K. Victoria A. Napisano 15 Października 2011 Udostępnij Napisano 15 Października 2011 Wybacz mi, że znów zapomniałam Boże – Stwórco Świata. Odpłynęłam w marzeniach, odrzuciłam tę myśl I nie przywiodłam więcej brzmienia głosu „Byłaś dla mnie słońcem złotem”. Ten jedyny grzech, tę chwilę zapomnienia przebacz. Ułuda. Wszystko zdawało innym się być. Radość i nadzieja rozproszyły ciemny kłąb Twojego wołania. Bury i smętny przepadał, Będąc tylko zamglonym wspomnieniem, Wśród słów zdumienia i niedowierzania. Ułuda. Zaślepienie i zła wiara zagasiły światło mojego przeznaczenia. Wbrew Fortunie brnęłam ku obłokom. Wiedziona pozorami szczęścia zapomniałam znów. Igrałam przez przestworza na granicach raju W promieniach świetlistych Słońca Szczęścia W edeńskim ogrodzie nad Wiekuistym Źródłem O wiecznym czasie. Na radości skrzydłach niesiona Zamykałam raz po raz oczy i uszy by niewiedzy zachować kotary I Cerbera z łańcucha spuszczałam. Jednak Cerber padł, skrzydła się rozprysły, oczy otworzyły I zostałam strącona. I spadłam W samo serce Boga – Lucyfera, Gdzie rozbrzmiewa od zarania ognisty po wsze wieki głos „Byłaś dla mnie słońcem złotem”. I powraca rozpaczliwa, przeraźliwa myśl: Tobie nie będzie dane! K.V.A. Cytuj Odnośnik do komentarza Udostępnij na innych stronach Więcej opcji udostępniania...
Rekomendowane odpowiedzi
Dołącz do dyskusji
Możesz dodać zawartość już teraz a zarejestrować się później. Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się aby dodać zawartość za jego pomocą.
Uwaga: Twój wpis zanim będzie widoczny, będzie wymagał zatwierdzenia moderatora.