Bajka

Przy starej wierzbie, gdzieś nad wodami,

gdzie srebrnej rzeki wije się wstęga,

zamieszkał cicho, po długiej drodze,

samotnik-diabeł, stary włóczęga.

Pół świata schodził, cudów tysiące

widział i przeżył, i nikt nie zliczy,

przygód i przeżyć, szczęścia i śmiechu,

a czasem smutku, żalu, goryczy.

A przecież wrócił, zamieszkał cicho,

w pniu starej wierzby, nad wody brzegiem

i lubił patrzeć jak rośnie zboże

i jak mróz lasy otula śniegiem.

Jak czasem psoty wyczynia licho,

jak lis się skrada między lipami,

jak Noc nadchodzi, lekko i cicho,

niosąc pęk maków, pachnący snami.

Do takich cudów tęsknił bies stary,

wciąż przemierzając gdzieś świat daleki,

wśród palm, cyprysów, słońca i złota,

on tęsknił zawsze do takiej rzeki.

Mam takie skrzywienie :icon_smile2:. Lubię diabły :icon_smile2:, takie nasze, swojskie, polskie, Borutę, Rokitę i całą resztę.

Więc... ciąg dalszy nastąpi...

Bardzo ładny wierszyk - bajka - fajnie się czyta - życze powodzenia w pisaniu naprawdę warto Pozdrowienia:uscisk:

Dzięki :icon_smile2: