Życie

Człowiek podobny jest do motyla

Co ku niebiesiom lekko się wznosi

W zachwycie wypatruje on słońca

I piękno duszy w sercu unosi.

 

Życie przemija jednak niestety

Świadome losów, czasu i miejsca

I pośród kwiecia losu się błąka

Szukając ciągle swojego szczęścia.

 

Człowiek swój kielich uczuć srebrzysty

W tryumfie życia z dumą obnosi,

By pokazać, że serce człowiecze

Wciąż wrażliwość emocji przynosi.

 

Kiedy jednak uczucia zawodzą,

A cierń serce przeszyje boleśnie

Wiedzmy, że strażnikiem jest intelekt-

Słowa i myśli są niczym miecze.

 

Gdy zaś serce i umysł w jedności

Niczym dwa piórka lekkie na wadze

Myśli, słowa i uczuć lawina

Ku czynom pewnym nas doprowadzą.

 

Z czynami zasię wiąże się życie

I monet złotych zwodniczych blaski.

Pamiętaj jednak o tym człowiecze,

Że mija bogactwo i poklaski.

 

Żyjmy więc tak, by serce wiedziało,

Że idziemy tą drogą przed siebie;

Świadomi uczuć własnych i czynów,

Które są nam do szczęścia potrzebne.

 

Bo życie jest jak strumień srebrzysty

Płynie wartko, nie ulega trwodze;

Decyzje nasze wszelkie opływa

Niczym kamienie na swojej drodze.