Życie

Bywa tak czasem mili przyjaciele ducha

Że jedno słowo „chyba” na usta się ciśnie,

Gdy myśl odmienna sercem człowieka porusza

To serce jako kryształ lśniący się rozpryśnie.

 

Kawałków milion zalśni w złotym ducha blasku,

Jako rosy perły mieniące się na kwiecie,

Gdy słońce zaleje światłem ogród o brzasku;

Ogród ten zwany także najzwyczajniej życiem.

 

Czas niczym wody strumień przez palce przecieka,

Połyskuje przez chwilę na człowieczych licach.

Nie zawsze mamy wszak możliwość, aby zwlekać

Gdy ów chichot przekory dosłyszy z ukrycia.

 

Cóż czynić? Kędy zmierzać w tej życia podróży?

Czy zawierzyć się losu ślepego podarkom?

Czy dozwolić na to, by przeszłość swoją zburzyć,

Zapomnieć o przeszłości, ufać niespodziankom?

 

Czy zgoła cieszyć się chwilą, co w oczy patrzy

I iść naprzód nie bacząc na minione lata?

Ach, wiele moi mili za tym właśnie świadczy,

Choć z przeszłością i marzeń część w nicość ulata.

 

Ot dylemat wieczny i losy to ludzkości,

Gdy staje ona przed życia dwiema bramami:

Jedna z rogu zaś druga ze słoniowej kości,

Obie zaś myśli człeka kuszą wyborami.

łał.

fajne nawet bardzo ; ))

 

"Nie zawsze mamy wszak możliwość, aby zwlekać

Gdy ów chichot przekory dosłyszy z ukrycia. " - to najlepsze moim zdaniem ma coś w sobie.

 

pozdrawiam ; d

Dziękuję za miłe słowa. Swoją drogą poezję traktuję jako swoistą rozrywkę- czasem jak rozmowę z własnym sercem. Po prostu niekiedy mnie "nachodzi".

Jeszcze raz dziękuję.

Za talent się nie dziękuje