Posępna twórczość posępnego człowieka.

W biegu

Ponoć nic nie dzieje się bez przyczyny,

I wszystko zmierza do wyższego celu.

Lecz czym jest ten wzniosły cel,

Dla poległych w biegu?

 

Kto się bez reszty zatracił,

Słońca nie ujrzał ni krztyny,

Czym dla niego stwierdzenie:

„Nic się nie dzieje bez przyczyny?”

 

Kimże jesteś człowieku?

Tak bardzo zabiegany,

Czy przejrzysz na swe oczy,

Dostrzegając życia chłamy?

 

Czy bezwolnym pozostaniesz,

Wciąż szukającym wytchnienia?

I dążącym do spoczynku,

Który nie daje spełnienia?

 

Nie dajcie utracić ludzkości,

Marzeń, działań w dobrej wierze.

Bądźcie sobą i żyjcie,

Nim śmierć Wam życie odbierze.

 

 

Epitafium

*inspirowane dzisiejszym odejściem prababci*

 

Jak dobrze, że umarłaś!

Pocieszycielko niepocieszona.

Ze smutku wybawiająca,

Wiecznie zasmucona.

 

W Twych ramionach szukałem ukojenia,

Gdy ukojenia wciąż mi nie stało.

Wyrażając nigdy niewyrażone,

Zawsze cudem się udało.

 

Troską stargana, lecz zawsze silna,

Roniłaś swe łzy w pościeli.

Pytałaś, gdzie sumienia tych,

Którzy sumienia dla Ciebie nie mieli.

 

I choć jaśniałaś w moim życiu,

Jak gwiazda zaranna na niebie jutrzenki,

Wierzę, żeś szczęśliwa,

Że nie cierpisz męki.

 

To moje pożegnanie,

Odejdź w pokoju.

Bądź szczęśliwa,

Ja będę z tą wiedzą,

Iż nie zaznasz już znoju.

Och... Jakie to prawdziwe i smutne. Poruszające

Dziękuję bardzo, czasem lubię przelać to, co mnie dręczy na papier. Jakoś łatwiej to potem zaszufladkować.

Też lubię... Ale akurat kartkowego zapisu się boję (że ktoś przeczyta). Nie wiem nawet czy bym się przemogła, by dodać coś tu. Może kiedyś. W każdym razie, czekam na więcej Twoich wierszy.