Skocz do zawartości

Bajki Terapeutyczne


Gość Vampirella

Rekomendowane odpowiedzi

Gość Vampirella

Iwona Czarkowska "Kubeusz, smok zielony co okrutnie był przeziębiony"

 

Zastosowanie bajki wg autorki:

Szpital to miejsce dla dziecka nieznane i groźne. Ta bajka pomoże go oswoić. Bajka ma również przekonać dziecko, że lekarze i pielęgniarki zrobią wszystko, aby zabiegi, jakim zostanie poddane w szpitalu nie były aż tak przykre i bolesne, jak mu się wydaje. I nie warto bać na zapas. Zaś po wyjściu ze szpitala dbać o własne zdrowie, bo w życiu czeka na nas tyle wspaniałych przygód.

 

Treść bajki

 

„A wtedy królewna ukłuła się w palec i zasnęła, a razem z nią król, królowa i wszyscy mieszkańcy królestwa. Dopiero, gdy minęło sto lat drogą obok zamku przejeżdżał książę. Pocałował księżniczkę, która natychmiast się obudziła. A wraz z nią król, królowa i wszyscy mieszkańcy królestwa...” I to już koniec bajki – powiedziała mama zamykając książkę.

- Ja jestem chory... Czy też zasnę jak księżniczka? – zapytał Kuba.

- Nie... – roześmiała się mama. – Ciebie nie zaczarowała żadna zła wróżka. Jesteś tylko przeziębiony. Niepotrzebnie sprawdzałeś, ile śniegu zmieści się w butach.

- Bo Maciek powiedział, że ma większe nogi od moich i w jego butach zmieści się więcej! - oburzył się Kuba.

- I co? – zainteresowała się mama.

- Nic. Tata zabrał go do domu. A ja wygrałem! – powiedział z dumą Kuba.

- I w nagrodę masz teraz zapalenie płuc i musisz leżeć w szpitalu – westchnęła mama. - Ale nie martw się... Zaraz przyjdzie doktor Marcin, da ci zastrzyk i szybko wyzdrowiejesz.

- Ukłuję mnie, jak zła wróżka królewnę i obudzę się dopiero za sto lat? – przestraszył się Kuba.

- Nie pozwolę na to, bo przecież ja też musiałabym spać sto lat... A teraz poleż spokojnie, ja muszę pójść porozmawiać z doktorem Marcinem.

Gdy mama wyszła, Kuba zaczął rozglądać się wokoło. Z kolorowych ścian uśmiechały się do niego czarownica na miotle i cztery krasnoludki w czerwonych czapeczkach. A tuż przy oknie ulokował się wielki zielony smok. Kuba przyglądał mu się uważnie, gdy nagle smok kichnął potężnie.

- Na zdrowie! – powiedział Kuba tak samo, jak mówiła mama, gdy on kichał.

- Dziękuję – usłyszał w odpowiedzi i aż podskoczył ze strachu.

- Kto tu jest? – zapytał przestraszony chłopiec.

Smok zeskoczył ze ściany...

- Przepraszam, że cię przestraszyłem – powiedział między jednym kichnięciem a drugim. – Miałem dzisiaj lecieć na zawody i nagle dostałem okropnego kataru. Teraz na pewno nie zdobędę nagrody...

- Czy to były zawody w zjadaniu ludzi? – przestraszył się Kuba.

- Nie, no coś ty! My nie zjadamy ludzi. Teraz wszystkie księżniczki się odchudzają, są okropnie kościste i każdy smok woli jeść na obiad makaron z serem. Ja leciałem na Zawody w Puszczaniu Nosem Baniek Mydlanych. Ćwiczyłem cały rok, a teraz nici z nagrody... - rozpłakał się smok.

- Słuchaj smoku... – powiedział Kuba.

- Mam na imię Kubeusz – chlipnął smok. – Ale wszyscy mówią do mnie Kuba.

- A ja mam na imię Jakub i też wszyscy mówią do mnie Kuba – zdziwił się chłopiec. – Słuchaj Kuba... Zaraz przyjdzie doktor Marcin, żeby mnie zbadać. Poproszę go, to i ciebie zbada.

- Nie, ja się boję lekarzy... Mam okropne łaskotki. A w ogóle to może mnie zje? Słyszałem, że mali ludzie bardzo lubią gryźć smoczki. To może duzi ludzie nas zjadają?

- Malutkie dzieci mają smoczki z gumy... Ale doktor Marcin jest już zupełnie dorosły i na pewno cię nie ugryzie. O, właśnie idzie! – szepnął Kuba słysząc głosy za drzwiami.

Do pokoju weszła mama a za nią doktor Marcin. Przestraszony Kubeusz schował się pod łóżkiem.

- Cześć twardzielu! – doktor Marcin przywitał się z Kubą. – Leciałem sobie dzisiaj rakietą kosmiczną, właśnie miałem wylądować na Księżycu, a tu nagle słyszę, jak ktoś głośno kicha. No to wróciłem. Pokaż gardło i powiedz „aaaa”. Tak, jak smok, który chce mnie zjeść.

- My nie zjadamy ludzi – rozległo się nagle spod łóżka.

- Co mówiłeś? – zdziwiła się mama.

- Nic – Kuba szybko zakrył smoka kołdrą.- Ja tylko chciałem powiedzieć, że smoki nie zjadają ludzi.

- No, co ty powiesz? A teraz posłuchamy – i doktor przyłożył słuchawkę do pleców Kuby. – O, coś mi się wydaje, że połknąłeś jakiegoś smoka, który straszliwie ryczy w twoich płucach. Nic się nie martw. Zaraz go wygonimy syropem malinowym.

- Nie – pisnął Kubeusz.

- Nie chcesz syropu malinowego? – zdziwiła się mama.

- Bardzo chcę! A czy mój smok też dostanie syropek? – zapytał Kuba.

- A gdzie on jest? – doktor Marcin rozejrzał się wokoło. - Muszę go najpierw zbadać, żeby wiedzieć, jakie lekarstwo go wyleczy.

- Ale on się boi lekarzy... – szepnął Kuba. – Czy może go tak zbadać, żeby się przestał bać? On ma katar i jest smutny, bo nie może puszczać nosem baniek mydlanych.

- Muszę ci zdradzić, że gdy nie leczę małych chłopców, to zajmuję się smokami. Mamy tutaj specjalną salę dla smoków. Jest też oddział leczenia krasnoludków. Trzeba się tam poruszać bardzo ostrożnie, żeby któregoś nie nadepnąć. A kiedyś zaprowadzę cię na strych, gdzie leczymy czarownicę. Stamtąd najwygodniej im wylatywać na miotłach, gdy są już zdrowe. Kiedyś leczyliśmy je na parterze i przy starcie ciągle zahaczały o latarnie. Ale my tu gadu gadu, a smok czeka i gluty mu w nosie rosną. Chodź smoku, zbadam cię.

Pan doktor sięgnął pod łóżko i wyciągnął stamtąd Kubeusza. Biedny smok był tak przerażony, że znieruchomiał i wyglądał zupełnie jak pluszowa zabawka.

- Nic mu nie będzie – orzekł doktor Marcin po krótkim badaniu. – Zalecam budyń czekoladowy raz dziennie. I koniecznie opowiadaj mu ciekawe bajki. Za kilka dni będzie zdrów jak ryba. To znaczy chciałem powiedzieć jak smok.

Pan doktor miał rację. Po kilku dniach Kuba i Kuba byli już zupełnie zdrowi i mogli wyjść do domu. Gdy czekali w holu na mamę, która musiała jeszcze porozmawiać z doktorem Marcinem, nagle drzwi się otworzyły i do środka wszedł Maciek z tatą.

- Cześć, co ty tutaj robisz? – przywitał się Kuba.

- Założyłem się z Piotrkiem, że dłużej niż on wytrzymam bez butów na śniegu. I wygrałem, bo po niego zaraz przyszła babcia, a ja stałem jeszcze 15 minut. Ale się rozchorowałem i pani doktor powiedziała, że muszę iść do szpitala. A ja się boję zastrzyków...

- No, co ty! – oburzył się Kuba. – Tu jest fajny pan doktor. Jak będzie cię badał, to nawet nie poczujesz. I leczy smoki, i czarownice, i krasnoludki. I jeszcze lata rakietą kosmiczną na Księżyc. Może mnie kiedyś też zabierze? I ciebie, tylko musisz być zdrowy.

- No dobra. To ja się już wcale nie boję zastrzyków, bo też chcę lecieć na Księżyc... – powiedział Maciek i razem z tatą ruszył korytarzem w stronę gabinetu lekarskiego. Gdy przechodził obok namalowanej na ścianie kudłatej czarownicy, ta nagle głośno wysmarkała nos w rękaw i powiedziała:

- Przepraszam, zgubiłam gdzieś chustkę do nosa. Masz może zapasową?

- Oczywiście – odpowiedział zdumiony Maciek i podał czarownicy paczkę jednorazowych chusteczek...

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Vampirella

Elżbieta Janikowska "Bajka o wigilijnej gwiazdce"

 

I miejsce w konkursie bajkoterapeutycznym w kategorii bajka psychoterapeutyczna

 

ZASTOSOWANIE BAJKI wg jej autora:

Dzieci bardzo często nie akceptują siebie, chciałyby być zupełnie kimś innym, wydaje im się, że wtedy byłyby szczęśliwe. Bajka pokazuje, że tylko będąc sobą można być szczęśliwym, a to co wydaje się nam szczytem marzeń często jest tylko ułudą.

 

TEKST BAJKI:

Była sobie mała, wigilijna gwiazdka. Co roku w ten jedyny wieczór wychodziła na niebo i rozbłyskiwała, jak tylko potrafiła najpiękniej. Ale potem, przez dwanaście długich miesięcy musiała czekać, aż znowu przyjdzie wigilia Bożego Narodzenia. Mała gwiazdka wcale nie była z tego zadowolona. Często użalała się nad swoim losem:

- Dlaczego mogę pokazywać się ludziom tylko raz w roku? To naprawdę niesprawiedliwe! Tak bardzo chciałabym być kimś innym…

Pewnego razu, gdy stary, poczciwy księżyc rozgościł się na niebie, mała gwiazdka rozpoczęła swoje narzekania.

- Jaki ty jesteś szczęśliwy, że zawsze o zmierzchu zwiastujesz nadejście nocy!... – chlipała.

Sędziwy staruszek uśmiechał leciutko i pobłażliwie kiwał głową.

- Powiedz mi, w taki razie, kim chciałabyś być, moja mała przyjaciółko? – zapytał nagle.

Gwiazdka wzruszyła ramionami. Nad tym nigdy się nie zastanawiała. Wtem, tuż obok niej, zawirował, zamigotał i poleciał w dół płatek śniegu.

- Już wiem! – klasnęła w dłonie wigilijna gwiazdka – Chciałabym być śnieżynką! Pomyśl tylko, kochany księżycu, jakby to było wspaniale tańczyć w powietrzu, być leciutka niczym mgiełka, wirować na wietrze i lecieć hen, przed siebie, w daleki świat!

Księżyc zastanowił się chwilkę, a potem zwrócił się do gwiazdki:

- Usiądź na moim błyszczącym rogu. Zaraz sama się przekonasz, czy gwiazdki śniegu są naprawdę szczęśliwe…

I poszybowali w dół.

Rzeczywiście, ******ące płatki śniegu wyglądały wspaniale! Pchane jakąś nieznaną siłą, odbijały się od siebie, omijały, krążyły, wznosiły w górę, opadały, a w końcu spadały na ziemię i ….. już nie były pięknymi gwiazdkami. Przejeżdżające samochody rozpryskiwały na boki mokre grudy brudnego, czarnego śniegu. Jakiś przechodzień brnąc po kostki w szarej mazi, ze złością narzekał:

- Fe, jaka okropna kasza!

Wigilijna gwiazdka skrzywiła się z niesmakiem. Księżyc uśmiechnął się i zapytał:

- Czy nadal pragniesz być śnieżynką?

- Nie! – gwałtownie zaprzeczyła gwiazdeczka – One wcale nie są szczęśliwe! Taki smutny los czeka każdą z nich. Już za nic w świecie nie chcę być płatkiem śniegu! Chciałabym być na przykład… na przykład…

Gwiazdka przymrużyła oczka i rozglądała się wokoło, jakby czegoś szukała. Nagle jej wzrok padł na błyszczące w oddali fabryczne światełko.

- Ojej! – krzyknęła – Księżycu, zobacz, tam jest coś ciekawego! Tak pięknie błyszczy! Polećmy tam na chwilę, proszę….

Księżyc bez słów spełnił życzenie swojej przyjaciółki. Wkrótce przez maleńkie okienko zaglądali do wnętrza fabryki. Człowiek w specjalnej masce, chroniącej jego oczy, spawał żelazną konstrukcję. Tysiące maleńkich iskierek wytryskiwało spod rąk spawacza.

- Ach…- rozmarzyła się wigilijna gwiazdka – Jakie piękne, maleńkie gwiazdeczki! Chciałabym być jedną z nich…

Tymczasem kolorowe ogniki szybowały w górę, początkowo splątane ze sobą, potem rozpryskiwały się na złociste drobinki, pokrzykiwały coś do siebie, migotały jeszcze przez chwilę i nagle…. znikały. Zupełnie jakby rozpływały się w powietrzu! Księżyc nie zdążył jeszcze o nic zapytać, gdy wigilijna gwiazdka krzyknęła:

- Nie, księżycu, już nic nie mów! Wcale nie chcę być jedną z tych gwiazdeczek!

- Tak też myślałem. – stwierdził spokojnie księżyc. I znowu poszybowali w górę.

- Właściwie, to sama dokładnie nie wiem, kim chciałabym być…- zmartwiła się gwiazdka.

Właśnie przelatywali nad osiedlem domków jednorodzinnych. Mimo, że było już późno, okna wszystkich domów jaśniały w mroku jaskrawymi światełkami. Księżyc zbliżył się do jednego z okien tak, aby jego towarzyszka mogła zajrzeć do środka. Mała wigilijna gwiazdka aż buźkę otworzyła ze zdumienia. W kącie pokoju stało ogromne, zielone drzewko. Wśród jego gałązek czerwieniły się czapeczki krasnoludków, błyszczały pękate bombki, szeleściły kolorowe cukierki. Porozrzucana wata sprawiała wrażenie, że drzewko okryte jest śniegową kołderką. Ale to, co najbardziej urzekło naszą gwiazdkę, znajdowało się na samym jego wierzchołku. Była to duża, błyszcząca, złocista gwiazda. Pyszniła się swym blaskiem, spoglądając na wszystko i wszystkich z góry.

- Już wiem, już wiem! – zapiszczała wigilijna gwiazdka – Księżycu, już wiem, kim naprawdę chciałabym być! Och, gdybym mogła być tą piękną, błyszczącą ozdobą na szczycie choinki! Każdy mógłby mnie oglądać i podziwiać. Jakże byłabym wtedy szczęśliwa…

Ledwie powiedziała te słowa, do pokoju wbiegła gromadka dzieci. Dwie dziewczynki z jasnymi lokami rozrzuconymi na ramiona podskakiwały wesoło, starszy od nich chłopiec z bujną, kruczą czupryną starał się je wyprzedzić, a na samym końcu dreptał ledwie jeszcze trzymający się na nogach berbeć. Popychając się nawzajem i śmiejąc podbiegły w stronę okna. Księżyc i gwiazdka gwałtownie unieśli się w górę.

- Mamo, tato! – usłyszeli nagle cieniutki głosik jednej z dziewczynek – Już jest! Nareszcie jest! Wigilijna gwiazdka świeci, pora zaczynać!

Dzieci z radością wskazywały na migoczącą na niebie gwiazdeczkę, podskakiwały z uciechy i przekomarzały, kto pierwszy ją zauważył. Do pokoju weszła kobieta, fartuchem ocierała mokre ręce. Na choince rozbłysły różnokolorowe lampki. Kobieta zerknęła przez okno.

- Rzeczywiście. – uśmiechnęła się – To wigilijna gwiazdka. Siadamy do stołu!

Księżyc i wigilijna gwiazdka długo jeszcze wpatrywali się w okno. Widzieli, jak matka i ojciec dzielą się ze swymi dziećmi opłatkiem jak składają sobie życzenia, wyciągają spod choinki prezenty. Długo jeszcze brzmiały im w uszach słowa głośno śpiewanej kolędy: “Lulajże, Jezuniu”.

- Wiesz, księżycu… - szepnęła w końcu gwiazdka – Zmieniłam zdanie. Już nie chcę być kimś innym. Pragnę być wigilijną gwiazdką, która zwiastuje ludziom radosną nowinę. Mój czas już się kończy, ale za rok pojawię się znowu…

Poczciwy księżyc nic nie powiedział, tylko z uśmiechem pokiwał swoją starą, sędziwą głową.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Vampirella

Iwona Czarkowska

 

"Czarownica i straszne strachy"

 

ZASTOSOWANIE BAJKI wg jej autora: Bajka może być pomocna w przełamywaniu strachu dziecka przed ciemnością. Pomoże też w tłumaczeniu dzieciom, że większość lęków jest tworem ich wyobraźni i mogą sobie łatwo z nimi poradzić.

 

Tekst bajki:

Zupełnie niedawno niedaleko stąd, może nawet na tej samej ulicy, przy której stoi wasz dom, mieszkał sobie chłopiec o imieniu Staś. Był bardzo, bardzo odważny. Nie bał się szybko jeździć na rowerze. Potrafił wspinać się na najwyższe drzewa. A gdy pluszowy miś małej Alicji wpadł do wielkiej kałuży przed domem, Staś go wyciągnął i uratował. Wszystkie dzieci uważały, że jest najodważniejszy na świecie. Prawie tak samo odważny, jak tata Krzysia, który jest pilotem samolotu. Nikt na podwórku nie wiedział, że Staś bardzo boi się... ciemności. Gdy mama kładła go spać, zawsze prosił: - Zostań ze mną dopóki nie zasnę.

Bo wiedział, że wszystkie strachy boją się mamy i dopóki ona będzie w pokoju nie wyjdą spod dywanu, zza kaloryfera i nie wskoczą znienacka przez uchylony lufcik wprost do jego łóżka.

- I nie gaś światła mamusiu – przypominał jeszcze na wszelki wypadek. – I zostaw otwarte drzwi.

Pewnej nocy Staś obudził się. W pokoju nie było mamy, a lampka była zgaszona. Chłopiec ze strachu schował głowę pod poduszkę. Być może leżałby tak aż do rana, ale nagle usłyszał wesoły głos:

- Halo, halo! Co tam słychać pod poduszką?

Wyjrzał ostrożnie ze swojej kryjówki i rozejrzał się po pokoju. Zobaczył, że w fotelu na biegunach siedzi jakaś pani.

- Kto ty jesteś? – zapytał przestraszony.

- Mam na imię Matylda – odpowiedziała tajemnicza postać.

- Czy jesteś czarownicą? – dopytywał się Staś.

- Chwileczkę – Matylda zastanowiła się. – Nie, chyba jednak nie jestem czarownicą.

- Szkoda... – westchnął chłopiec.

- A do czego potrzebna ci jest czarownica? – dopytywała się pani, która nie była czarownicą.

- Poprosiłbym ją, żeby wypowiedziała zaklęcie, po którym wszystkie straszne strachy z mojego pokoju uciekną na zawsze – wyszeptał Staś. W tym samym momencie coś zaskrzypiało. Chłopiec pisnął: - Ratunku! To na pewno potwór, który mnie zaraz zje – i znowu schował się pod kołdrę.

Gdy po chwili odważył się wyjrzeć ostrożnie zobaczył, że Matylda stoi przy oknie.

- Nie bój się i podejdź tu – powiedziała. A gdy Staś stanął obok niej powiedziała: - Nie ma żadnego potwora. To tylko stare skrzypiące okno. Nie musisz się już bać.

- Może i tak – zgodził się niechętnie chłopiec. – Ale w szafie na pewno mieszka jakiś duch, który co noc stuka przeraźliwie.

Matylda podeszła do szafy i ku przerażeniu Stasia uchyliła ją szeroko. Ze środka wyskoczył... Nie, wcale nie duch, tylko mały kotek.

- Widzisz – roześmiała się Matylda. – To kiciuś stukał, bo bawił się w szafie twoimi butami. Czy w tym pokoju są jeszcze jakieś straszne strachy, czy rozprawiłam się już ze wszystkimi?

- Jest jeszcze jeden tam – Staś pokazał ręką za okno. – To musi być wilkołak, bo oczy mu się świecą w ciemności.

Matylda ku przerażeniu Stasia podeszła do okna i rozchyliła zasłony.

- Aaaaa – krzyknął przerażony chłopiec, bo nagle wilkołak znalazł się tuż, tuż...

- Otwórz oczy i spójrz – poprosiła Matylda.

Staś uchylił jedno oko. A ponieważ nie mógł uwierzyć w to, co zobaczył, natychmiast otworzył również drugie oko. Po wilkołaku nie było śladu, a za oknem dwa neony oświetlały wielką reklamę na sąsiednim domu.

- Teraz na pewno nie ma tu już żadnych strasznych strachów. – powiedziała Matylda i okryła Stasia kołdrą.

- Ale, co ja zrobię, jak się znowu pojawią – przestraszył się Staś.

- Zrobisz to, co ja dzisiaj – odpowiedziała Matylda. – Sprawdzisz, co cię przestraszyło. Zapamiętaj: najbardziej boimy się tego, czego nie znamy. – odpowiedziała Matylda i znikła. W tym samym momencie Staś obudził się we własnym łóżku. Za oknem był już ranek. Chłopiec zerwał się na równe nogi i popędził do kuchni.

- Mamo, mamo – musiał koniecznie opowiedzieć komuś, co mu się przytrafiło. – W nocy...

Nagle zamilkł, bo obok mamy w kuchni zobaczył Matyldę.

- Przywitaj się Stasiu – powiedziała mama. – To moja przyjaciółka z czasów, gdy byłam taka mała jak ty. Teraz jest lekarzem.

Ale Staś i tak wiedział, że tajemnicza pani musi być czarownicą. Znała przecież zaklęcia, którymi przepędziła wszystkie straszne strachy z jego pokoju.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Vampirella

Króliczek Tuptuś. Pierwsze rozstanie.

 

Autorzy: Joanna Woldan, Agnieszka Wojdalska, Aneta Owsińska.

 

Inspiracją do napisania bajki były warsztaty bajkoterapii zorganizowane przez fundację „DRABINA ROZWOJU”

 

ZASTOSOWANIE bajki wg autorów:

Zadaniem bajki jest obniżenie lęku przed rozstaniem z rodzicami w obliczu pójścia do żłobka

 

TEKST BAJKI

W dużym dębowym lesie, razem z rodzicami, mieszkał króliczek o imieniu Tuptuś. Był uroczym i wesołym zwierzątkiem. Miał błyszczące szare futerko, puszysty ogonek i białe łapki. Nigdy nie zostawał sam w domu. Zawsze była przy nim mama. Tata był dyrektorem dużej fabryki i dlatego często wyjeżdżał w delegacje.

Pewnego dnia, mama króliczka musiała pojechać do miasta na zakupy. Postanowiła powiedzieć o tym synkowi.

- Tuptusiu kochany muszę jutro zostawić ciebie pod opieką cioci Stasi, ponieważ jadę na zakupy.

Zwierzątko stanęło zaskoczone, do oczu napłynęły mu łzy, a serduszko zaczęło mu łomotać i miał wrażenie, że podchodzi mu do gardła.

- Ja nie chcę zostać w domu bez ciebie – powiedział - wolałbym, żebyś zabrała mnie ze sobą. Będę grzeczny i nie będę ci przeszkadzał.

- Nie mogę cię zabrać – odpowiedziała mama – ponieważ jest bardzo brzydka pogoda i obawiam się, że się przeziębisz, a dopiero co wyleczyłam ciebie z anginy.

- Ale ja nie lubię cioci Stasi, będę się z nią nudził .

- A skąd wiesz, że jej nie lubisz, skoro znasz ją jedynie z przyjęć rodzinnych.

- Nigdy się ze mną nie bawiła, jest zawsze bardzo poważna, rzadko się uśmiecha.

- Trudno nie mam innego wyjścia, ale przekonana jestem, że z ciocią nie będziesz się nudził, postaram się jak najszybciej wrócić do ciebie.

Następnego dnia Tuptuś wstał smutny, wyjrzał przez okno i zobaczył malutkiego ptaszka, który trząsł się z zimna. Zrobiło mu się go żal i postanowił wpuścił go do środka.

- Dziękuję ci króliczku. Nazywam się Ćwirek, a ty ?

- A ja Tuptuś.

- Wiesz na dworze jest tak zimno, wieje ogromny wiatr i pada śnieg, że lepiej dzisiaj nie wychodzić z domu.

- Tak? Chciałem, żeby mama zabrała mnie ze sobą na zakupy, ale powiedziała mi to samo co ty teraz, że jest brzydka pogoda. Widocznie miała rację - rozczarowanym głosem powiedział Tuptuś – jednak naprawdę muszę zostać dzisiaj z ciocią.

- Nie bądź taki smutny Tuptusiu. Ja kiedyś też zostawałem ze swoją ciocią i uwierz mi było naprawdę fantastycznie. Wiesz ogrzałem się już, więc muszę lecieć do domu – powiedział i odfrunął.

Za chwilę do pokoju weszła mama z ciocią.

- Króliczku – powiedziała łagodnym głosem – Ja muszę już wychodzić. Ciocia Stasia da tobie śniadanko. Naprawdę postaram się jak najszybciej wrócić do domu.

Tuptuś grzecznie przywitał się z ciocią. Po chwili mama pożegnała się z synkiem i wyszła. Króliczek jeszcze wyjrzał przez okno i pomachał mamie łapką.

- Tuptusiu wiem, że jest ci bardzo smutno – powiedziała ciocia – chodź przygotuję tobie pyszne śniadanko, a potem wspólnie pomyślimy w co będziemy się bawić.

- Dobrze ciociu – odpowiedział Tuptuś - podał cioci łapkę i razem poszli do kuchni.

Po śniadaniu, które naprawdę było pyszne, ciocia zaproponowała zabawę w „ zimno – ciepło”

- Dobrze ciociu, ale co schowamy? – zapytał króliczek.

- Może schowamy marchewkę?

- To ja chowam pierwszy!

Ciocia nie patrzyła, a króliczek schował marchewkę pod materacyk w swoim łóżeczku.

- Ciociu możesz szukać!

Ciocia miała trudności ze znalezieniem marchewki. Szukała w kuchni, w łazience, pod krzesłem , stołem, w szafkach w pokoju. Króliczek cieszył się bardzo i wesoło naprowadzał ciocię mówiąc – ciepło, zimno, ciepło. Długo ciocia szukała, aż wreszcie znalazła.

Potem przyszła kolej na schowanie fantu przez ciocię. Schowała marchewkę w kryształowym wazonie, ale chyba ten pomysł nie był dobry, ponieważ króliczek bardzo szybko ją znalazł. Był z siebie bardzo dumny.

Po tej zabawie ciocia zaproponowała czytanie bajek.

- Dobrze ciociu, powiem ci, którą najbardziej lubię – i szybko przyniósł książeczkę.

- O, śliczną bajeczkę przyniosłeś „O trzech misiach”. Ja również bardzo ją lubię.

Podczas czytania Tuptuś tak był zasłuchany, że nie zauważył jak mamusia przyszła do domu. Dopiero jak nachyliła się nad nim i pocałowała go w policzek, z radością podskoczył.

- Mamo jak to dobrze, że jesteś. Wiesz z ciocią wcale się nie nudziłem! Bawiliśmy się, czytaliśmy książeczkę. Było zabawnie i ciekawie – opowiadał mamie z wypiekami na policzkach i z radością w oczach.

- Cieszę się, ze miło spędziłeś czas z ciocią.

- Chętnie zostanę jeszcze kiedyś z ciocią Stasią. Zgodzisz się ciociu, prawda?

- Naturalnie Tuptusiu, mnie również było miło spędzać z tobą czas.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Vampirella

Lilianna Dorodzała-Kowalewska "Opowieść o ziarenkach piasku"

 

I miejsce w konkursie bajkoterapeutycznym w kategorii bajka psychoedukacyjna

 

ZASTOSOWANIE BAJKI wg jej autora:

Moja córka ma 11 lat. W zeszłym roku zachorowała na cukrzycę, a w tym roku na celiakię. Jeszcze przed chorobą miała kłopoty w klasie z akceptacją i bardzo bałam się, co stanie się, kiedy wróci po szpitalu do szkoły. Jednak jej wychowawczyni jest wspaniałą osobą i potrafiła tak pracować z klasą, że córka po powrocie spotkała się z pozytywnym przyjęciem. Oczywiście nie obyło się bez sytuacji nieprzyjemnych, czasem nawet bardzo, ze strony dzieci z innych klas, na co po prostu nie miałam wpływu. Ale z rozmów z rodzicami innych dzieci oraz z forum cukrzyków wiem, że w szkole bywa naprawdę różnie. Właśnie dlatego napisałam tą bajkę, dla dzieci chorych na cukrzycę. A jest ich coraz więcej i chorują coraz młodsze.

 

TREŚĆ BAJKI

Nad brzegiem błękitnego morza na szerokiej, słonecznej plaży mieszkały ziarenka piasku. Dwoje z nich: okrągły, cytrynowy Ziarenek i wysoka, żółciutka jak słonecznik Ziarenka, było najlepszymi przyjaciółmi pod słońcem. Razem chodzili do szkoły i siedzieli w jednej ławce. Ziarenek umiał dobrze i szybko liczyć, a Ziarenka lubiła czytać książki i pisała piękne wiersze. Razem się bawili, razem odrabiali lekcje, w których pomagali sobie nawzajem, razem spędzali wakacje.

Pewnego dnia Ziarenek i Ziarenka postanowili popływać w morzu na materacach z liści. Dzień był wietrzny i wysokie fale zalewały liście, dlatego szybko powrócili na plażę. Susząc się w promieniach słońca Ziarenek spojrzał na przyjaciółkę i zobaczył, że jest jakaś blada i to od stóp do głów. Zdecydowanie nie przypominała żółciutkiej jak słonecznik Ziarenki.

- Może przestraszyła się fal? - pomyślał, ale nic nie powiedział.

Następnego dnia Ziarenka przyszła do szkoły jeszcze bledsza. Ziarenek przyglądał się jej z niepokojem. Przyjaciółka nie chciała biegać na przerwach ani grać w piłkę. Nawet pani spoglądała na Ziarenkę uważnie i postanowiła zatelefonować do jej rodziców.

Wieczorem Ziarenek postanowił odwiedzić koleżankę, żeby zapytać jak się czuje i czy wszystko jest w porządku. Wiedział, że jej rodzice wyjechali na kilka dni z wizytą do cioci na sąsiednią plażę i Ziarenką opiekuję się babcia.

- Jestem trochę zmęczona - przyznała Ziarenka - Pójdę dziś wcześniej spać i jutro wszystko już będzie dobrze.

Kiedy Ziarenek wyszedł, Ziarenka skuliła się w kącie swojego pokoju i rozpłakała. Tak naprawdę od kilku dni czuła się bardzo źle, ale bała się komukolwiek o tym powiedzieć. Nie wiedziała co robić i do kogo się z tym zwrócić. Nie chciała martwić swojej babci i przerywać wizyty rodziców u cioci. Postanowiła więc poczekać do następnego dnia. Może rzeczywiście wystarczy dobrze się wyspać?

Rankiem Ziarenka spojrzała przestraszona w lustro i ujrzała zupełnie obce, całkowicie białe ziarenko piasku. Podniosła do oczu rękę i przyjrzała się jej z uwagą.

- Hm - powiedziała - moja ręka pachnie jak cukierki, które mama kupuje w sklepie. - Podniosła do ust palec i polizała koniuszek.

- O nie! Nie jestem już ziarenkiem piasku! Zamieniłam się w ziarenko cukru! Co teraz będzie ? - jęknęła zrozpaczona. - Nie mogę iść taka biała do szkoły. Wszyscy będą się ze mnie śmiać. Założę na siebie kurtkę, spodnie, czapkę i buciki - pomyślała - i nikt nie zobaczy, że jestem taka biała.

Do szkoły dotarła tuż przed dzwonkiem i przemknęła szybko na swoje miejsce w klasie. Wszyscy spoglądali na nią ze zdziwieniem.

- Dlaczego jesteś tak grubo ubrana? Czyżbyś zapomniała, że mieszkamy w ciepłych krajach? - Ziarenek spoglądał na przyjaciółkę zaskoczony

Na szczęście pani właśnie weszła do klasy i Ziarenka nie musiała odpowiadać. Na przerwie szybko wymknęła się na boisko i usiadła samotnie. Podbiegł do niej najmniejszy w klasie Piasecznik, ale Ziarenka nie miała ochoty na zabawę i niegrzecznie odburknęła, żeby dał jej spokój. Podniosła się z miejsca, chcąc znaleźć inny spokojny kącik, a wtedy wpadły na nią rozpędzone ziarenka bawiące się w berka i strąciły jej czapkę. Wszyscy zamarli bez ruchu, wpatrując się w Ziarenkę.

- Jesteś cała biała - krzyknęła Piaskunka - Co ci się stało?

Ziarenka próbowała coś wyjaśnić, ale nagle podbiegł do niej mały Piasecznik i pociągnął noskiem.

- Pachniesz jak cukierki. Ależ ty nie jesteś już ziarenkiem piasku tylko wielkim ziarnem cukru - zawołał.

Ziarenka odskoczyły od koleżanki niepewne. Jeszcze nigdy nie widziały innego ziarenka piasku niż żółte. Poszeptały miedzy sobą i nagle zaczęły krzyczeć jedno przez drugie:

- Cukiernica! Worek cukru! Wielki gruby wór cukru!

Ziarenka skuliła się. Nie wiedziała jak wytłumaczyć ziarenkom coś, czego sama nie rozumiała i na co nie miała żadnego wpływu. Ziarenka nadal skandowały coraz wymyślniejsze i coraz bardziej złośliwe przezwiska, kiedy nadbiegł Ziarenek.

- Przestańcie - krzyknął. - Tak nie można. Ziarenka pewnie jest chora. Potrzebuje naszej pomocy.

Ale nikt go nie słuchał. Ziarenka okręciła się na pięcie i pobiegła z płaczem do domu, w którym czekali już na nią rodzice, zawiadomieni przez nauczycielkę. Od razu zabrali córeczkę do lekarza.

Pan doktor tylko spojrzał na Ziarenkę i od razu wiedział, co jej jest.

- Ziarenko - powiedział poważnie - jesteś teraz ziarenkiem cukru, bielutkim jak śnieg. Musisz o siebie dbać, jeść zdrowe rzeczy i dużo ruszać się na świeżym powietrzu. Kiedy będziesz czuła się słabo, zjedz kostki cukru, a kiedy będziesz czuła, że jesteś coraz słodsza, weź lekarstwo, które ci zapiszę. Jeśli będziesz o tym wszystkim pamiętała, będziesz mogła bawić się z dziećmi i robić to, co do tej pory.

- Nie będę mogła - zaszlochała - Dziś w szkole ziarenka śmiały się ze mnie.

- To dlatego - powiedział mądry pan doktor - że nie wiedziały co się z tobą dzieje. Wszyscy boimy się tego, czego nie znamy. Jeśli razem z panią wychowawczynią wszystko im wytłumaczycie na pewno zrozumieją.

- Może - Ziarenka miała duże wątpliwości.

Wieczorem długo nie mogła zasnąć. Myśli przelatywały przez głowę jedna za drugą.

- Nie jestem już ziarenkiem piasku, ale cukru. Teraz już na zawsze będę biała i słodka. Ale dlaczego akurat ja? Dlaczego mnie to musiało się przytrafić? Czy to dlatego, ze nie zawsze byłam grzeczna? Dlaczego nie można cofnąć czasu? Chciałabym się jeszcze raz urodzić.

Mamusia zajrzała do jej pokoju. Usiadła na łóżku, blisko córeczki, przytuliła ją mocno i powiedziała:

- Ziarenko, ja i tatuś kochamy ciebie taką jaką jesteś, żółtą jak słonecznik czy białą jak śnieg i zrobimy wszystko, żebyś dobrze się czuła i była szczęśliwa.

Ziarenka w objęciach mamy wreszcie poczuła się bezpiecznie i pomyślała, że może wszystko jakoś się ułoży.

Przez kilka dni Ziarenka nie chodziła do szkoły. Pani wychowawczyni wyjaśniła dzieciom w klasie, że Ziarenka jest teraz ziarenkiem cukru i będzie bardzo potrzebowała ich przyjaźni. Jednak kiedy Ziarenka wróciła do szkoły, okazało się, że niewiele ziarenek piasku naprawdę panią zrozumiało. Nadal wyśmiewano się z Ziarenki i nie chciano się z nią bawić. Tylko Ziarenek nadal był jej najlepszym przyjacielem, pomagał w matematyce i odwiedzał po lekcjach. Przyjaciółka robiła się jednak coraz bardziej cicha i skryta, nie chciała z nikim rozmawiać ani się bawić. Mamusia i tatuś bardzo się martwili, więc postanowili poprosić o radę doktora. Ten popatrzył na Ziarenkę uważnie i powiedział:

- Ziarenko, musisz znaleźć sposób, aby nie słyszeć przykrych słów. Kiedy ziarenka będą dla ciebie niemiłe, pomyśl o tym co najbardziej lubisz robić. Musisz nauczyć się nie zwracać uwagi na przykre słowa. Inaczej za każdym razem będzie cię bolało w sercu tak samo mocno.

Ziarenka pomyślała, że najbardziej lubi szum fal, dlatego po wizycie u doktora poszła na długi spacer. Nagle zobaczyła, że morze wyrzuciło pustą muszlę. W środku było tak przytulnie, cicho, ciepło i spokojnie, że Ziarenka postanowiła zostać tam do wieczora. Nakryła się wierzchem muszli i zasnęła. A kiedy wieczorem wyszła z muszli okazało się, że nie jest już biała tylko kremowa. Ziarenko cukru, którym była, zostało otoczone jakąś połyskliwą, jasną skorupką, w której odbijały się wesoło promyki słońca.

- Co się ze mną znowu stało? - pomyślała Ziarenka i popatrzyła uważnie na muszlę. - Ach, to była muszla perłopławu.

Jeśli ziarenko piasku dostanie się do środka muszli, staje się prawdziwą perłą. Niewielu ziarenkom piasku się to udaje i jest to powód do szczególnej dumy. Ziarenka uśmiechnęła się wesoło i wróciła do domu. Po drodze spotkała ziarenka ze swojej klasy, które patrzyły na nią ze zdumieniem. Wołały coś za nią, ale Ziarenka schowana bezpiecznie w swojej perle niczego nie słyszała. W domu słyszała jednak doskonale co mówili rodzice.

Nazajutrz w szkole okazało się, ze Ziarenka słyszy również bardzo dobrze panią i swojego przyjaciela Ziarenka.

- To fantastyczne - pomyślała. - Słyszę tylko ziarenka życzliwe i dobre a tych, które mówią niemiłe rzeczy i się ze mnie śmieją, nie słyszę.

Ziarenka była bardzo zadowolona, ale po kilku dniach okazało się, że perłowa skorupa staje się coraz grubsza i twardsza i coraz słabiej dochodzą do niej głosy rodziców, przyjaciela oraz pani wychowawczyni. Ziarenka poprosiła o radę doktora.

- Oj, Ziarenko - pan doktor pokiwał głową - tak było ci dobrze w tej perłowej skorupce, że chciałabyś się niej zamknąć pewnie na zawsze i rozmawiać tylko z wybranymi ziarenkami. Tak jednak nie można. Albo słuchasz i słyszysz wszystkich albo nikogo. Jeśli ranią cię przykre słowa, to raczej zrób tak, jak mówiłem na początku: myśl o rzeczach lub ziarenkach, które lubisz.

Doktor obiecał Ziarence, że pomyśli jak jej pomóc. Wieczorem poszedł naradzić się z wychowawczynią.

Następnego dnia pani przypomniała ziarenkom, że ostatnio ich lekturą była książka pod tytułem “Mały książę”.

- Dziś chciałabym - mówiła - abyście wyciągnęli kredki i bloki do rysowania i narysowali pracę zatytułowaną “Najważniejsze jest niewidoczne dla oczu”. Kto powiedział te słowa?

- Lis - odpowiedział Ziarenek.

- Masz rację Ziarenku. A teraz do dzieła. Każdy rysuje to co przyjdzie mu na myśl.

Dzieci bardzo długo zastanawiały się co narysować, ale kiedy zadzwonił dzwonek, wszyscy zdążyli skończyć pracę. Pani zebrała rysunki i obejrzała je dokładnie. Wybrała jeden i powiesiła na tablicy. Na jednym z nich, z daleka widać było tylko żółty kolor, a dokładnie pośrodku kartki tkwiła mała biała plamka. Dzieci podeszły bliżej, żeby zobaczyć dokładniej obrazek, tylko Ziarenka została na swoim miejscu. Z bliska na rysunku widać było setki, tysiące uśmiechniętych żółtych ziarenek piasku, a w środku smutne i przygnębione białe ziarenko cukru.

- To mój rysunek - zawołał Piasecznik.

- W taki razie - powiedziała pani - proszę, powiedz nam dlaczego właśnie to narysowałeś.

- Ja… - zaczął nieśmiało Piasecznik ze spuszczoną głową - przypomniałem sobie, że kiedy byliśmy mniejsi, Ziarenka czytała nam książki, bo ona już umiała, a my jeszcze nie. Pewnego razu przeczytała nam “Małego księcia”. Nie rozumiałem słów lisa. Ziarenka wytłumaczyła, że lis mówi o tym, że musimy nie tylko patrzeć, ale przede wszystkim zobaczyć. Zapomnieliśmy, że Ziarenka to nie jest zwykłe ziarenko zwykłego cukru, ale przede wszystkim nasza przyjaciółka, którą znamy od dawna i wszyscy lubimy. I to jest najważniejsze.

Ziarenka piasku słuchały z otwartymi buziami słów Piasecznika, a pani kiwała głową. Nagle wszyscy usłyszeli głuchy trzask i odwrócili się w stronę Ziarenki, która stała samotnie w głębi klasy. Zobaczyli, że na perłowej skorupie pokazała się szeroka rysa. Ziarenka podbiegły do koleżanki. Pierwszy nieśmiało dotknął perłowej okrywy Piasecznik.

- Ziarenko, byłem niemądry, że się z ciebie wyśmiewałem. Przepraszam cię bardzo.

Rysa powiększyła się znowu. Kolejne ziarenka piasku podchodziły do Ziarenki, przepraszały za swoje zachowanie i dotykały perły. Za każdym razem rysa poszerzała się, aż przy ostatniej Piaskunce rozpadła się na drobne kawałeczki. Wtedy wszystkie ziarenka zobaczyły uśmiechającą się przez łzy, ale szczęśliwą Ziarenkę. Ziarenkę białą jak śnieg, białą jak cukier, białą jak mewa, inną od wszystkich ziarenek piasku, a jednocześnie dokładnie taką samą jak one.

Piasecznik podszedł do obrazka wiszącego na tablicy. W ręce trzymał gumkę do mazania. Po chwili na rysunku Ziarenka uśmiechała się promiennie.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Vampirella

Elżbieta Janikowska "Wszyscy kochamy nasze mamy"

 

II miejsce w konkursie bajkoterapeutycznym w kategorii bajka psychoedukacyjna

 

ZASTOSOWANIE BAJKI wg jej autora:

W różnych sytuacjach wychowawczych, kiedy dziecko czuje się niepewnie, jest niedowartościowane, uważa, że jest gorsze od innych dzieci , które przechwalają się swoimi rodzicami lub ich osiągnięciami.

 

TEKST BAJKI:

Myszka Basia mieszkała wraz ze swoimi rodzicami w norce na kukurydzianym polu. Była jeszcze bardzo małą myszką, nosiła czerwoną kokardkę zawiązaną na swym mysim ogonku i taką samą kokardkę wpiętą we włoski na samym czubku głowy. Co dzień rano mamusia odprowadzała ją do mysiego przedszkola, które znajdowało się na skraju lasu. Żeby tam dotrzeć musiały minąć wiele łodyg dorodnej kukurydzy, potem polną dróżkę, po której czasami przejeżdżały traktory albo wozy, które ciągnęły konie, a potem jeszcze troszkę wśród wysokich traw. Basia bardzo lubiła te codzienne spacery z mamą, bo wtedy mogła sobie z nią o wszystkim porozmawiać, opowiedzieć o tym, co jej się śniło albo zapytać dlaczego słońce jest takie żółte, a trawa taka zielona. Najbardziej jednak bała się tej drogi, po której jeździły pojazdy. Nigdy nie wiadomo, co nagle wyskoczy, zahuczy i przemknie gdzieś w nieznanym kierunku. Ale kiedy mamusia mocno ściskała Basię za łapkę, czuła, że choćby nawet na drodze pojawiło się stado groźnych smoków albo innych potworów przy mamie nic jej nie grozi.

Basia bardzo lubiła swoje mysie przedszkole. Panie przedszkolanki były bardzo miłe i wymyślały mnóstwo ciekawych zabaw. Najbardziej Basia lubiła zabawę w mysią królewnę. Oczywiście każda myszka chciała być królewną, ale panie za każdym razem wybierały kogo innego, żeby nikt nie czuł się pokrzywdzony. Basi udało się zostać mysią królewną już trzy razy i była z tego powodu bardzo dumna.

Pewnego dnia, a było to niedługo przed Dniem Matki, panie przedszkolanki ogłosiły małym myszkom, że od następnego dnia będą zapraszały do przedszkola ich mamusie, żeby opowiedziały dzieciom o swojej pracy, o tym co najbardziej lubią robić i w ogóle, żeby każdy mógł się pochwalić swoją mamusią. Wszystkie małe myszki bardzo się ucieszyły.

- Moja mamusia przyniesie skarby, które przywiozła z dalekich podróży! – krzyczała myszka Funia, której mama była dziennikarką w mysiej gazecie i bardzo dużo podróżowała.

- A moja mamusia przyniesie kostium, w którym ostatnio zagrała rolę złej czarownicy! – krzyczał Kazio, którego mamusia była aktorką w mysim teatrze.

- Ja poproszę, żeby moja mamusia przeczytała bajkę, którą ostatnio napisała! – machała łapkami Jania. Jej mamusia była autorką książek dla małych myszek – To bardzo ciekawa bajka o mysim rycerzu Filipie!

- Moja mama pokaże jak maluje się obrazy! – cieszył się Poluś, którego mama była znaną mysią malarką.

Tylko Basia nie cieszyła się z pomysłu pań przedszkolanek. Jej mamusia nie była ani dziennikarką, ani aktorka, nie pisała bajek ani nie malowała obrazów. Mama Basi pracowała w domu: gotowała, prała, cerowała skarpetki, robiła na drutach, szykowała zapasy na zimę. Jeśli mama przyjdzie do przedszkola i opowie o swojej pracy, wszystkie myszki będą się śmiały z Basi, że ma taką zwyczajną, “nieciekawą” mamę. Więc kiedy inne myszki trzymały w górze łapki i krzyczały: “Proszę pani, proszę pani, może moja mama jutro przyjdzie do przedszkola!”, Basia usiadła cichutko w kąciku i marzyła o tym, żeby nikt na nią nie zwrócił uwagi. Ale pani Malwina, którą Basia najbardziej lubiła ze wszystkich pań przedszkolanek, uważnie popatrzyła na myszkę i głośno powiedziała:

- Może poprosimy, żeby jutro przyszła do nas mama Basi…

Basia skuliła się, jakby chciała się stać jeszcze mniejsza niż w rzeczywistości była i cichutko pisnęła:

- Moja mamusia nie może jutro przyjść do przedszkola, bo wyjeżdża do cioci…

Pani Malwina powiedziała więc, że w takim razie zaprasza na jutro mamę Funi, a mamusia Basi przyjdzie innym razem.

Następnego dnia w przedszkolu pojawiła się mama Funi – bardzo wesoła mysia dziennikarka, która przyniosła ze sobą mnóstwo zdjęć ze swoich podróży. Na jednym z nich siedziała pod wielką palmą kokosową, na innym spoglądała z góry na wodospad, jeszcze na innym brnęła w ogromnych zaspach śniegu podczas podróży na Antarktydę. Pokazała małym myszkom kolekcję swoich wspaniałych kamieni z różnych stron świata. Myszki były zachwycone.

Potem do przedszkola przyszła mama Kazia, która odegrała przed dziećmi scenkę ze spektaklu o złej czarownicy i dobrej, szarej myszce, która szukała szczęścia. Nawet sam Kazio przestraszył się, kiedy jego mama przebrana za złą wiedźmę krzyknęła: “Zaraz zaczaruję was w obrzydliwe ropuchy!”. A potem były wielkie brawa.

Do przedszkola przyszła też mama Jani i czytała myszkom swoją nową bajkę. Wszyscy aż pyszczki pootwierali, taka była ciekawa. Była też mama Polusia, przyniosła ze sobą farby i sztalugę, każda z myszek mogła coś namalować jak prawdziwy malarz.

Któregoś dnia pani Malwina znowu zapytała Basię:

- Czy jutro twoja mama mogłaby nas odwiedzić?

Ale Basia pokręciła główką:

- Moja mama jest chora. Nie może wstawać z łóżka…

- Oj, to bardzo smutne! – zmartwiła się pani – Pozdrów mamusię od nas i życz jej szybkiego powrotu do zdrowia.

Oczywiście domyślacie się, że mama Basi wcale nie była chora, wprost przeciwnie, tryskała zdrowiem, szykując słoiczki i konfiturami na zimę.

Basia właśnie bawiła się małymi figurkami, które zrobił jej tatuś z sosnowych szyszek, kiedy do drzwi norki ktoś delikatnie zastukał. Mama wytarła zabrudzone łapki fartuchem i krzyknęła:

- Już, już, otwieram!

Odsunęła zasuwkę i obie z Basią ujrzały stojącą w progu panią Malwinę. W łapkach trzymała bukiet polnych kwiatów i słoiczek z sokiem. Na widok mamy Basi sprawiającej wrażenie zupełnie zdrowej, pani Malwina otworzyła pyszczek ze zdziwienia:

- Myślałam, że pani jest chora… Przyniosłam syrop malinowy, bo najlepszy środek na przeziębienia…

Ale mama Basi była równie zdziwiona jak pani Malwina:

- Ja miałabym być chora? – wzruszyła ramionami – Kto pani naplótł takich bzdur?

Obie spojrzały w stronę Basi, ale myszka już zniknęła za drzwiami mysiej spiżarni. Ukryła się tam i miała ochotę zniknąć na zawsze, byleby tylko nie patrzeć w oczy mamusi i pani Malwiny.

Tymczasem mama z panią Malwiną bardzo długo rozmawiały, Basia nawet nie słyszała, kiedy pani wyszła.

A nazajutrz… Nazajutrz Basia pomaszerowała do przedszkola razem z mamą. Mamusia zabrała ze sobą wiklinowy koszyczek, w którym schowała coś, czego Basia nie zauważyła. Kiedy wszystkie myszki siedziały już przy swoich stolikach, pani Malwina powiedziała;

Mamy dziś w przedszkolu gościa. Mama Basi przyniosła nam smakowite konfitury i miodek własnej roboty . Chce wam opowiedzieć o swojej pracy – bo mama Basi jest gospodynią domową. To bardzo odpowiedzialna i ciężka praca!

A potem było jak w bajce. Mama tak ciekawie opowiadała o tym, jak szykuje przetwory na zimę, jak gotuje pyszne konfitury, że wszystkie myszki słuchały jej z zapartym tchem. No i najważniejsze było to, że można było tych smakowitości spróbować. Bo mama Basi zabrała ze sobą do przedszkola koszyk pełen słoiczków z pysznymi konfiturami i słodziutkim miodkiem. Palce lizać!

- Ale ty jesteś szczęśliwa! – powiedział Kazio – Masz taką wspaniałą mamę…

- Ja bym chciała, żeby moja mama umiała robić takie pyszności… - westchnęła rozmarzona Jania.

A Basia zarumieniła się po sam czubek swojej czerwonej kokardki i bardzo, bardzo mocno przytuliła się do swojej mamusi.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Vampirella

Urszula Ferdynus "Żółwik"

 

III miejsce w konkursie bajkoterapeutycznym w kategorii bajka psychoedukacyjna

 

ZASTOSOWANIE BAJKI wg jej autora:

Sądzę, że można ją wykorzystać w sytuacji odrzucenia dziecka przez grupę lub wyśmiewania czy przezywania. Tekst zarówno dla grupy, jak i dla jednego dziecka.

 

TEKST BAJKI:

Zapadał zmierzch. Morze szumiało kojąco i ogromna żółwica pomyślała, że to dobry czas, by złożyć jaja i zagrzebać je w nagrzanym piasku plaży. Powoli wyszła z wody i przesuwała się w stronę wysokiej wydmy. Zapadała się głęboko, męczyła się bardzo, ale wytrwale dążyła do celu. Wykopała dołek i złożyła w nim jaja, potem starannie je zasypała i mozolnie przesuwała się w stronę wody., by znów zanurzyć się w przyjaznych falach. Nie wiedziała, że przez cały czas obserwował ją lis i gdy tylko zniknęła w wodzie, podbiegł do gniazda, by porwać z niego żółwie jaja. Szybko wykopał jedno i wziął je do pyska. Wtem usłyszał jakieś głosy. Spłoszony błyskawicznie pomknął daleko na wydmy, gdzie miał swoją norę. Zakopał zdobycz w ciepłym piasku i ruszył na dalsze polowanie.

W nocy rozpętała się burza. Wiatr hulał po plaży i wydmach, przesypując piasek w każdą stronę i lis rano nie mógł odnaleźć miejsca, w którym zakopał jajko.

Mijały gorące dni. Pewnego dnia z jaj na plaży wykluły się malutkie żółwiki i natychmiast rozpoczęły wędrówkę w stronę wody. Podróż przez plażę zajęła im kilka godzin. Gdy wreszcie dotarły, z radością uczyły się pływać i zdobywać pożywienie. Tymczasem w głębi wydm z głębokiej norki wydostał się ich braciszek, porwany przez lisa. Nie widział morza, nie wiedział, jak się do niego dostać, ale coś kazało mu się kierować we właściwą stronę. Gorący piasek parzył jego małe łapki, słońce przypiekało miękką jeszcze skorupkę. Wspinanie się pod górkę było bardzo wyczerpujące, ale mały żółwik czuł, że musi dostać się tam, gdzie będzie bezpieczny i znajdzie jedzenie. Strasznie był głodny i zmęczony. Podczas, gdy jego szczęśliwe rodzeństwo baraszkowało w wodzie, on powoli sunął po piasku. Wędrował bardzo długo. Robiło się ciemno i zimno, potem znów jasno i gorąco, a on wciąż szedł. Kiedy już prawie opadł z sił, ujrzał morze i swoje pływające rodzeństwo. Ten widok dodał mu energii i szybko znalazł się nad brzegiem.

- Witajcie! – powiedział zdyszany.

Żółwiki popatrzyły na niego zdziwione.

- Nowy! Zobaczcie wszyscy! Cały w piasku! Skąd się wziąłeś?! – pytały zaciekawione.

- Przyczołgałem się stamtąd – wskazał głową zmęczony żółwik i nieśmiało dotknął pyszczkiem słonej wody. Nie wiedział, jak się zachować.

- O, boi się wody!!! Ty, nowy, a pływać umiesz?! – zapytał ze śmiechem jeden z żółwi.

- Nie wiem... A co to znaczy? – spytał zakłopotany żółwik.

Wszystkie żółwie zamilkły, a potem wybuchły śmiechem:

- Nie wie! Żółw i nie umie pływać! Ciamajda!

Małemu żółwikowi zrobiło się bardzo smutno. Próbował wyjaśnić, jak trudno było mu odnaleźć rodzeństwo, ale nikt go nie słuchał. Chciał wejść do wody, lecz potykał się ze zmęczenia i głodu. Inne żółwiki wciąż się śmiały, a jemu robiło się coraz bardziej przykro. Zanurzył głowę w wodzie, żeby nie było widać, że płacze. Potem wszedł dalej i dalej. Zaczął płynąć, ale wszyscy go wyprzedzali. Żółwiki ciągle się śmiały i dokuczały mu. Niektóre z nich specjalnie popisywały się swoimi umiejętnościami pływackimi, a żółwik wstydził się, że jest taki niezdarny. Coraz bardziej żałował, że udało mu się dotrzeć nad morze. Czuł się okropnie samotny.

Nagle z wody wychylił się stary żółw:

- Dlaczego śmiejecie się ze swojego braciszka? – spytał surowo.

- Zobacz, dziadku, jak on pływa! Wolno i dziwnie! Ciągle jest ostatni! Boi się i jest taki ślamazarny! – wołały rozbawione żółwiki.

- Niesprawiedliwie go osądzacie. Czy wiecie, ile wysiłku włożył w to, żeby tu dotrzeć? Żaden z was nigdy nie musiał tak długo czołgać się po piasku bez wody i jedzenia. Nie wiecie nawet, jakie to trudne! Zaczęłyście pływać wcześniej niż on i to, że udaje się wam to lepiej, nie jest waszą zasługą. Nie rozumiem, z czego jesteście takie dumne...- zakończył ze smutkiem.

Żółwiki zawstydzone umilkły, a niektóre ćwiczyły nurkowanie, żeby ukryć zmieszanie. Potem powoli podpłynęły do żółwika.

- Przepraszamy, nie gniewaj się. Nie pomyślałyśmy, że twoja droga do wody była taka długa i trudna...

Żółwik popatrzył na swoje rodzeństwo i nieśmiało się uśmiechnął.

- Będę musiał długo ćwiczyć, żeby pływać tak dobrze, jak wy...- wyszeptał.

- To nic!!! Pomożemy ci! – wołały żółwiki. – Zobaczysz, że razem nam się uda!

Żółwik krzyknął z radości i po raz pierwszy chętnie zanurkował.

- Dziękuję! – zawołał po chwili, wynurzając się z wody. – A ja wam za to opowiem, jak wyglądają wydmy...

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Vampirella

Agata Błażejewska (bajka bez tytułu)

 

II miejsce w konkursie bajkoterapeutycznym w kategorii bajka psychoterapeutyczna

 

ZASTOSOWANIE BAJKI wg jej autora:

 

Sytuacja, gdy dziecko jest niedoceniane przez grupę, jest przez nią odrzucane z powodu nieposiadania wyróżniających się zdolności i umiejętności. Bajka ma na celu uświadomienie dziecku, że dla funkcjonowania grupy mają znaczenie również te małe, drobne rzeczy, robione “bez publiczności”, a także to, że każdy posiada swoiste uzdolnienia i predyspozycje.

 

TEKST BAJKI:

 

Daleko stąd, gdzieś na południu, tam gdzie góry pną się aż pod niebo, w Słonecznej Dolinie, mieszkały przeróżne zwierzątka. Żyła tam rodzina Niedźwiedzi, Koników, Dziobaków, Bobrów, Lisów. Był samotny Borsuk, Kokoszka prowadząca sklep, Sowa ucząca w szkole i wiele, wiele innych. Życie toczyło się tu powoli i szczęśliwie – dorosłe Zwierzęta pracowały, ich dzieci chodziły do szkoły, a w wolnym czasie bawiły się biegając po lasach i łąkach, których w okolicach było tak wiele.

 

Nadeszły wakacje. Pewnego dnia, bawiąc się wspólnie, Zwierzątka wpadły na pomysł: “Zróbmy cyrk w naszej Dolinie!” – krzyczały z entuzjazmem. Ze swoim pomysłem udały się do pana Lwa, który za czasów swej młodości występował w najznakomitszych cyrkach świata. Chciały go po prosić o pomoc w zorganizowaniu cyrku.

 

- Dobrze, pomogę wam – powiedział pan Lew, po tym jak Zwierzątka opowiedziały mu o swoich planach – tylko najpierw powiedzcie mi: co takiego każde z nas umie, co mogłoby pokazać w cyrku?

 

- Ja pięknie tańczę – powiedział mały Paw, obracając się na jednej nodze i rozkładając wachlarz swoich pięknych piór.

 

- A ja potrafię grać na mojej trąbie! – krzyknął Słoń i zatrąbił.

 

- A ja umiem robić różne magiczne sztuczki ze wstążkami i monetami – oświadczył Lisek.

 

- My świetnie radzimy sobie na wysokich drzewach i moglibyśmy robić popisy na huśtających się drążkach – równocześnie powiedziały dwa Szympansy-bliźniaki.

 

- Ja bardzo dobrze podrzucam piłkę i potrafię kręcić nią na nosie – dodała Foczka.

 

- A ja… ja umiem straszliwie warczeć i przeskakiwać przez różne przeszkody – zawarczał Tygrysek.

 

- A ty, Żabciu? Co takiego potrafisz? – zapytał pan Lew widząc, że Żabka nie odezwała się.

 

- Tak naprawdę to ja nie wiem… całkiem dobrze rechoczę, uwielbiam szyć, potrafię przyrządzać smaczne potrawy, ale… to nie są rzeczy, którymi można by pochwalić się w cyrku…

 

- To nic, Żabciu. – pocieszył ją pan Lew – Jest zadanie i dla Ciebie. Będziesz się opiekowała wszystkimi artystami, po prostu zostaniesz dyrektorem naszego cyrku. Do Ciebie należy najważniejsze zadanie – skoro lubisz i potrafisz szyć to będziesz przygotowywała różne stroje dla Zwierzątek. Będziesz im pomagała przygotować się do występów i będziesz pilnowała, kto, kiedy ma wyjść na arenę, dobrze?

 

- Dobrze! – odpowiedziała Żabka z zachwytem. Bardzo jej się podobała rola, jaką wyznaczył jej pan Lew. Była szczęśliwa, że może uczestniczyć w tej przygodzie. “Może nawet będę gotowała moim przyjaciołom pyszne obiadki?” pomyślała sobie.

 

- Teraz trzeba się zastanowić, gdzie można zrobić pierwszy występ. Ale to już nie dzisiaj. Wracajcie do domu, bo rodzice będą się martwić. Spotkamy się jutro i pójdziemy poszukać miejsca na cyrkowy namiot.

 

Wszyscy spotkali się następnego dnia. Nie musieli długo szukać. Nieopodal szkoły znaleźli ogromną, piękną łąkę.

 

- Myślę, że to doskonałe miejsce na nasz cyrk – powiedział Lew.

 

- Tylko skąd weźmiemy taki duży namiot? – złapały się za głowę Szympansy.

 

- Ja mogę uszyć… - cichutko zaproponowała Żabcia.

 

- To świetnie! W taki razie można już zacząć przygotowywać program artystyczny – powiedział śmiejąc się pan Lew.

 

Przygotowania ruszyły całą parą. Nie zajęły one Zwierzątkom zbyt wiele czasu, bo każde z nich tak bardzo chciało już występować, że poświęcało na próby całe dnie. Kiedy Żabcia skończyła szyć namiot, wszyscy wspólnymi siłami rozłożyli go na łące, a następnie roznieśli wszystkim mieszkańcom Słonecznej Doliny zaproszenia na występ, który miał się odbyć następnego dnia wieczorem. Wszystkie Zwierzątka bardzo się cieszyły na myśl o popisach przed publicznością. Żabcia też się cieszyła, że pomysł z cyrkiem się udał. Uszyła artystom przepiękne, kolorowe stroje, dla każdego inny. Pomyślała też o niespodziance dla wszystkich – przygotowała różne łakocie, którymi chciała poczęstować swoich przyjaciół po pierwszym występie.

 

Im bliżej był wieczór, tym bardziej wszystkie Zwierzątka odczuwały tremę. Denerwowały się i martwiły, czy wszystko pójdzie według planu. Bały się, że coś może im nie wyjść i publiczność będzie się śmiała. Żabcia również się martwiła, ale starała się uspokoić artystów. Podchodziła do każdego i mówiła, że wszystko na pewno się uda. Dodawała im w ten sposób odwagi. Pomogła wszystkim w przebieraniu się w przepiękne stroje. Wszyscy byli już gotowi. Cyrk pękał w szwach od nadmiaru widzów. Jako pierwszy na arenę wyszedł Paw – zatańczył z wdziękiem wachlując swoimi mieniącymi się piórami. Ukłonił się na koniec i przywitał publiczność. Po nim swoimi sztuczkami popisywał się Lisek – sprawiał, że z jednej wstążki robiły się dwie, że monety znikały w jego łapkach, a z kapelusza wylatywały gołębie. Widzowie byli zachwyceni! Foczka bardzo dobrze poradziła sobie z odbijaniem piłki płetwami i głową, i kręceniem nią na nosie. Później był jeszcze Słoń, który uraczył wszystkich utworami wykonanymi na swoje trąbie, Tygrysek, który przeskakiwał przez przeróżne przeszkody i obręcze, a na koniec Szympansy dały wspaniały popis na drążkach – 15 m nad publicznością! To był prawdziwy sukces! Wszystkie Zwierzątka były bardzo szczęśliwie. Żabcia po występie zaprosiła je na poczęstunek, który przygotowała.

 

- Myślę, że możemy ruszyć z naszym cyrkiem w trasę – powiedział pan Lew przełykając kolejny kawałek ciasta upieczonego przez Żabcię.

 

- Hurra! – krzyknęły uradowane tym pomysłem Zwierzątka.

 

I wyjechali ze Słonecznej Doliny. Jeździli po miastach, miasteczkach i wsiach, wszędzie byli przyjmowali bardzo ciepło, a na trybunach nigdy nie brakowało chętnych do oglądania wyczynów Zwierzątek. Dlatego występowały całymi dniami – wstawały wcześnie rano i późno chodziły spać. To były bardzo pracowite wakacje. Żabcia też miała dużo pracy – często wstawała wcześniej niż inni, żeby przygotować dla wszystkich śniadanie. Chciała, żeby mieli siły na występy, dlatego też zawsze gotowała im pyszne obiadki. Przesiadywała do późnych godzin nocnych szyjąc i reperując ich stroje. Zawsze była w szatni i pocieszała stremowanych artystów przed wyjściem na scenę, mówiła każdemu, kiedy jest jego kolej na wyjście na arenę. Jednym słowem – robiła dla cyrku bardzo dużo, jednak patrząc na swoich przyjaciół występujących przed publicznością, myślała: “oni są naprawdę niesamowici! Publiczność ich kocha i uwielbia patrzeć na ich popisy. Gdyby nie to, że potrafią robić takie rzeczy, nasz cyrk nigdy by nie powstał i nie przeżylibyśmy tylu wspaniałych przygód. A ja co tu robię? Nic, a nic – ciągle tylko szyję, albo gotuję… pan Lew mówił, że to ważna rola, ale ja mam wrażenie, że to bez sensu … równie dobrze mogłoby mnie tu nie być…”. Takie smutne myśli nie opuszczały Żabci przez cały dzień. W ogóle nie mogła się skupić na tym, co robiła. Przez to przesoliła zupę i nawet tego nie zauważyła.

 

Kiedy jej przyjaciele skończyli występ, zaprosiła ich na obiad.

 

- Bleeee, jak ta zupa okropnie smakuje! – krzyknął Lisek.

 

- Fuuuu, rzeczywiście – dodał Paw – Żabciu, skoro całymi dniami nic nie robisz, to mogłabyś się postarać ugotować dobry obiad!

 

- Przecież wiesz, że my ciężko pracujemy i zasługujemy na porządny posiłek, żeby móc odzyskać siły! – dorzucił swoje pretensje Tygrysek.

 

To przebrało miarkę. Żabci zrobiło się bardzo przykro. “A więc jest tak jak myślałam – nie jestem tutaj potrzebna, nic tak naprawdę nie robię dla naszego cyrku. Tak, to bez sensu, żebym tu dłużej została. Jeszcze dziś stąd wyjadę”. Jak pomyślała, tak zrobiła. Wsiadła na swój rower i odjechała.

 

A jeszcze tego samego dnia naszych artystów czekał bardzo ważny występ. Wszyscy tak bardzo byli tym przejęci, że nikt nawet nie zauważył nieobecności Żabci. Dopiero w szatni, przed występem, ale nie było już czasu na poszukiwania – zaraz musieli zacząć! Zwierzątka przebrały się w swoje stroje i czekały. Nikt nie wiedział, kiedy jest jego kolej. Foczce odpadł guzik od sukienki, Słoniowi rozpruły się spodnie, a Pawiowi nie miał kto ułożyć piór. Sytuacja nie wyglądała wesoło. Do tego jeszcze wszyscy czuli się tak strasznie stremowani!

 

Jak zawsze na arenę pierwszy wyszedł Pawik. Podczas gdy tańczył i wachlował swoimi nieułożonymi piórami, na scenę wpadł Lisek (myślał, że to już jego kolej) i zderzył się z tańczącym Pawiem. Na pomoc ruszył Słoń, ale w biegu jego spodnie rozpruły się do końca i plątały się mu pod nogami tak, że co chwilę się potykał i przewracał. Sytuację chciały uratować Szympansy – swoimi akrobacjami na wysokości próbowały odwrócić uwagę publiczności od tego, co działo się na arenie. Ale niestety – bez zjedzenia kolacji (nie miał jej kto przygotować) jedyną rzeczą, na jaką miały siłę, to zwykłe huśtanie się na drążkach. Tygryskowi też nie za dobrze poszło z jego przeszkodami, a Foczka tak się przestraszyła tego, że nikomu nic nie wychodzi, że w ogóle nie wyszła na arenę. Publiczność się śmiała, ale to nie był przyjemny śmiech.

 

Po wszystkim Zwierzątka zeszły z areny, a w szatni czekał na nich pan Lew.

 

- Co się z wami dzisiaj stało? Gdzie jest Żabcia? – zapytał zatroskany pan Lew.

 

Wszystkie Zwierzątka ze wstydu spuściły wzrok. Uświadomiły sobie właśnie, że to po tym, co powiedziały przy obiedzie, Żabcia zniknęła.

 

- Chyba byliśmy dla Żabci bardzo niesprawiedliwi. Powiedzieliśmy, że nic nie robi całymi dniami, choć to przecież nieprawda. Dzisiejsze wieczorne przedstawienie właśnie to pokazało – powiedział zawstydzony Tygrysek.

 

- Tak, bardzo potrzebujemy, żeby Żabcia była z nami. Żeby szyła nam stroje, mówiła kto kiedy ma wyjść na arenę… żeby nam dodawała odwagi i gotowała pyszne posiłki! – dodał Słoń.

 

- Hmmm… – powiedział pan Lew – Myślę, że dobrze by było, żebyście to samo powiedzieli Żabci. Chodźmy jej poszukać!

 

I poszli jej szukać. Znaleźli ją niedaleko cyrku. Siedziała smutna nad strumykiem i moczyła nogi w lodowatej wodzie. Bardzo się zdziwiła, kiedy zobaczyła swoich przyjaciół biegnących w jej stronę.

 

- Żabciu, Żabciu! Tak bardzo Cię przepraszamy! Dziś wieczorem zrozumieliśmy jak wiele przez cały czas dla nas robiłaś. Cyrk nie może bez Ciebie istnieć! – mówiły chórem Zwierzątka.

 

Żabcia poczuła się bardzo szczęśliwa i doceniona. “Więc jednak nie miałam racji uważając, że to, co robię w cyrku jest bez sensu” pomyślała pocieszona Żabcia.

 

Wakacje dobiegały końca. Nadszedł czas, aby Zwierzątka wróciły do Słonecznej Doliny. Smutno im było na myśl o tym, że to już koniec występów, dlatego na pożegnanie postanowiły zrobić jeszcze jeden pokaz w rodzinnej miejscowości. Wszyscy mieszkańcy Słonecznej Doliny zostali zaproszeni.

 

Występ dobrze się zapowiadał. I rzeczywiście – Zwierzątka dały wspaniały popis! To był naprawdę piękny występ na zakończenie działalności cyrku. Wszyscy artyści z uśmiechem na twarzy kłaniali się widzom, aż nagle poprosili o ciszę. Tygrysek wyszedł na przód i powiedział:

 

- Wszyscy jesteśmy bardzo szczęśliwi, że nasz cyrk dostarczył Państwu tyle radości. Naprawdę wspaniale było występować przed tak cudowną widownią. Ale jest wśród nas jeszcze jedna osoba, która zasługuje na jeszcze większe brawa niż my – to Żabcia, nasza przyjaciółka i dyrektor naszego cyrku. Bardzo prosimy o gorące brawa dla niej, bez jej pracy na zapleczu cyrku, nigdy nie odnieślibyśmy takiego sukcesu.

 

Żabcia wyszła na arenę i została nagrodzona gromkimi oklaskami. Czuła się taka ważna! Cieszyła się, że przyjaciele docenili jej pracę. Teraz już nie miała wątpliwości, że to, co robiła dla cyrku miało dla innych znaczenie.

 

I tak to już jest, że najczęściej najważniejsze są te zwyczajne i proste rzeczy, które ktoś robi po cichu i bez publiczności.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Vampirella

Dorota Kurpińska "O igle co się zastrzyków bała"

 

II miejsce w konkursie bajkoterapeutycznym w kategorii bajka psychoterapeutyczna

 

ZASTOSOWANIE BAJKI wg jej autora:

Bajka może pomóc dziecku oswoić lęk przed zastrzykami

 

TEKST BAJKI:

Jaś jak co rano usłyszał głos mamy, która wabiła go do kuchni na poranne kakao. To był rytuał. Podobnie jak to, że na sam dźwięk jej głosu Jaś podrywał się z łóżka, bo wiedział, że to oznacza: po pierwsze początek dnia, po drugie – rychłe wyjście do przedszkola, które przecież tak lubił, a po trzecie...spotkanie z Kacprem, który miał zawsze tak zwariowane pomysły. Ale dzisiaj coś jednak było nie tak. Jaś jakby nie do końca cieszył się z tych trzech cudowności. Odkrył nawet, że nie ma za bardzo siły wyskoczyć z łóżka. Mama najwyraźniej też zniecierpliwiła się długim oczekiwaniem i delikatnie uchyliła drzwi do pokoju.

- Jasio, kochanie. Nie słyszałeś jak cię wołałam? Kakao już czeka – uśmiechnęła się mama jak zwykle najpiękniej. Pochyliła się przy tym nad Jasiem i jakoś tak dziwnie zmarszczyła czoło.

- Kotku, czy ty dobrze się czujesz? - jej uśmiech zmieszał się z troską. - Chyba masz gorączkę powiedziała, dotykając rozgrzanego czoła Jasia i bacznie wpatrując się w jego szkliste oczy.

- Nie, mamusiu, na pewno nie – jakoś zbyt szybko zaprzeczył Jaś. Bardzo mu zależało na przedszkolu – przecież Kacper ma dzisiaj przynieść tego robota, któremu ruszają się ręce.

- Tylko jakoś tam brakło mi siły – dodał już trochę markotnie, spuszczając wzrok pod naporem świdrujących i wszystkowiedzących oczu mamy.

- Trudno kochanie, zaraz zadzwonię do naszej cioci “doktor” i wybierzemy się do niej z wizytą.

- Ale mamo, ja muszę iść do przedszkola, ja muszę! Kacper miał przynieść swojego robota i nam go zadementować!

- Jasiu, chyba zademonstrować, czyli pokazać – uśmiech na twarzy mamy znów zabłysnął na moment – Kotku, pojedziemy do cioci, do przychodni, żeby sprawdzić czy wszystko z tobą w porządku. Potem zdecydujemy, czy pójdziesz do przedszkola, dobrze?

Nie było rady. Mamie nie można się sprzeciwiać. Jest taka uparta. Jak sobie coś postanowi, to tak musi być. Zupełnie jak dziecko – pomyślał Jasio.

W przychodni jak zwykle Jaś zajął się misternym układaniem klocków w poczekalni. Miał nawet towarzysza niedoli, który w kolorowych pudłach wyszukiwał dla niego kolejnych klocków niezbędnych do skończenia konstrukcji. Od czasu do czasu pokichiwał i kaszlał pod nosem, ale uśmiechał się przy zabawie jakby nigdy nic. Mama wyrwała Jasia dokładnie w momencie ustawiania ostatniego ramienia wiatraka...prawie udało mu się skończyć. Weszli do gabinetu. Jaś i tutaj znalazł sobie zajęcie i z niezwykłą uwagą segregował kolorowe naklejki do kilku pojemniczków. Od czasu do czasu dochodziły tylko do niego skrawki rozmowy mamy z ciocią “doktor”. Coś o lekarstwach i jakiś zastrzykach. Jaś raz nawet zainteresował się i zapytał:

- Mamo, a co to jest zastrzyk?

Mama jakoś nie kwapiła się z odpowiedzią, więc ciocia “doktor” wyręczyła ją i powiedziała, że zastrzyk to taka para igły ze strzykawką, która jak za dotknięciem czarodziejskiej różdżki leczy dzieci.

Jaś zastanowił się chwilkę, ale potem chyba uznał, że jego to nie dotyczy, więc wrócił do zabawy naklejkami.

Po powrocie do domu mama wyciągnęła z torebki plik karteczek zapisanych drobnym maczkiem. Usiadła w fotelu, a Jasia posadziła sobie na kolanach.

- I co, teraz już możemy jechać do przedszkola? Kacper i robot czekają – Jaś wykrzywił buźkę w błagalnym grymasie.

- Jasiu kochanie, niestety nie możesz dzisiaj pójść do przedszkola. Ani dziś , ani jutro. Jesteś chory i nie możemy narażać twoich kolegów na to, że oni też zachorują. Rozumiesz?

Jaś najwidoczniej nie był zadowolony z takiej odpowiedzi, bo mama na widok jego zasmuconej miny przytuliła go mocniej i pocałowała w czoło. Nadal było gorące.

- Wiem, że to zrozumiesz. Musisz przez kilka dni zostać w domu. Ale mam pewien plan popatrzyła spod ciemnej grzywki na lekko zaciekawionego Jasia. - Jak tylko poczujesz się trochę lepiej, będziemy mogli zaprosić do nas Kacpra ze swoim robotem. Zadzwonię do mamy Kacpra i zaproszę ich razem.

- Tak, tak, tak – przerwał jej Jaś z niepohamowaną radością. - Zadzwoń, zaproś, teraz, teraz!!!

- Spokojnie, kochanie. Nie tak prędko. Teraz jesteś jeszcze chory. A żeby wyzdrowieć i poczuć się lepiej musisz dostać lekarstwa. A żeby lekarstwa szybciej podziałały, będziesz musiał przez kilka dni dostawać zastrzyki.

Jaś zmarszczył czoło na moment. Zastrzyki. Już gdzieś to słyszał. Hmmm. Tak, to coś o tej dziwnej parze. Igła i coś tam jeszcze.

- A jak to się połyka?

Mama z trudem opanowała śmiech.

- Jasiu, zastrzyków się nie połyka. Umówiłam się z ciocią “doktor”, że codziennie będzie do nas przychodzić pani Hania i to ona będzie ci robić zastrzyk.

- Robić zastrzyk? - powtórzył Jaś już z mniejszym entuzjazmem.

- Chyba muszę ci to wytłumaczyć. - mama poprawiła Jasia na kolanach – Zastrzyki nie są bardzo przyjemne. Nie każde dziecko musi je lubić i wiesz one o tym wiedzą. Dlatego przed każdą wizytą u dziecka strasznie się boją, czy dziecko będzie na ich widok płakać. A płaczu zastrzyki nie lubią najbardziej.

Mama chyba dostrzegła, że Jaś jest zmęczony tą nagłą porcją wiedzy i musi sobie wszystko przemyśleć.

- Połóż się tymczasem w swoim łóżeczku. Ja zrobię ci ciepłej herbaty i poczytam tę historię o smokach, chcesz?

- O taaaaak – odparł sennie Jaś.

Wtulił się w miękki kocyk i podczas gdy mama krzątała się w kuchni, obmyślał sprawę zastrzyków. Tylko jego powieki robiły się coraz cięższe i cięższe. I już właśnie miał zasnąć, gdy przy drzwiach rozległ się dzwonek.

- Dzień dobry pani Haniu. Jaś właśnie położył się na chwilkę. Może napije się pani najpierw herbaty? - mama przywitała kogoś w przedpokoju.

- A bardzo proszę, biegam tak od rana i kubek herbaty dobrze mi zrobi – Jaś usłyszał rezolutny głos kobiety. Pewnie to ta pani od zastrzyków – zdążył jeszcze pomyśleć Jaś.

Potem obie zniknęły w kuchni, a Jaś mógł powrócić do swoich myśli. Nagle Jaś usłyszał z początku cichy potem coraz bardziej zawodzący szloch. Był pewien, że dochodzi z przedpokoju, który przed chwilą opuściły mama z panią Hanią. Naraz szloch przerodził się w tak okropne zawodzenie, że nie sposób było, żeby kobiety w kuchni go nie usłyszały. A jednak nikt, zupełnie nikt na niego nie reagował. Jaś wysunął się więc spod koca i powoli, bardzo powoli podszedł do drzwi swojego pokoju, wychylił głowę do przedpokoju. Oprócz kilku par butów, stał w nim jedynie czarny, nieco zniszczony kuferek lekarski (widział taki kiedyś u cioci “doktor”). Poza tym nikogo, kto mógłby tak płakać.

- To dziwne – pomyślał Jaś – mógłbym przysiąc, że ten płacz dochodzi z kuferka. Nawet się trochę trzęsie.

Jaś nie zastanawiał się długo. Podreptał do kuferka, uchylił go delikatnie i powoli zajrzał do środka.

Płacz na moment przycichł, ale potem jakby powrócił ze zdwojoną siłą.

- Ciiiiiii, cicho – zasyczał Jaś do środka kuferka – przestań tak płakać.

Dopiero teraz dostrzegł na dnie kuferka malutką, cieniutką igłę, która trzęsła się okrutnie i przytulała się raz po raz do stojącej obok rurki. Wydawało się jakby ta nieco tylko grubsza i wyższa przezroczysta rurka pocieszała maleńką towarzyszkę z kuferka.

- Dlaczego robicie tyle hałasu i w ogóle kim wy jesteście? - zapytał Jaś strojąc srogą minę.

- Jestem strzykawka, a to jest igła, i przyszłyśmy tutaj na zastrzyk – odrzekła rurka, a igła znów zaczęła zawodzić. Trzęsła się przy tym tak okropnie, że cały kuferek trząsł się razem z nią.

- Ale dlaczego ona tak płacze – Jaś nie dawał za wygraną.

- Wiesz, to z emocji. Od naszych sióstr, które były już u innych dzieci słyszałyśmy opowieści jak wyglądają zastrzyki u dzieci. One nas nie lubią, nikt nas nie lubi. Dzieci płaczą na nasz widok i nie chcą nas... boją się nas - strzykawka też jakby zaczynała się rozklejać, więc Jaś szybko zapytał:

- Ale dlaczego? Ciocia “doktor” mówiła mi dzisiaj coś o was, ale nie do końca rozumiem, dlaczego nikt was nie lubi. Czego tu się bać, przecież jesteście takie małe – Jasiowi żal się zrobiło obu.

- No właśnie nie wiemy dlaczego – odezwała się wreszcie igła – Jak tylko pani Hania zakłada mnie na strzykawkę i zanurza w lekarstwie, dzieci zaczynają tak przeraźliwie płakać, że ja już na samą myśl o płaczu zaczynam się trząść. I wtedy jest jeszcze gorzej, bo trudno nam zrobić zastrzyk. - igła znów zaczęła łkać.

Jaś pomyślał przez moment i podjął decyzję.

- Zaraz, zaraz. Przestańcie. Przecież dzisiaj przyszłyście na zastrzyk do mnie, tak?

- No tak – igła i strzykawka odpowiedziały niepewnie razem.

- No, a ja nie płaczę na wasz widok, tak?

- Noo, tak – igła ze strzykawką patrzyły to na siebie to znów na Jasia, który mówił dalej.

- Przestańcie więc się mazać – tak mówi do mnie mama, gdy zaczynam płakać bez powodu – i posłuchajcie. Ja się was nie boję. A to do mnie przyszła pani Hania z zastrzykiem. I wcale nie chce mi się płakać na wasz widok. No chyba, że z żalu nad wami. Ale się powstrzymam, bo nie chcę byście znów zaczęły wydzierać się tak okrutnie. Poza tym chce mi się spać i nie chcę żeby mi ktoś przeszkadzał. - stanowczo powiedział Jasio – Nawet Zuzia z mojej grupy nie płacze tak głośno jak wy. Tego nie da się znieść – dodał jeszcze na zakończenie.

I poczłapał sennie do swego łóżeczka. Po drodze jeszcze przemknęła mu przez głowę myśl, że swoją drogą coś nie tak, żeby dziecko musiało uspokajać innych, podczas gdy dwie dorosłe osoby spokojnie gwarzą sobie w kuchni. Odszedł zostawiając zdziwioną igłę i jeszcze bardziej zdumioną strzykawkę w kuferku. Obie milczały.

...

Gdy znów się obudził zobaczył nad sobą dwie twarze kobiet. Jedna była mamą, druga..pewnie panią Hanią, bo w ręce trzymała strzykawkę z igłą. Poznał je od razu. Nie słyszał jednak tym razem żadnego płaczu.

- Kochanie, pani Hania przyszła na zastrzyk. Nic się nie bój – powiedziała mama spokojnie.

- Wiem, wiem, przecież wiem, że one nie mogą się mnie bać. Nie będę więc płakał – tymi słowami zwróciła się jakby do strzykawki i igły.

Mama z panią Hanią wydawały się trochę zaskoczone, ale nie dały na długo po sobie tego poznać. Pani Hania pochyliła się tylko nad Jasiem i po chwili powiedziała:

- Już po wszystkim. Byłeś Jasiu bardzo dzielny.

- Wy też – Jaś uśmiechnął się do strzykawki i igły. I mógłby przysiąc, że przez moment zobaczył nieśmiały uśmiech na jednej i drugiej.

Tylko mama przyglądała się baczniej Jasiowi i znów położyła rękę na jego czole. Uśmiechnęła się potem i dodała:

- Naprawdę dzielny jesteś Jasiu. Teraz spróbuj zasnąć, a ja odprowadzę panią Hanię do drzwi.

Jaś jeszcze przez moment wspominał rozmowę z igłą i strzykawką, i nadal dziwił się, dlaczego dzieci tak płaczą na ich widok. Przecież one są takie małe...

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Vampirella

Elżbieta Janikowska "Stracholubek"

 

ZASTOSOWANIE BAJKI wg jej autora:

Jestem nauczycielem kształcenia zintegrowanego i często spotykam się z sytuacją, w której dziecko nie chce ćwiczyć na lekcji wychowania fizycznego, bo odczuwa paniczny lęk przed wykonaniem jakiegoś ćwiczenia. Bardzo często jest to lęk przed przyborami gimnastycznymi. Bajka może pomóc zrozumieć dzieciom, że często ten strach jest tylko wytworem ich wyobraźni a wykonanie ćwiczenia nie sprawi im najmniejszej trudności.

 

 

Małgosia bardzo lubiła gimnastykę. Uwielbiała zabawy ze śpiewem, rzuty woreczkami do kosza czy czworakowanie. Nie mogła się doczekać lekcji wychowania fizycznego, to były jej ulubione zajęcia.

 

Pewnego dnia pani przyniosła na lekcje dwa drewniane płotki.

 

- Niedługo będą zawody. – powiedziała – Jedną z konkurencji będzie skok przez płotek. Musimy solidnie się przygotować.

 

Wszyscy bardzo się ucieszyli. Najgłośniej krzyczeli chłopcy:

 

- Super! Pokonamy wszystkich! Płotki to dla nas pestka!

 

I zaczęły się skoki przez płotki. Krzyś przeskoczył jak prawdziwy sportowiec, Marta trochę zaczepiła jedną nóżką, ale jakoś sobie poradziła, później skakał Maciek – on również nie miał kłopotu z pokonaniem płotka.

 

Wreszcie przyszła kolej na Małgosię. Dziewczynka zaczęła biec przed siebie w kierunku przeszkody i już, już miała podnieść wysoko w górę nóżkę, żeby przeskoczyć, kiedy nagle wydało się jej, że przed nią stoi nie drewniany płotek, lecz wielka, stroma góra. W żaden sposób nie uda się jej pokonać. Małgosia gwałtownie zwolniła, ale było już za późno, wpadła z impetem na stojącą przeszkodę, płotek przewrócił się, a dziewczynka razem z nim.

 

- Cha, cha, cha ! – rozległy się śmiechy – Ale łamaga! Takiego niskiego płotka nie potrafi przeskoczyć!

 

Małgosia leżała na podłodze i chociaż za bardzo się nie potłukła z jej oczu popłynęły łzy. Było jej wstyd, że dzieci śmieją się z niej, że wszyscy jakoś sobie poradzili, a ona wyłożyła się jak długa na podłogę.

 

- Co się stało?! – podbiegła do niej przerażona pani – Boli cię coś?

 

- Taaakkk… - skłamała dziewczynka – Chyba skręciłam nogę…

 

Ola i Madzia pomogły Małgosi dojść do pokoju pani pielęgniarki. Dziewczynka ciągnęła nogę za sobą, jakby rzeczywiście bardzo ja bolała.

 

Pani pielęgniarka pokręciła głową:

 

- Aż tak cię boli? Może zadzwonimy po pogotowie…

 

- Nie! - przestraszyła Małgosia – Już prawie nie boli!

 

Posiedziała trochę z okładem lodu na nodze i kiedy wróciła do klasy było już po lekcji wychowania fizycznego.

 

Następnego dnia był piątek, a w tym dniu dzieci nie miały w planie gimnastyki, więc Małgosia odetchnęła z ulgą. Już nie czekała na te lekcje z utęsknieniem. Bała się, że pani znowu każe skakać przez płotki.

 

Ale w poniedziałek dziewczynka musiała stawić czoła kolejnej lekcji wychowania fizycznego.

 

- Mamo! – poprosiła rano – Napisz mi zwolnienie z wuefu. Trochę boli mnie gardło…

 

Mama z niepokojem sprawdziła czoło Małgosi, czy przypadkiem nie ma temperatury i nie zaczyna się jakaś angina, ale ponieważ nic na to nie wskazywało, po prostu napisała karteczkę ze zwolnieniem.

 

Następnego dnia znowu był wuef i znowu Małgosia poprosiła mamę o zwolnienie.

 

- Chyba po lekcjach przejdziemy się do przychodni. – zdenerwowała się mama – Już drugi dzień boli cię gardło. Może to jakaś infekcja?

 

- Nie, nie, mamo – krzyknęła Małgosia – To tylko zwykły katar… Nic mi nie będzie…

 

Na następnej lekcji gimnastyki nie mogła już wykręcić się od ćwiczeń. Na szczęście okazało się, że tym razem będzie aerobic. Małgosia była wniebowzięta. Ćwiczyła tak solidnie i wytrwale, że pani ją pochwaliła i kazała przygotować ćwiczenia przy muzyce na następną gimnastykę. Wszystkie dzieci po lekcji podchodziły do dziewczynki i mówiły:

 

- Ale ty to masz szczęście! Na następnym wuefie zastąpisz panią!

 

A Małgosia rosła z dumy i ze szczęścia.

 

Po lekcjach dziewczynka wybrała się do parku na spacer ze swoim pieskiem – małym kundelkiem Rafikiem. Rafik bardzo lubił obwąchiwać wszystkie zakamarki po drodze, zaglądać w każdy kącik. Małgosia bała się, żeby piesek jej nie uciekł, więc prowadziła go na smyczy. Przechodzili właśnie koło sklepu z zabawkami i na wystawie dziewczynka zobaczyła wspaniały domek dla lalek. Przystanęła przed wystawą, choć Rafik próbował zmusić ją szarpaniem za smycz, aby iść dalej.

 

- Może poprosiłabym Świętego Mikołaja, żeby przyniósł mi taki domek na gwiazdkę? – pomyślała Małgosia – Jakby to było wspaniale gdyby moje lalki mogły w nim zamieszkać…

 

W tej chwili Rafik szarpnął mocniej za smycz, wyrwał ją z rąk Małgosi i pobiegł przed siebie.

 

- Rafik! Wracaj! – krzyknęła przerażona dziewczynka i rzuciła się w pogoń za swym ulubieńcem.

 

Ale piesek ani myślał się zatrzymać. Biegł przed siebie ile tchu w łapkach, tylko kosmate uszy trzęsły mu się na wszystkie strony. Minął przystanek, kiosk, mostek i skręcił w stronę rzeki. Małgosia biegła za nim, wciąż krzycząc głośno:

 

- Rafik! Rafik!

 

Nagle piesek wyskoczył w górę i jednym skokiem pokonał murek, który był na jego drodze. Małgosia nie zastanawiając się ani chwili wyskoczyła w górę, a kiedy była już po drugiej stronie murku szybko chwyciła smycz Rafika. Udało się, piesek był bezpieczny. Dziewczynka odetchnęła z ulgą i otarła dłonią spocone czoło.

 

Nagle:

 

- Buuu! Buuuu… - usłyszała za sobą cieniutki głosik.

 

Odwróciła się i zobaczyła siedzącego na murku małego skrzata. Włoski miał potargane, jakby nigdy w życiu nie używał grzebienia, ubrany był a zielony serdaczek i szerokie spodenki.

 

- Kim jesteś? – zainteresowała się Małgosia, bo po raz pierwszy w życiu zobaczyła kogoś takiego – I dlaczego płaczesz?

 

Mały skrzat wytarł rękawem nosek i wybąkał:

 

- Jestem Stracholubek. Mieszkałem sobie spokojnie za twoim kołnierzem od czasu, kiedy przestraszyłaś się skoku przez plotek…Tak mi tam dobrze było… A dzisiaj, proszę, przeskoczyłaś murek zupełnie bez odrobiny lęku, chociaż jest on dużo wyższy od tego płotka w szkole. Już nie będę mógł mieszkać za twoim kołnierzykiem! Buuuu!

 

Małgosia popatrzyła na murek i z przerażeniem stwierdziła, że murek rzeczywiście jest o wiele wyższy od płotka, a ona przed chwilą przeskoczyła go, jakby był niewielkim progiem. I nawet się ani trochę nie bała. Kiedy po raz kolejny spojrzała na murek zauważyła, że zniknął też Stracholubek, tak jak jej lęk przed skokami.

 

Na następnej lekcji gimnastyki Małgosia sama poprosiła panią o skoki przez płotki. Pani wprawdzie trochę się zdziwiła, ale pozwoliła ustawić płotki. Małgosia wzięła rozbieg i ruszyła w stronę przeszkody. Kiedy była już bardzo blisko jej serduszko znowu ścisnęło jakieś dziwne uczucie i miała wrażenie, że znowu się boi. I wtedy wydało się jej, że widzi za płotkiem uciekającego Rafika, że słyszy jego głośne ujadanie. Zamknęła oczy, podskoczyła i… Była po drugiej stronie płotka!

 

- Brawo! – krzyknęła pani, klaszcząc w dłonie.

 

- Brawo! – krzyczały dzieci.

 

A Małgosia miała wrażenie, że przez moment widzi rozczochranego Stracholubka, jak zmyka pomiędzy płotkami gdzie pieprz rośnie.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Vampirella

Marta Sieradzan "Przyjaciółki"

 

ZASTOSOWANIE BAJKI wg jej autora:

Bajka może zostać przeczytana przed snem, dziecku, które ma problem ze złością, daje upust nagromadzonym emocjom w postaci zachowań agresywnych, które ma młodsze rodzeństwo i konkuruje z nim o miłość rodzicielską.

 

 

Zrobię dzisiaj na złość mamie,

nie zjem kaszki na śniadanie

I zabawek nie posprzątam,

powędruję zła do kąta,

A gdy mama zada pytanie:

“Kochanie, co ze śniadaniem?”

- Nic nie odpowiem na nie!

Może nawet trzasnę drzwiami

I odwrócę się plecami...

- Przestań być taka uparta!

Krzyczy młodsza siostra Marta.

- Daj mi spokój, idź do mamy!

- SKĄD MY TEN SCENARIUSZ ZNAMY?

Obudziły się wnet lalki,

A dziewczynki poszły w szranki.

- JUŻ CZAS WKROCZYC DO AKCJI

I TO ZMIENIĆ DO KOLACJI!

- Idę się pobawić lalką,

- MOŻE ZROB TO RAZEM Z MARTĄ?

Ola się zrobiła blada

- Marta słyszysz? Lalka gada!

-Przestań znowu fantazjować,

-A Ty przestań mnie strofować!

- DZIEWCZYNKI, NIE CZAS NA KŁÓTNIE,

Rzekła lala rezolutnie.

-Ale to jest niemożliwe,

Żeby lalki były żywe!

-PRZYBYŁYŚMY NA CZAS KRÓTKI,

BY ODEGNAĆ WASZE SMUTKI,

PRĘDKO RAZEM TU SIADAJCIE

I HISTORII POSŁUCHAJCIE:

Były sobie raz dwie lale,

Obie piękne, doskonałe,

Ale każda z nich być chciała

Ta jedyna, uwielbiana.

A więc się kłóciły stale,

Która z nich na piedestale,

Którą Marta się wciąż bawi,

Której Ola nie zostawi,

Która włosy ma piękniejsze,

Która suknie ma zdobniejsze...

Tak od rana do wieczora,

Lecz nadeszła kiedyś pora,

Że ta nowsza się zgubiła:

“Może półki pomyliła,

kiedy wróci?” – myśli druga

“Bez niej noc samotna, długa,

za dnia nie ma z kim plotkować,

z kim się czesać i malować...”

Starsza lala posmutniała

“Czyżby wrócić tu nie chciała?”

Tak się bardzo tym stropiła,

Poszukiwać wyruszyła.

Nagle z tyłu, pośród ciszy

Swej kompanki głosik słyszy:

“Witaj Miła, już wróciłam,

tak za Tobą się stęskniłam,

wiesz, przepraszam za złe słowa

może zaczniemy od nowa?”

- “Mi się też przykrzyło samej,

i też nie chcę żyć tak dalej!”

Wtem się obie uściskały,

Zgodę sobie obiecały.

 

Oli kapie łza z policzka:

- Tyś kochana ma siostrzyczka!,

nie chcę sprawiać Ci przykrości,

ani wzbudzać w mamie złości.

Na co Marta: No to zgoda?

-Oczywiście, moja Droga!

- Pokażemy mamie lalki?

- Nie uwierzy w takie bajki,

- Niech to będzie między nami.

MY SIĘ Z WAMI JUŻ ŻEGNAMY,

ALE W SERCACH ZOSTANIEMY,

A CZY WIECIE JAK SIĘ ZWIEMY..?

(-Przyjaciółki)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Vampirella

Celina Luty "Zaczarowana różą"

 

ZASTOSOWANIE BAJKI wg jej autora:

Bajka psychoterapeutyczna może pomóc dzieciom, których mamy poświęcają im za mało czasu, są zmęczone, przepracowane. Dziecko, słuchając bajki odnoszącej się do jego lęku przeżywa go powtórnie, rozumie swoją sytuację, odczuwa, że ten problem dotyczy też innych dzieci, akceptuje go i wówczas następuje katharsis - negatywne emocje przestają “dokuczać” dziecku, zostają odrzucone.

Proponuję aby podczas wolnego czytania bajki, przeznaczonej dla dzieci w wieku 7-9, była włączona płyta z muzyką relaksacyjną lub klasyczną np. Beethovena.

 

TREŚĆ BAJKI

W ogródku Oli rosła niezwykle piękna żółta róża, z pomarańczowymi plamkami. Była duża, górowała nad innymi kwiatami. Miała bardzo przyjemny zapach. Ola często podchodziła do róży i wąchała ją. Uwielbiała ten zapach. Róża podobała się też mamie, babci, tacie. Wszyscy się nią zachwycali.

Pewnego dnia mama Oli źle się czuła. Wróciła z pracy bardzo zmęczona. Powiedziała, że miała niezwykle trudny dzień. Rozmawiała z babcią. Siedziała smutna przy stole i piła herbatę, chyba ziołową. Nie chciała bawić się z Olą. Powiedziała nawet, że Ola jest już dużą dziewczynką, chodzi do trzeciej klasy i może pobawić się sama. Mama długo siedziała przy stole, a potem położyła się na kanapie. Ola postanowiła zrobić mamie niespodziankę.

Znalazła w szufladzie nożyce. Postanowiła ściąć różę i dać ją mamie. Trudno było ściąć kwiat róży, żeby nie skaleczyć rączki kolcem, ale Ola nie chciała nikogo prosić o pomoc. Udało się! Oleńka nie dotykając rączką łodygi z kolcami ścięła kwiat. Następnie delikatnie wzięła do rączki łodyżkę tuż przy kwiatku, gdyż nie było tam kolców. Kwiat zaniosła do kuchni. Nalała zimnej wody do białego flakonu, ostrożnie włożyła różę. Znowu udało się nie dotknąć żadnego kolca. Ola widziała jak mama bardzo sprawnie i szybko usuwała kolce, ale Ola nie potrafiła tego zrobić. Mama jej powiedziała, żeby tego nie robiła, bo mogłaby skaleczyć rączkę.

Oleńka zaniosła różę we flakonie do pokoju, w którym leżała mama. Powiedziała: - Mamusiu, bardzo cię kocham, nie chcę, żebyś była smutna, przyniosłam ci moją ulubioną różę, powąchaj ją, na pewno poczujesz się lepiej.

Mama powąchała różę, uśmiechnęła się, posadziła Oleńkę na swoich kolanach, przytuliła mocno i poczuła się lepiej. Nie była już taka zmęczona.

Oleńka, zapytała mamę: - Mamusiu, nie przykro ci, że róża nie rośnie już w ogrodzie? Nie gniewasz się, że ją ścięłam?

- Nie – powiedziała mama - Róża niedługo zwiędnie. Zanim to nastąpi, w naszym domu będzie pełno pięknego, różanego zapachu.

Po chwili dodała oglądając rączki Oli - cieszę się, że nie skaleczyłaś rączek kolcami, że jesteś taka ostrożna i samodzielna. Trzeba bardzo uważać, przy ścinaniu kwiatów, szczególnie róż, żeby się nie skaleczyć.

Róża nie tylko pięknie pachniała, ale wyglądała też bardzo ładnie. Mijały dni, a róża nie więdła. Po tygodniu plamki zaczęły ciemnieć, nie były już pomarańczowe, ale zrobiły się czerwone. Było to bardzo dziwne, róża stała we flakonie już dwa tygodnie, ale wciąż była świeża i pachnąca. Wszyscy zastanawiali się, dlaczego róża nie więdnie? Oleńka powiedziała:

– To jest chyba zaczarowana róża. Ścięłam ją, kiedy mama bardzo źle cię czuła i dzięki róży poczuła się lepiej. Teraz róża nie więdnie, bo byłoby nam przykro, że musimy ją wyrzucić.

Po kilku następnych dniach całe płatki róży były czerwone, nie było widać żadnych plamek. Wszyscy domownicy dziwili się, jak to się stało? Oleńka też nie mogła tego zrozumieć, była już prawie pewna tego, że to jest zaczarowana róża. Pomyślała, że skoro to jest zaczarowana róża, może poprosić o spełnienie swojego największego marzenia:

- Kochana różyczko, bardzo Cię proszę, zaczaruj moją mamę. Chciałabym bardzo, żeby zawsze była szczęśliwa i uśmiechnięta.

Kiedy Ola powiedziała te słowa, płatki róży rozchyliły się bardzo mocno, a po chwili stuliły się w pączek.

Od tego dnia mama Oli była ciągle uśmiechnięta i zadowolona. Ola bardzo się z tego cieszyła. Kiedy mama wracała z pracy nie była zmęczona, ale radosna, uśmiechnięta, szczęśliwa. Chętnie bawiła się z Oleńką. Róża jeszcze kilka dni stała w wazonie. Codziennie miała świeżą wodę. Mama ją zmieniała. Ola opowiedziała mamie o tym, że poprosiła różę o spełnienie swojego marzenia, róża je spełniła. Zapytała: - Mamusiu jesteś szczęśliwa?

Mama odpowiedziała: - Tak, córeczko, jestem bardzo szczęśliwa.

- Może zasuszymy różę? – zapytała Ola.

- Dobrze, możemy zasuszyć. Powiesimy ją przy oknie w twoim pokoju – powiedziała mama.

Czerwona róża wisiała przy oknie w pokoju Oleńki. Zdarzało się, że mama była zmęczona, ale szybko ją to zmęczenie opuszczało. Mama często uśmiechała się i cieszyła.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Vampirella

Celina Luty "Humorystyczna bajka o zabawnych świnkach, Bolku i Lolku"

 

Zastosowanie bajki wg jej autora:

Bajka psychoterapeutyczna poprawiająca nastrój.

 

TREŚĆ BAJKI:

W maleńkiej wsi Kleczkowo, w gospodarstwie Pana Łabędziowskiego mieszkały dwie świnki: Bolek i Lolek. Świnki były małe i ładne, miały jasnoróżową sierść i pomarańczowe ogonki. Ogonki świnkom pomalowała siedmioletnia Zosia, najmłodsza córka Pana Łabędziowskiego. Zosia bardzo lubiła kolor pomarańczowy.

Świnki nie chciały, aby Zosia malowała ich ogonki, ale zgodziły się, gdyż Zosia wytłumaczyła im, że wezmą udział w konkursie “Najsympatyczniejsza świnka w województwie”. Przed wyjazdem na konkurs nałożyła świnkom różowe pelerynki w białe kropeczki. Świnki chętnie weszły na przyczepę traktorową i pojechały do pobliskiego miasta wraz z Zosią i jej tatą.

Konkurencja była duża, ale ukochane świnki Zosi wyglądały bardzo zabawnie i zajęły pierwsze miejsce w konkursie świnek – bliźniąt. Bardzo podobały się publiczności i wieczorem, po podliczeniu głosów oddanych przez publiczność okazało się, że świnki zdobyły niezwykle ważną nagrodę konkursu “Najsympatyczniejsza świnka w województwie”- nagrodę publiczności. Świnki otrzymały bambusowe maty do leżenia, bardzo ładne korytka do karmy, preparaty mineralne i po dwa medale, które zawieszono im na szyjach.

Zosia i jej tata byli bardzo szczęśliwi. Nagrody odbierała wraz ze świnkami Zosia i mówiła do mikrofonu: “Dziękuję bardzo w imieniu Bolka i Lolka”. Zosia miała ogromną tremę, ale była bardzo zadowolona z sukcesu swoich świnek. Dzięki pomysłowości Zosi świnki miały pomarańczowe ogonki i śmieszne pelerynki, które bardzo podobały się publiczności. Dzięki tacie świnki pojechały na konkurs i zostały nagrodzone.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Vampirella

”Bajka o pajączku” - odrzucenie dziecka przez grupę

 

Mały pajączek ciężko zachorował. Wiele dni przeleżał w szpitalu. Często myślał o swoich kolegach, tęsknił za nimi. Marzył o wspólnych zabawach, rozmowach, nie mógł się doczekać, kiedy wróci do domu i wreszcie pójdzie do szkoły. No, jesteś prawie wyleczony - powiedział pewnego dnia doktor. - Musisz się tylko jak najszybciej nauczyć chodzić o kulach, bo twoje nóżki jeszcze są bardzo, ale to bardzo słabe. E - pomyślał sobie pajączek. - To nic wielkiego, nauczę się tego, a potem wrócę do domu, do szkoły i będę już zawsze z moimi kolegami. Wszystkie ćwiczenia wykonywał z wielką chęcią i energią, nieraz ścierał pot z czoła, przezwyciężał ból, ale się nie poddawał. Marzył o dniu, kiedy koledzy przyjmą go z powrotem do grupy. Opanował doskonale sztukę chodzenia o kulach, potrafił nawet chodzić sam, podpierając się jedną kulą. To był wielki sukces, cieszył się i lekarz, i pielęgniarki, i rodzice, a pajączek byt wprost szczęśliwy, nie mógł się tylko doczekać, kiedy pójdzie do szkoły. Nareszcie nastąpił ten długo oczekiwany dzień. Rodzice podwieźli go pod budynek, a dalej szedł sam, podpierając się kulą. Serce rozpierała mu radość, że już za chwilę będzie razem z kolegami. Wszedł do klasy i... Najpierw zaległa cisza, a potem posypały się wyzwiska: kulas, kuternoga, niezgrabek - i śmiech, wytykanie palcami. Pajączek zagryzł zęby z bólu, płakał w środku, ale na twarzy nie pojawiła się żadna łza. Doszedł do ławki, usiadł. Jeszcze nigdy nie czul się taki smutny, bez sit, zmęczony. Od tej pory w szkole stał zawsze na uboczu, nie bawił się z innymi. Po szkole spędzał czas w mieszkaniu, nie wychodził na podwórko. Minęło kilka tygodni. Nauczycielka - pani Pajęczyca - poinformowała uczniów, że odbędzie się w szkole wielki konkurs, rywalizacja między klasami na najpiękniejszą pracę, jaką tylko potrafią wykonać pajączki. Co to za konkurs, co to za zadanie? - pytały bardzo zaciekawione. A co pajączki potrafią robić najlepiej? - spytała pani. Oczywiście pajęczynę! – chórem odkrzyknęła klasa. Tak, zgadłyście - potwierdziła nauczycielka. - Jest to bardzo ważny konkurs dla pajączków, bardzo - powtórzyła. - Brać się do pracy, bo za tydzień rozstrzygnięcie - dodała. Przez cały tydzień pajączki zbierały się w grupki, dyskutowały, chwytały się za główki, bo każdy chciał zwyciężyć. Ostatniego dnia przyniosły swe prace i trwało niekończące się porównywanie. Tylko pracy naszego pajączka nikt nie oglądał. Miał ją zawiniętą w papier i tak ją oddał pani. Po godzinie pani Pajęczyca wpadła do klasy jak bomba i z radością obwieściła: Praca ucznia z naszej klasy zwyciężyła! Kto, kto jest tym szczęśliwcem - poruszeni pytają jedni przez drugich. Pani rozwinęła rulon i przed ich oczyma ukazała się cała utkana z promieni słońca sieć, mieniąca się wszystkimi kolorami tęczy. Jaka piękna, cudowna - szepcą. Ale, ale, proszę pani, to nie jest praca żadnego z nas - powiedzieli uczniowie, zawiedzeni. To jest pajęczynowa sieć naszego pajączka - powiedziała pani i podeszła do niego, całując go serdecznie. On, ten kuter... to niemożliwe - kiwały główkami. Tak pięknie tkać nie potrafi nikt - powiedziała pani. - Dzięki niemu nasza klasa wygrała konkurs i w nagrodę pojedziemy do grot zobaczyć najstarsze sieci pajęcze. Hurra, hurra! - rozległy się gromkie krzyki. Rzucili się wszyscy na pajączka, gratulując mu i ściskając go. Od tej pory już nikt go nie przezywał, przeciwnie - wszyscy chcieli się z nim bawić i uczyć, byli dumni z jego umiejętności.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Vampirella

”Bajka o mróweczce” - niepowodzenia w nauce

 

Mała mróweczka rozpoczęła naukę w klasie pierwszej. Od samego początku nie mogła sobie poradzić z zadaniami, jakie mają mrówki w szkole. Uczą się podnosić, a potem transportować różne rzeczy. Nauka jest ciężka, codziennie noszą na swych grzbietach patyki, listeczki, gałązki, poziomki, jagody, a także uczą się, jak je pakować, by się nie zniszczyły. Mrówka była bardzo pracowita, bardzo chciała otrzymywać dobre oceny, ale co z tego - była bardzo malutka, taka tyciu, tyciusieńka i nie mogła udźwignąć tych wszystkich ciężarów. Inne silniejsze i większe dobrze sobie radziły, tylko ona zawsze zostawała w tyle. Mrówki przezywały ją, wyśmiewały się z niej. Bardzo się tym martwiła, chodziła zasmucona. Bała się lekcji i tego, że nie udźwignie zadanego ciężaru i dostanie znowu jedynkę. Najchętniej by w ogóle nie chodziła do szkoły. Wstydziła się złych stopni i tego, że jest taka słaba. Koleżanki mrówki niechętnie się z nią bawiły, nawet nie chciały z nią siedzieć w jednej ławce. Mijały dni. Pewnego razu przyjechała do szkoły komisja, każda mrówka została zmierzona, zważona. Najdłużej badano małą mrówkę; członkowie komisji oglądali ją, kręcili głowami, potem długo się naradzali, aż w końcu orzekli, że niektóre mrówki są za małe i muszą chodzić do szkół dla liliputów. One przecież już niedużo urosną, a w starszych klasach dojdą nowe przedmioty i ciężary będą jeszcze większe. Mrówki te przecież będą robotnicami. Postanowiono, że mała przejdzie do specjalnej szkoły, gdzie też jest nauka, tylko ciężary troszkę mniejsze, takie, które bez trudności udźwignie. Ona idzie do szkoły specjalnej dla liliputów! - wyśmiewały się inne mrówki. No to co z tego? - spytała pani Mrówa, nauczycielka. Nie umiały odpowiedzieć, ale dalej się wyśmiewały, zwracając uwagę, czy pani nie słyszy. Pójdę do innej szkoły - zadecydowała mróweczka - bo tutaj, jak widzę, mnie nie lubią. Jak pomyślała, tak zrobiła. Nowa szkoła od razu jej się spodobała, była taka sama jak poprzednia, a jednak inna, ciężary do ćwiczeń były mniejsze, a i koledzy milsi. Już po kilku dniach mróweczka miała szóstki i piątki w dzienniczku. Znalazła tam przyjaciółki, takie same jak ona - małe mróweczki. Bardzo lubiła chodzić do tej szkoły, było jej tylko przykro, gdy spotykała kolegów z poprzedniej, którzy dalej się z niej śmiali, pokazywali palcami i przezywali.

 

Pewnego dnia przez las szedł groźny wielkolud, wymachiwał kijem na wszystkie strony i niszczył wszystko, co było na jego drodze. Natknął się na mrowisko i kijem zaczął wiercić w nim dziury. Ziemia zadrżała, zaczęty walić się w mrowisku domy, szkoły, wszystkie mrówki z przerażeniem patrzyły, jak ich praca jest niszczona. Trzeba się było bronić, więc solidarnie wszystkie razem zaatakowały intruza. Pogryziony, jak niepyszny uciekł, gdzie pieprz rośnie. Ucieszone mrówki wróciły do mrowiska. Okazało się po chwili, że wiele domów i ulic zostało zniszczonych, a także cenne przedmioty, między innymi malutka złota korona królowej. Lament wielki zapanował w mrowisku. Przecież królowa nie może rządzić bez korony! Rozpoczęły się poszukiwania. Korony jednak jak nie było, tak nie było. Wszystkie tunele, poza jednym, zostały sprawdzone. Do tego ostatniego nikt nie mógł wejść. Tunel wił się głęboko w ziemi, był bardzo wąski, ciemny, niebezpieczny. Mógł w każdej chwili się zawalić i pogrzebać na zawsze śmiałka. Nikt więc nie próbował tam wejść. Tylko mata mróweczka zdecydowała się na ten odważny krok. I po chwili już wąskim korytarzem schodziła niżej i niżej. Dookoła byt mrok, czuła wilgotną ziemię. Wolno sprawdzała każdy odcinek drogi. Niczego poza ciemnością tam nie było. Jednak się nie zniechęcała, schodziła coraz głębiej. Zatrzymała się na chwilę, by otrzeć pot z czoła, i wtedy zobaczyła, że coś połyskuje. Pochyliła się. Znalazła koronę. Ucieszona wracała jak na skrzydłach. Wszyscy ją podziwiali. To przecież dzięki jej odwadze królowa mogła z powrotem rządzić mrowiskiem, mrówki chodzić do szkoły, a robotnice pracować. Jesteś niezwykle dzielna - powiedziała królowa, wręczając jej order odwagi. Gratulacjom, uściskom nie było końca. A ci, którzy kiedyś się z niej wyśmiewali, teraz wstydzili się tego okropnie. Bo nie jest ważne, czy się jest dużym, czy małym; czy nosi się duże, czy małe ciężary. A co jest ważne?

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Vampirella

”Bajka o wróbelku” - lęk przed szkołą

 

Mama prowadziła małego wróbelka do szkoły. Szedł tam dzisiaj pierwszy raz. Czego ja się będę uczył? - zastanawiał się. Wszystkie- co przyda ci się w życiu - odpowiedziała tajemniczo mama, ale on tylko pokręcił łebkiem, bo w dalszym ciągu nic nie rozumiał. O, już jesteśmy - powiedziała mama, gdy stanęli pod wielkim dębem, naokoło którego było już wiele mam ze swoimi pociechami. Panował gwar nie do opisania. Nagle pojawiła się wielka pani Wróbel, nauczycielka w okularach na dziobie, i powiedziała donośnym głosem: Witam wszystkich nowych uczniów na pierwszej lekcji nauki fruwania! Zwracając się do mam, dodała: Dzisiaj wasze pociechy już samodzielnie przylecą do domu, nie potrzebujecie po nie przychodzić. A teraz proszę mnie zostawić z dziećmi, bo chcę rozpocząć lekcję. Rozległo się ciche klap, klap, klap. To dźwięk, jaki wydają dzioby, gdy dotykają się przy pożegnaniu. Po chwili mamy wróbelków odleciały. Nauczycielka podchodziła do każdego z uczniów i pomagała mu się dostać na gałązkę dębu. Kiedy ostatni już był na drzewie, pani powiedziała: - Proszę położyć się na brzuszku wygodnie, o tak, jak najwygodniej. Rozkładamy szeroko skrzydełka, oddychamy wolno, spokojnie. Przywieramy całym ciałem co drzewa. Czujemy zapach kory, miły powiew wiatru, odpoczywamy. Oddychamy miarowo i spokojnie. Wyobraźcie sobie, małe wróbelki, że powiew wiatru mógłby was unieść w powietrze tak, jak unosi liście. Czujecie się wspaniale. Proszę lekko poruszać skrzydełkami, raz, dwa, wolniutko, a teraz troszkę szybciej, raz, dwa... Skrzydełka małego wróbelka jak skrzydła latawca lekko poruszały się. Odpychamy się nóżkami od gałązki i płyniemy w powietrzu, płyniemy razem. - Nasz wróbelek poczuł, że skrzydła same go unoszą. Obok niego, z boku i z tyłu, i nad nim fruwały inne wróbelki. Poruszał lekko skrzydłami i wzbijał się w górę, w błękit nieba. Czuł się tak lekko i swobodnie, było mu tak przyjemnie! Popatrzył w dół, wznosił się nad zielonymi koronami drzew. Dookoła rozciągał się piękny park. Nie spiesząc się, w ślad za nauczycielką leciał w górę, do słońca. Ciepłe słoneczko wychyliło się zza chmurki i ciekawie spoglądało na wróbelki. Posłało promyczek, który ciepłym dotykiem przyjemnie go pogłaskał. Wróbelek wznosił się w górę, wyżej i wyżej. Czuł się lekko i swobodnie. Teraz przelatywał nad łączką, zatoczył koło, jedno, drugie i wolniutko sfruwał w dół. Był nad małym strumyczkiem, przy brzegu, którego wygrzewał się na słoneczku zajączek. Sfrunął jeszcze niżej, nad samą taflę wody, zobaczył kolorowe rybki, jak wolno płynęły z nurtem, usłyszał, jak kumkają żabki: kum, kum, rozmawiając między sobą. Poczuł zapach łąki, kwiatów. Wciągał głęboko ten zapach w siebie. Sfrunął nad brzeg strumyka, usiadł na małym kamyczku, nachylił się i napił wody. Była zimna i orzeźwiająca. Posłuchał szemrzącego strumyka. Odpoczywał. Wiatr lekko muskał mu piórka. Postanowił zamoczyć łapki, wszedł do wody, popryskał się nią troszeczkę, jak to wróbelki mają w zwyczaju. Otrząsnął się i tysiące kropelek spadło na spragnione wody roślinki. Zrobił to raz i drugi, pokropił wszystkie kwiatki dookoła. Poczuł się rześko, czuł, że wstępuje w niego razem z tą zimną wodą energia. Nagle usłyszał głos nauczycielki: - Pora wracać! - Znowu rozpostarł skrzydła i z niezwykłą siłą wzniósł się wysoko, wysoko. Wzbijał się szybko, wznosił się jak samolot i krążył w powietrzu pełen sił i radości, że potrafi fruwać. Tak skończyła się pierwsza lekcja nauki fruwania w szkole dla wróbelków. Jeśli będziecie chcieli tam wrócić, to możemy to zrobić jutro i zobaczyć, czego jeszcze uczą się ptaszki w swojej szkole.

Edytowane przez Vampirella
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Vampirella

”Bajka o kotku” - lęk przed nieznanym otoczeniem

 

Mały kotek samotnie wracał ze szkoły. Ciągnął łapkę za łapką wolno, jakby ospale. Był smutny, nic go nie cieszyło, czuł się bardzo nieswojo. Niechętnie prychał na inne przechodzące obok zwierzątka. Nagle nadleciał malutki motylek i nad samym nosem kotka zrobił okrążenia, jedno, drugie, trzecie. Chyba mi się przygląda - pomyślał kotek i łapką próbował odgonić motylka. Ale ten wcale nie odlatywał, tylko krążył, krążył i jak samolot kreślił znaki w powietrzu. Kotek patrzył i patrzył, jak zaczarowany, w piękny lot motyla. A ten wzbił się wyżej, jakby chciał dolecieć do słońca, i nagle znikł mu z oczu za wysokim ogrodzeniem. Zaciekawiony kotek zbliżył się do płotu, wdrapał się po deskach i znalazł się w ogrodzie. Rozejrzał się dookoła. Było tam tak pięknie, rosły wysokie owocowe drzewa sięgające koronami do nieba, a małe krzaczki, jakby przy nich przycupnięte, trzymały się ich jak maminej spódnicy. Rosły też kolorowe kwiaty, które jak dywan pokrywały cały ogród. Kotek poczuł zapach ziemi, kwiatów, krzewów i drzew. Pociągnął mocno noskiem i zapach jak fala, jakby ramionami, objął go. Kotek położył się na trawie i oddychał miarowo, równo i spokojnie. Przetarł oczy, podłożył łapki pod głowę, wyciągnął całe ciałko, było mu bardzo wygodne. Leżał teraz i odpoczywał. Poczuł senność. Słonko wysyłało swe promyczki na ziemię, by pogłaskały każdy kwiatek, każdy listek i każdą roślinkę. Kotek poczuł przyjemny dotyk ciepłych promieni. Zamknął oczy. A promyczki jeden po drugim głaskały go, przyjemnie ogrzewając. Po chwili pojawił się delikatny wiaterek, który kołysał listki i gałęzie, jakby do snu. Pochylił się nad kotkiem i też go kołysał, trzymając w swoich ramionach. Kotek poczuł, jak wiaterek przesuwając się teraz po nim od głowy do łap, do pazurków samych, z wolna uwalnia go od smutków, i jeszcze raz, i jeszcze delikatnie przesuwając się od głowy w dół ciałka, zabiera z sobą całe niezadowolenie. Kotek poczuł się tak dobrze, poczuł się spokojny, jakby obmyty ze wszystkich swoich dużych i małych zmartwień. Otworzył wolno oczka i popatrzył na chmurki, które płynęły po niebie, nie spiesząc się, leniwie, nie przeganiając się, zgodnie. Płynęły i płynęły, a wiatr wolno je popychał. Kotkowi było tak dobrze. Nagle jedna mała kropelka spadła mu na nos. Co to? - zdziwił się. Rozejrzał się dookoła i zobaczył, jak kwiatki wyciągają swoje małe główki do kropli deszczu, zupełnie jak on pyszczek do miseczki z mlekiem. Usiadł na trawie. Przeciągnął się. Kropelki deszczu wolno, lecz miarowo spadały na spragnione roślinki. Wraz z tym delikatnym deszczem wróciła mu sita. Wstał, otrząsnął futerko, uśmiechnął się do siebie zadowolony. Pora iść do domu - pomyślał. Ale dziwną przeżyłem przygodę w tym ogrodzie, gdzie przyprowadził mnie motylek. Wrócę tu jeszcze - obiecał sobie - tu jest tak pięknie i spokojnie. Wyprężył się do skoku i jednym zamachem przeskoczył płot. Radośnie machając ogonem, wracał do domu.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość Vampirella

”Bajka o pszczółce” - odkrywanie własnych talentów i możliwości

 

Daleko stąd, daleko, w królestwie zwierząt, żyła pośród innych mała pszczółka. Tym się jednak różniła od innych pszczółek, które latały po łąkach i spijały słodki nektar z kwiatów, że zapragnęła zrobić wielką karierę, występować w telewizji, być na pierwszych stronach gazet. Marzyła o wielkiej sławie. Pewnego dnia powiedziała do mamy: Zostanę modelką. Mama najpierw się zdziwiła, a potem zaczęła tłumaczyć córeczce: Ależ kochanie, modelki mają takie długie nogi, są bardzo wysokie, a ty jesteś malutką pszczółką. Pszczółka nie chciała tego słuchać i nie czekając, aż mama skończy, odleciała czym prędzej do szkoły dla modelek. Właśnie zaczynały się zajęcia. Sarenki i łanie biegały po wybiegu, przytupywały kopytkami, kręciły ogonkami, a nal biedna pszczółeczka musiała uważać, by jej ktoś niechcący nie nadepnął. Na szczęście miała żądło i to ją uchroniło przed zadeptaniem. Nikt jednak nie zwracał na nią uwagi. Po kilku lekcjach sama stwierdziła, że to zajęcie nie dla niej. Zostanę piosenkarką, pomyślała, potrafię tak doskonale brzęczeć. Mamo - powiedziała - zmieniłam decyzję, zostanę piosenkarką. - Ależ ty nie potrafisz śpiewać! Nie znasz nut - mówiła bardzo zmartwiona mama. - Umiem za to pięknie brzęczeć - odparła pszczółka, wzruszyła lekceważąco ramionami i nie słuchając dłużej mamy, odleciała do radia. Pięknie brzęczę - powiedziała, wchodząc do studia. - Doskonale - odparł redaktor słowik. - Właśnie dzisiaj mamy konkurs młodych talentów, stań w kolejce i tutaj, na tej kartce napisz swój repertuar. - Repertuar... a co to takiego? - zdziwiła się. - Zapisz tutaj, o tu - pokazał pazurkiem - piosenki, jakie zaśpiewasz. - Mmmhhhhmmm - zamruczała niezadowolona pszczółka. I po chwili uzmysłowiła sobie, że nie zna żadnej piosenki, potrafi tylko brzęczeć. Słowiki wyśpiewywały trele morele, skowronki nuciły smętne pieśni, nawet wróbelki dzióbkiem wystukiwały rytm i zawzięcie powtarzały słowa piosenek. Tutaj nie cenią prawdziwych talentów, pomyślała. Tylko się skompromituję, nie docenią mnie. Czym prędzej odleciała do ula. A może zostać aktorką, najlepiej filmową? - zastanawiała się. - Tak, nadaję się do tego. Ale i tutaj okazało się, że liski, kreciki, a nawet niedźwiadki lepiej znają sztukę aktorską. Nasza pszczółeczka nie potrafiła zadeklamować wiersza czy zatańczyć. Może zostać stawnym sportowcem? Zajączki biegają szybciej, koniki wyżej skaczą. Nie, do tego też się nie nadaje. Co ja nieszczęśliwa mam robić, jaki zawód wybrać? – głośno lamentowała. Przyleciały inne pszczółeczki, usiadły dookoła i spytały: - Dlaczego nie chcesz zbierać miodu? Masz taki piękny ryjek, na pewno będziesz w tym znakomita. Chodź z nami. Poleciały na piękną łączkę i po pracowitym dniu mała pszczółeczka zebrała garnek słodkiego nektaru. - Jesteś w tym naprawdę wspaniała – pochwaliła mama. - Bardzo się cieszę, że moja córeczka jest takim dobrym zbieraczem. Pszczółeczka spojrzała z dumą na garnek pełen po brzegi i też się ucieszyła. Potem pomyślała: Do tego się właśnie nadaję, to potrafię robić dobrze. Zadarta łebek do góry bardzo z siebie dumna i razem z innymi poleciała do ula.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 5 lat później...

Dołącz do dyskusji

Możesz dodać zawartość już teraz a zarejestrować się później. Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się aby dodać zawartość za jego pomocą.
Uwaga: Twój wpis zanim będzie widoczny, będzie wymagał zatwierdzenia moderatora.

Gość
Dodaj odpowiedź do tematu...

×   Wklejono zawartość z formatowaniem.   Usuń formatowanie

  Dozwolonych jest tylko 75 emoji.

×   Odnośnik został automatycznie osadzony.   Przywróć wyświetlanie jako odnośnik

×   Przywrócono poprzednią zawartość.   Wyczyść edytor

×   Nie możesz bezpośrednio wkleić grafiki. Dodaj lub załącz grafiki z adresu URL.

×
×
  • Dodaj nową pozycję...