Urok? Wampir? Autosugestia?

Od kilku lat mam koleżankę X, jest to bardziej układ niż przyjaźń. Wkrótce po naszym poznaniu, zaczęło jej się sypać życie w stopniu, który rzadko się przydarza innym ludziom. Właściwie sypało sie odkąd sie urodziła, ale byłam świadkiem "ostatecznego upadku".

Kiedy sie poznałyśmy, byłam zdrowa, bystra i atrakcyjna, i właśnie zapoznałam interesującego mężczyznę (zainteresowanie było żywe i wzajemne). Ona tkwiła w bardzo nieszczęśliwym małżeństwie, była zakompleksiona, miała problemy zdrowotne i z 10 kg nadwagi.

Najpierw straciłam pamięć, z którą nigdy wcześniej nie miałam żadnych problemów. Potem moje kłopoty ze snem przybrały rozmiary katastrofalne, zaczęłam się dziko i niezrozumiale objadać i oczywiście utyłam. Od tamtej pory rozpaczliwie walczę, aby nie zamienić sie w totalnego spaślaka ale jak dotąd nie jestem w stanie trwale wrócić do wyjściowej wagi. Zbrzydłam, postarzałam się a w tym czasie jej biologia się jakby odwróciła - wygląda lepiej i młodziej, niż dwadzieścia lat wcześniej. Dużo schudła bez żadnego wysiłku. Nigdy nie spotkałam sie z aż taką zmianą u kobiety. Stała sie pewna siebie, elokwentna a ja najchętniej schowałabym się w mysią dziurę, jakbym straciła zdolność myślenia i wysławiania się. Nigdy nie bylam typem gwiazdeczki na towarzyskim firmanencie, ale bez przesady... Był nawet czas, że zaczęły mnie często dopadać dolegliwości, które ona miała od zawsze a ja bardzo sporadycznie. Oczywiście równocześnie u niej one zanikały.

Na samym początku mojego związku, który zbiegł sie z poznaniem X, pozazdrościł mi ona go, o czym zresztą sama powiedziała. Udzieliła mi sugestii, które bezwolnie wykorzystałam - na swoją szkodę a które normalnie bym wyśmiała. Nie wiem, dostałam jakiegoś zaćmienia. Mój związek przeżywał liczne wzloty i upadki dokładnie w rytm wzlotów i upadków licznych chłopaków X, z którymi spotykała sie po odejściu meża na zasadzie - im lepiej u niej, tym gorzej u mnie i odwrotnie. Teraz ona ma wspaniałego meżczyznę u boku, bezstresową pracę, stabilną sytuację finansową a ja tkwię w stanie zawieszenia. Związek skomplikowany, w robocie przez większość czasu czuję się zaorana, 13kg na plusie, bezwład, kompletny brak energii do działania, od czasu do czasu krótkotrwałe zrywy żeby sie ogarnąć podczas gdy ona stawia sobie cele, które na początku naszej znajomości należały do sfery sci-fi a teraz konsekwentnie je zalicza i siega po więcej.

Najbardziej uderzajaca jest dla mnie symetria zjawisk w naszym życiu - kiedy ja zarzynając się chudnę 3kg ona te 3kg nabiera. Kiedy ona chudnie 5kg praktycznie bez wysiłku, ja mimo wysiłków dokładnie tyle nabieram. Kiedy jej facet sie oświadcza, mój idzie do innej. Kiedy w moim obecnie luźnym związku-niezwiązku jest lepiej, ona ze swoim zaczyna się kłócić. Kiedy u mnie są finansowe problemy, u niej jest przypływ gotówki. To sie sprawdza bez pudła i we wszystkich dziedzinach. Oczywiście koleżanka zauważyła tę zależność, przyznała, kiedy o to zapytałam juz dawno temu. Nawet nie musimy rozmawiać, żeby wiedzieć, co u nas słychać. Instynktownie próbowałam tę znajomość stopniowo zakończyć ale zauważyłam, że pomimo np. braku kontaktu przez kilka miesiecy niewiele się w tej sprawie zmienia.

Po długich przemyśleniach doszłam do wniosku, że trafiłam na wampira z funkcją wysysania zarówno energii, jak i pomyślności. Czuję się coraz bardziej bezradna. Zauważyłam też czasem większą, czasem mniejszą, ale kompletnie niezrozumiałą tendencję do izolowania się też od innych ludzi. Rzecz jasna w tym czasie ona stawał sie coraz bardziej śmiała i przebojowa. Dziewczyna nie ma przyjaciółek ani koleżanek oprócz mnie. Kontakty z kobietami są bardzo powierzchowne i przelotne. Może one czują to, co ja przeoczyłam? Bo obiektywnie nie ma sie o co do X przyczepić - jest pomocna, życzliwa itp.

I jeszcze jedno - kiedy sie z czegoś fajnego w moim życiu cieszyłąm i mówiłam jej o tym - zaraz zaczynało sie pierniczyć. W drugą stronę to nie działa. Teraz wszystko przedstawiam w najlepszym razie w neutralnym tonie, narzekam, wyrażam niezadowolenie, obawy, zniechęcenie, sporadycznie nawet kłamię - bo boję sie, że ona mi to zabierze... I faktycznie, po sesji narzekactwa u drogiej koleżanki X, nic się nie sypie. Ale niech no nieopatrznie powiem coś pozytywnego to mogę szykowac sie na kłopoty w raju.

Od niedawna nosze przy sobie runę ochronną - tylko Algiz, w żadne tarcze odbijające nie zamierzam się bawić. Zrobiłam dwa rytuały odcinające wampiry, kąpiele w soli, w piołunie i w ostrożeniu. Mam wrażenie, że jestem jakby silniejsza, bardziej otwarta, czuję się lepiej, choć to najpewniej efekt placebo. Na pewno nie rozwiązało to problemu niestety. Znajomość zakończam, choć robię to w sposób łagodny, nie budzący podejrzeń. Podejrzewam jednak, że zerwanie znajomości nie wystarczy. Numer z wysyłaniem "wiązki" miłości i przebaczenia nie przejdzie. Jestem zbyt wkurzona. Czuję się wykorzystana.

Zwacam sie z gorącą prośbą o pomoc - czy ktoś mógłby jakoś zdiagnozować sytuację - czy faktycznie ona sie wczepiła we mnie i niszczy, czy to tylko mój wymysł. Oraz co z tym zrobić.

Jesli ktoś dotrwał do tego miejsca - z góry serdecznie dziekuję za cierpliwość i ewentualne wskazówki. Musze tu jeszcze dodać, że dwukrotnie w przeszłości weszłam w przyjaźnie, w których efekcie druga strona rozkwitła a ja przygasłam, jednak były to prawdziwe więzi uczuciowe i nie zaobserwowałam takich dziwactw jak tu - ani w takiej skali. X jest mi emocjonalnie obca, lubiłam ją trochę i wspierałam ale nie wpuściłam do swojego serca. Chce też dodać, że mam też prawdziwe normalne znajomości i przyjaźnie, żeby nie było

Ok, dzięki Percontor. Potrzebowałam potwierdzenia, że sobie tego nie wymyślam z powodu po prostu bycia zazdrosną. Sprawy maja się dokładnie jak napisałam. Poszukam szeptuchy, choć żal, że nie da sie samemu nic zrobić choćby na poczatek. No smutne, ale marzę o zemście

Witaj HAGA

Dużo Ci się tego nazbierało. Na pewno jeżeli sama nie odpuścisz drugiej osobie, to postępy prac u Ciebie i dla Ciebie będą wracać do punktu wyjścia.

żeby nie pisac elaboratów, co by było dobrze zrobić a co nie, mysle że trzeba zacząc od pooczyszczania Cię z tego co sie podoczepiało, a potem jak poczujesz wreszcie odech, będzie można się zastanowić co robić dalej. Tutaj kluczem do sukcesu jesteś Ty sama, więc bez Twojej pomocy cudów się nie zrobi.

Ok, dzięki Percontor. Potrzebowałam potwierdzenia, że sobie tego nie wymyślam z powodu po prostu bycia zazdrosną. Sprawy maja się dokładnie jak napisałam. Poszukam szeptuchy, choć żal, że nie da sie samemu nic zrobić choćby na poczatek. No smutne, ale marzę o zemście

Mam nadzieję, że obecnie już wszystko wróciło do normy i jest O.K. I mam nadzieję, że osoby które w tym twoim udręczeniu mają swój udział nie wywodzą się z tzw. rodu czarownic Bo u nas gdy jest klątwa rzucana to trwa przez pokolenia (a w tle są przypadkowe, świadkowie którzy niby przez przypadek dostarczają świadectwa potomkom tego rytuału, że to co rzuciła babka a wnuk podtrzymał traw I żadna szeptucha, ksiądz czy egzorcysta nic nie może w temacie - są na to dowody subiektywne, że klątwa traw i ma się dobrze! No bo co ksiądz czy lekarz może gdy w tle jest upokorzenie, niemoc i beznadzieja ? A szeptucha z ta swoją wiarą w Maryje na przeciwko rodu który przekazuje sobie praktykę przez kilka pokoleń jako naukę która jest faktem - co ona może?! Taka podpowiedź - wasza wiara w nasze cuda naszym mieczem