Skocz do zawartości

Asatru


Podróżnik

Rekomendowane odpowiedzi

Ásatrú – politeistyczna religia oparta na wierzeniach zawartych w mitologii nordyckiej, której świat bogów reprezentują dwie dynastie Asów i Vanów. Stanowi ona próbę odtworzenia wierzeń dominujących w Europie Północnej przed przyjęciem chrześcijaństwa. Zaliczana jest do neopogańskich ruchów religijnych.

Ze względu na wyparcie starych wierzeń przez chrześcijaństwo współcześni wyznawcy Ásatrú zechcieli je zrekonstruować. Ich wyznawcy klasyfikowani są zazwyczaj jako neopoganie, choć wielu z nich odrzuca tę etykietę. Wierzenia i rytuały rekonstruowane są na podstawie historycznych zapisków, zwłaszcza tych przekazanej przez dzieła literackie. Ze względu na skąpość tego materiału mogą one różnić się wśród różnych grup i jednostek.

 

Wierzenia te, które zniknęły praktycznie na wiele wieków, zaczęły odżywać w XIX wieku w okresie romantyzmu. Pierwsze zorganizowane grupy wyznawców pojawiły się w Niemczech na początku XX wieku. Kilku pierwszych członków partii nazistowskiej było członkami Towarzystwa Thule, które zajmowało się właśnie studiowaniem germańskich starożytności. Aczkolwiek wydaje się, że tworzyli oni margines aparatu partyjnego.

 

Drugie ożywienie przypada na lata 60. i 70. XX wieku. Wówczas to Ásatrú została uznana przez rząd Islandii za oficjalną religię. Doszło do tego w 1973, głównie dzięki staraniom Sveinbjörna Beinteinssona. Mniej więcej w tym samym czasie pojawiły się pierwsze tego typu ruchy w Kanadzie (z czasopismem "The Odinist") i Stanach Zjednoczonych (najbardziej znane Asatru Folk Assembly). Wiara w Odyna pojawiła się także w Wielkiej Brytanii. Wyznawców Ásatrú znaleźć można właściwie na całym świecie, choć najbardziej popularna jest w Europie Zachodniej i Skandynawii, a także w Ameryce Północnej, Australii i Nowej Zelandii. W Polsce od 2010 roku funkcjonuje nieformalna grupa Asatru Polska oraz kindred Wilcza Rodzina, a od 2013 również Stowarzyszenie Asatryjskie Midgard.

 

Związki wyznaniowe Ásatrú generalnie zorganizowane są na zasadach demokratycznych, inspirowanych głównie pragermańskimi formami podejmowania decyzji w postaci thingów, czyli zgromadzeń wszystkich wolnych członków wspólnoty. Ważnym elementem są indywidualne prawa oraz wolność słowa. Jednocześnie brak jest centralnej władzy, zwłaszcza że większość tych grup jest raczej mała i podzielona.

 

Są to wierzenia politeistyczne – w ich założeniach jest zarówno wiara jak i oddawanie czci wielu Bogom i Boginiom (na równych prawach), duchom oraz przodkom – są to również tym samym wierzenia wiążące ich wyznawców zarówno z ich pochodzeniem pod kątem przodków jak i z ziemią rodzinną. Nie oznacza to zamknięcia jedynie dla osób pochodzenia skandynawskiego. Istotna jest tu idea więzi z korzeniami. Problemem jednak dla osób “z zewnątrz”, jest brak obyczaju – który w pierwszym pokoleniu musi dopiero być stworzony, w odróżnieniu od ludzi żyjących z danymi wierzeniami i zwyczajami z pokolenia na pokolenie, nawet jeśli nie nazywają tego wiarą. Są to wierzenia rekonstrukcjonistyczne – w ujęciu ogólnym – zakładają bowiem odtwarzanie obyczajów oraz kultów religii i wierzeń z terenów Europy uznanych współcześnie za wymarłe (nie do końca słusznie) na skutek jej schrystianizowania. Wierzenia te są uznawane za religię natury, w tym sensie iż ich wyznawcy czują się częścią natury. Nie odrzucają zdobyczy technologicznych, lecz starają się żyć w zgodzie z naturą i jej prawami, koegzystując z nią a nie tylko eksploatując. Nie roszczą sobie one sobie prawa do “prawdy absolutnej”, lub też jedynej słusznej religii czy systemu wierzeń dla świata. Nie są też w żaden sposób religią scentralizowaną – jest wiele klanów, których obyczaje mogą się różnić, tak jak dawniej różniły się obyczaje poszczególnych plemion. Ich wyznawcy starają się patrzeć na świat taki jakim jest dziś a nie w IX czy X wieku n.e.- wierzą w pewną formę przeznaczenia z elementami determinizmu określanego jako Wyrd, co jednak nie oznacza w ich wypadku biernego poddania się biegowi rzeczy – nie jest więc jednoznaczne z fatalizmem. Można by rzec iż polskie porzekadło, iż każdy jest kowalem swojego losu, oddaje trafnie tę filozofię – o ile dopuścimy, że na efekty kucia wpływają również czynniki zewnętrzne. Pewną istotą tych wierzeń jest też wiara w wyższą, bliżej nieokreśloną siłę, która jest z nimi związana wzajemnymi zależnościami, i której są też częścią oraz przyjmująca między innymi formy Bogów i Bogiń, przy czym zarówno Bóstwa jak i duchy są traktowane jako realne byty, które nawet jeśli niewidzialne, są wyczuwalne. Mentalne obrazy tych bytów budowane w mitach i legendach mają za zadanie przybliżyć nam ich zrozumienie i nasz związek oraz wzajemne relacje z nimi. Wszystko oddziałuje na wszystkim, tworząc całość. Cześć Bóstwom jest oddawana nie tylko w formie rytuałów, lecz poprzez całe swoje życie – sposób postępowania i zachowanie zasad. Relacje między wyznawcami a Bogami również nie mają charakteru uległości, gdyż Ci ostatni nie są traktowani jako władcy absolutni, lecz raczej jako potężniejsi członkowie danego klanu. Nie istnieje wiara w grzech, czy też winę wrodzoną człowieka, tym samym nie ma potrzeby oczekiwania jakiejkolwiek nagrody po śmierci, jednakże istnieje idea życia pozagrobowego, w którym tych żyjących zgodnie z zasadami czeka spotkanie z członkami klanu i wspólne życie, a tych, którzy się owym zasadom sprzeniewierzają czeka wykluczenie z klanu i samotne życie w mglistej i nudnej pustce. W ograniczonym zakresie jest również możliwa reinkarnacja w zakresie linii rodzinnej danego klanu. Nie istnieje żadna księga, którą można by przyrównać do Biblii – owszem są teksty pisane, zawierające mity i przekazy ale żaden z nich nie jest traktowany jako objawiony. Uznawane są jedynie dwa źródła wiedzy o świecie – pierwszym jest sam świat, ukazujący nam swoje prawa. Drugim jest mądrość i wiedza (w tym również instynkt, przeczucia, zachowania etc.) odziedziczona po przodkach. Połączenie tych dwóch źródeł z historycznymi tekstami (Eddy, Sagi, inskrypcje runiczne) oraz naukowymi interpretacjami współczesnymi znalezisk archeologicznych dotyczących życia i śmierci dawnych ludów Germańskich, daje możliwość kształtowania światopoglądu i postawy życiowej. Na koniec najważniejsze – zasady jakimi kierują się Heatini: odwaga, honor, znaczenie rodziny i pochodzenia, siła, wolność, lojalność wobec klanu, oraz radosne i pełne doznań życie. Nie mają one znaczenia dogmatów, czy też przykazań, jednakże są pewnymi zaleceniami stylu życia.

 

Dziewięć szlachetnych cnót (ang: The Nine Noble Virtues, albo NNV) to zbiór moralnych porad spisanych przez Johna Yeowella (a.k.a Stubba) i Johna Gibss-Bailey'a (a.k.a Hoskuld) na potrzeby Rytu Odyńskiego w latach siedemdziesiątych[1].

 

Są one oparte na cnotach historycznego pogaństwa nordyckiego, zebrane z różnych źródeł, w tym Eddy Poetyckiej (szczególnie Havamal i Sigrdrífumál)[1], oraz sag islandzkich). Występują w paru wariantach.

Ryt Odyński

 

Odwaga

Prawda

Honor

Wierność

Samodyscyplina

Gościnność

Pracowitość

Samozaufanie

Wytrwałość

 

Asatru Folk Assembly

 

Siła jest lepsza od słabości.

Odwaga jest lepsza od tchórzostwa.

Radość jest lepsza od poczucia winy.

Honor jest lepszy od niesławy.

Wolność jest lepsza od niewoli.

Pokrewieństwo jest lepsze od wyobcowania.

Realizm jest lepszy od dogmatyzmu.

Męstwo jest lepsze od braku ducha.

Pochodzenie jest lepsze od uniwersalizmu.

 

Może pora wrócić do korzeni? Złożyć hołd starożytnym bogom?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 3 lata później...

Są na świecie stowarzyszenia asatru, które tworzą swoją wspólnotę wyznajac dokładnie te same wartości i również za ich nieprzestrzeganie grożą konsekwencje. W Polsce istnieje bodajże 3 lub 4,dokladnie teraz nie pamiętam i związane są z regionami polski. Są niestety ściśle hermetyczne i ostrożne w dzielenie się swoją wiedzą i stylem życia. Jednak nie na tyle aby nie móc uczestniczyć w z zlotach, które organizuja z nadejściem większych obchodzonych przez nich świat. Generalnie ich obchody są przepiękne, pełne magicznej atmosfery, ale również z wyraźnie wyczuwalną obecnością Bogów. 

  • Lubię to! 1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 2 tygodnie później...
  • Administrator

Asatryjska etyka
Asatru to coś więcej niż religia. To postawa życiowa, w której kontakt z bogami, rodziną, przyjaciółmi, przodkami oraz duchami łączy się ściśle i opiera na etyce, normach honorowego postępowania i godnego życia.

Jako religia rekonstrukcjonistyczna Asatru wywodzi swoje etyczne wartości z pisanych źródeł historycznych, głownie z Eddy Poetyckiej oraz sag.

 

W odmętach Internetu najczęściej spotyka się te wartości ujęte w karby tzw. Dziewięciu Szlachetnych Cnót (Nine Noble Virtues), lecz należy pamiętać, że taki sposób ich skodyfikowania to zupełnie współczesny ekstrakt – streszczenie tego, jak można interpretować porady zawarte w Havamal i sagach, a nie „starożytne przykazania wikingów”.

Nine Noble Virtues stworzyli na początku lat 70-tych XX wieku John Yeowell i John Gibbs-Bailey na potrzeby założonego przez nich w Wielkiej Brytanii „Odinic Rite”.

Czemu 9, a nie 7, 3 czy 10? Pewnie dlatego, że my Asatryjczycy po prostu lubimy dziewiątkę. Sveinbjörn Beinteinsson, którego uznaje się za twórcę i założyciela współczesnego Asatru, proponował w swojej wersji tylko 7 głównych wartości, więc jak widać w tym temacie też panuje u nas różnorodność.

Asatryjczycy nie mają świętych tekstów ani naczelnego kapłana czy papieża, który mógłby zadekretować odgórnie taką listę „przykazań”, więc zarówno wymieniana liczba wartości, jak i ich lista różni się w zależności od kraju, organizacji czy nawet poszczególnego kindredu. Jednak ponieważ bardzo lubimy cyfrę 9, to zostaniemy przy takim właśnie podziale.

Zanim wymienimy te 9 wartości, warto podkreślić dwie ważne sprawy, które nie dla wszystkich są oczywiste, a stanowią klucz do zrozumienia asatryjskiego podejścia do etyki.

Po pierwsze – nasza etyka jest raczej sytuacyjna niż normatywna.
Świat, w którym żyjemy pozostaje dość złożony, a wybory, których codziennie dokonujemy bardzo rzadko są proste i dające się zamknąć w sztywnych ramach reguł typu „zawsze rób to, nigdy nie rób tego”. Stąd wartości, jakimi się kierujemy to jedynie wskazówki, a nie sztywne nakazy i zakazy, za których nieprzestrzeganie ktoś nas ukarze. Życie nieustannie zaskakuje, więc w postępowaniu i podejmowaniu decyzji zawsze liczy się „tu i teraz”, czyli subiektywny kontekst, a nie sztywne spisane reguły. Ten sam czyn może być oceniany bardzo różnie w zależności od okoliczności, które czasem usprawiedliwiają postępowanie zazwyczaj uznawane za  złe czy też prowadzą do potępienia działań z reguły uznawanych za chwalebne.

Po drugie – żyjemy we wspólnocie, więc nasze czyny ocenia i nagradza bądź karze właśnie ta wspólnota.
Za wyrządzoną innym krzywdę nie będziemy sądzeni przez bogów po śmierci, lecz już teraz – przez naszą rodzinę, krewnych lub sąsiadów. Powoduje to dwojakie skutki. Trudniej jest się wykpić od konsekwencji swojego zachowania. Kiedy się kogoś skrzywdzi, nie wystarczy modlitwa czy „odpuszczenie grzechów” przez kapłana – trzeba tą krzywdę naprawić w sposób satysfakcjonujący dla ofiary. Jednak z drugiej strony, jeśli wynagrodzimy pokrzywdzonemu szkodę i on nam wybaczy, mamy „czyste konto” i nie musimy się obawiać żadnej boskiej zemsty w zaświatach.

Wracając zatem do „dziewiątki”, wspomnieć należy o wartości spoza listy, która spaja i przenika wszystkie pozostałe, czyli o honorze.

Honor jest esencją wszystkich pozostałych wartości i całej asatryjskiej etyki. W zasadzie można listę dziewięciu wartości zastąpić stwierdzeniem „żyj honorowo”. Honor to podstawowe dobro, jakie posiada człowiek, rodzina czy plemię. To jego godność i dobre imię – coś, co łatwo stracić, a bardzo trudno odzyskać. Honorowe życie to postępowanie, które powiększa szczęście, dobro, powodzenie i chwałę, dzięki któremu zdobywa się szacunek ludzi i bogów. Warto pamiętać, że chronienie własnego honoru nie powinno stać się pretekstem do agresywnego zachowania i doszukiwania się zaczepek w słowach innych ludzi. Każdy powinien dbać o swój honor, ale jednocześnie szanować go u innych i unikać czynów, które mogą naruszyć ich godność.

Więcej na temat honoru w etyce można przeczytać w artukule Isy:  honor

 

Dziewięć wartości asatryjskiej etyki
Lojalność
Asatru oznacza dosłownie „lojalność wobec bogów”, więc to właśnie lojalność otwiera listę. Oczywiście nie mamy na myśli lojalności wyłącznie wobec bogów, ale ogólniej: rodziny, przyjaciół, krewnych, czy każdej wspólnoty, której częścią się czujemy – dbanie o jej dobro, pomyślność i honor. Zakłada to także lojalność wobec siebie, wierność własnym zasadom. Lojalność nie jest jednak bezwzględna i opiera się na zasadzie wzajemności. Jeśli ktoś przestaje być lojalny wobec nas, łamie umowę czy postępuje wobec nas niehonorowo, znosi tym samym ciążące na nas zobowiązania wobec siebie.

Odpowiedzialność
Asatryjczycy często powtarzają, że „jesteśmy naszymi czynami”. Znaczy to tyle, że jesteśmy oceniani przez pryzmat naszego postępowania, a nie „dobrych intencji”, które nami kierują. Stąd właśnie na liście odpowiedzialność, rozumiana jako rozwaga, umiejętność przewidywania efektów naszych działań i gotowość do poniesienia ich konsekwencji.

Pracowitość
Nie chodzi tu oczywiście jedynie o ciężką fizyczną harówkę, ale o wytrwałość w dążeniu do celu, konsekwencję w działaniu i przezwyciężanie przeciwności. Pod tym hasłem rozumiemy również samowystarczalność, niezależność od innych, osiąganie celów własnymi siłami. Nie oznacza to jednak, że mamy być zdani wyłącznie na siebie – mamy wszak rodzinę, plemię, przodków oraz naszych boskich krewnych, którzy lojalnie nas wspierają we wszystkich działaniach.

Uczciwość
Uczciwość to poszanowanie zawartych umów, dotrzymywanie przysiąg czy danego słowa. To szczerość, prostolinijność (ale nie naiwność), odpowiedzialność za własne słowa i sądy.

Gościnność
Gościnność jest jednym z lepiej opisanych zwyczajów germańskich plemion. Dbanie o gościa, zapewnienie mu bezpieczeństwa, dachu nad głową czy posiłku było obowiązkiem każdego gospodarza i sprawą jego honoru. Oczywiście mówimy o układzie, w którym obowiązuje wzajemność – gość pozostawał nietykalny dopóki przestrzegał zasad ustanowionych przez gospodarzy. W dzisiejszych czasach zazwyczaj nie podróżujemy już przez dzikie ostępy i nie musimy szukać schronienia u obcych ludzi, ale nadal jak najlepsze podjęcie gości, dzielenie się z nimi „czym chata bogata” i zapewnienie im bezpieczeństwa należą do naszej tradycji.

Sprawiedliwość
Sprawiedliwość to prawość, przestrzeganie prawa, norm dobrego wychowania. Zaliczamy do niej także gotowość do obrony porządku, ludzi słabszych czy pokrzywdzonych. To respektowanie cudzej godności, wolności i szacunek dla innych ludzi.

Odwaga
Odwaga jest tym, co pozwala postępować słusznie, sprawiedliwie, odpowiedzialnie i honorowo w trudnych sytuacjach, kiedy łatwiejsza byłaby droga na skróty. Odwaga to nie brawura, czy podejmowanie niepotrzebnego ryzyka, ale gotowość do zrobienia rzeczy słusznej bez względu na kłopoty, trudności oraz niebezpieczeństwa, na jakie się narażamy.

Niezłomność
Siła charakteru to odporność psychiczna w obliczu trudów i przeciwności. Sprawia, że nie poddajemy się łatwo, jesteśmy gotowi znosić niewygody i wyrzeczenia w imię wartości, w które wierzymy. Bronimy swoich przekonań, własnego zdania, jesteśmy odporni na pokusy i wytrwale obstajemy przy tym, co dla nas ważne.

Samodyscyplina
Rozumiemy ją jako niechęć do chodzenia na skróty, do szukania łatwych i nietrwałych rozwiązań. Samodyscyplina oznacza wytrwałość w przezwyciężaniu własnych słabości, spełnianie obowiązków, sumienność, dokładność i oddanie temu, co robimy.

Jak widać, przynajmniej kilka z powyższych wartości wiąże się ze sobą i w jakimś zakresie pokrywa. To tylko potwierdza opinię o sztuczności podziału asatryjskich zasad na wyodrębnione 9 wartości. Łączy nas wspólnota przekonań, ale jesteśmy różnymi ludźmi, którzy mają różne cele, więc pewnie każdy z nas mógłby coś dodać, ująć czy zmienić w powyższej liście. Wszyscy mamy zresztą gdzieś w głowie swoje „9 wartości”.
Zamiast spierać się o ich skład czy hierarchię, lepiej skupić się na trzymaniu się tych zasad oraz pełnym, godnym i honorowym życiu.

 

źródło: Asatru

  • Lubię to! 4
  • Cool 1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 1 miesiąc temu...

Asatryjska etyka jest przereklamowana, to przeżytek, pusty slogan. Przeciętny asatryczyk nie zawaha  przed niczym żeby się zemścić jeśli w jakikolwiek sposób wejdziesz mu w drogę. Nawet jeśli to zrobisz nieświadomie. 

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • Administrator

Elie, a co to ma do rzeczy? Przeciętny katolik, muzułmanin, buddysta itp.itd. jest dokładnie taki sam, a zasady każdej wiary przecież są światłe, pełne cnót i dobroci. Tylko od człowieka zależy, czy przestrzega zasad swej religii czy nie i na ile się z nimi rozmija. Więc to nie zasady etyczne  - tej czy innej wiary - są przereklamowane, tylko ludzie są niedoskonali...

  • Lubię to! 1
  • W punkt 1
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Dołącz do dyskusji

Możesz dodać zawartość już teraz a zarejestrować się później. Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się aby dodać zawartość za jego pomocą.
Uwaga: Twój wpis zanim będzie widoczny, będzie wymagał zatwierdzenia moderatora.

Gość
Dodaj odpowiedź do tematu...

×   Wklejono zawartość z formatowaniem.   Usuń formatowanie

  Dozwolonych jest tylko 75 emoji.

×   Odnośnik został automatycznie osadzony.   Przywróć wyświetlanie jako odnośnik

×   Przywrócono poprzednią zawartość.   Wyczyść edytor

×   Nie możesz bezpośrednio wkleić grafiki. Dodaj lub załącz grafiki z adresu URL.

×
×
  • Dodaj nową pozycję...