań kryształowy,

co promieni pomieści miliony,

napełnisz nim swą duszę ,

napełnisz i serce strapione...

Z radością spojrzysz w strumienia początek,

popłyniesz z nim w głąb koryta rzeki,

z ufnością spojrzysz w jego miły zakątek,

i będziesz szczęśliwa na wieki! (OG) -Koral

Dziel wszystkie wiersze na zwrotki, będzie bardziej czytelne

ok Vivien !...moim zdaniem nie ma to znaczenia wielkiego,bo ważna jest treść i sens,ale- "mówisz i masz "

Pozdrawiam Cię cieplutko:))

 

 

Jaka Jesteś?

 

 

...a czy to ma jakieś znaczenie?

Popatrz tylko w oczu moich zieleń,

a wszystkiego się dowiesz,

niech nic grzesznego

nie chodzi Ci po głowie...

 

...pogodna i pełna uśmiechu,

z radością witam każdego poranka blask,

słucham z sympatią każdego człowieka,

a przez palce -niestety-przepływa mi czas

 

Choć w nim się nie gubię,

odliczam chwile,

te wspaniałe i te trochę mniej.

Cieszę się życiem -jak barwne motyle,

a wszystkie smutki odrzucam w cień.

 

Na skrzydłach swych jak motyl niosę,

wszystko co dobre,

co od Boga mam,

jeśli kiedyś spotkasz mnie w drodze,

zaprowadzę cię do szczęścia bram...

 

Bo miłość i szczęście też od Boga dostałam

-jak motyl ,który chwilę ma-

z powiewem wiatru,trzepotem skrzydeł,

cieszy się życiem tak ,jak ja...

 

Czy grzeszy w swym życiu?

...trudno powiedzieć...

Jeśli docenia swego czasu drobinę

nie ma w nim miejsca

na grzech i smutek,

świadomy Życia ,

kochający słońce i radość

zna wszelkie zło i grzechu skutek.

 

Łapie swą piersią malutką ,

co życie mu niesie

-i jak to motyl-

ma w swoim życiu chwile

wzlotów,upadków,uniesień...

 

Za wszystko Stwórcy dziękuję,

czy jest mu dobrze,czy też nie,

zawsze wzbić sie ku niebu próbuje

z paletą barw na skrzydłach w tle.

 

I zawsze frunie tam ,

gdzie miłości i kwiatów pełne ogrody

i wie ,że nigdy nie jest sam

-choć przez chwilę -

swej pięknej motylej urody.

ciepło ,radość i uśmiech przynosi nam...