"dobre rady" od losu??

Witam,

Zauważyłam już któryś raz, że los czasem jakby specjalnie uniemożliwia mi zrobienie niektórych rzeczy. Dziwne sytuacje powtarzają się ilekroć staram się po raz kolejny dążyć do ponownej realizacji niektórych celów. Co o tym sądzicie, może wy też tak macie, a może wręcz wszyscy tak mają, ale nie zwracają na to uwagi??

Przykłady?? Bardzo chciałam przekłuć uszy ale jestem alergikiem, prawdopodobnie mam bliznowca, przekłucie uszu to wielkie ryzyko. Umówiłam się jednak z najlepszym salonie tatuażu z odpowiedzialnym człowiekiem zajmującym się piercingiem: za pierwszym razem recepcjonistka nie przekazała, że trzeba przyszykować kolczyki ze specjalnego tworzywa, za drugim osoba która miała przekłuwać mi uszy została zraniona w oko odłamkiem metalu, za trzecim razem też coś się wydarzyło. Czwartego nie ryzykowałam.

Moim wielkim marzeniem jest wyjazd do Niemiec. Za każdym razem kiedy już jestem o krok coś się dzieje. Ostatnio miałam już bilety na festiwal w dłoni - rozstałam się wtedy z chłopakiem z którym miałam jechać i nocować u jego rodziny, miałam wyjechać w listopadzie na kolejny koncert - to nie mam pracy a na dodatek skłóciłam się z osobą z która miałam jechac. Kilka wcześniejszych możliwości wyjazdu też skończyło się niepowodzeniem. Jedyne na co nic sie nie wydarzyło to przejazd przez Niemcy w drodze powrotnej z wyjazdu. Ostatnio doszłam do wniosku, że może nie warto walczyć... może to nie dzieje się bez przyczyny. Może to nie czas kiedy mam tam pojechać, a może z jakiejś przyczyny nie powinnam się tam wcale pojawiać.

A czasem są wręcz sytuacje kiedy los sam mnie popycha zebym cos zrobila, nawet z pozoru irracjonalnego. Np. kurs języka norweskiego - nigdy nie bylam w norwegii, moje wyksztalcenie nie ma z tym nic wspolnego. A jakby coś samo mnie nakręcało żebym to zrobiła. Muzyka jest dla mnie ogromnie ważna i nagle zespoły które poznawałam okazywały się być z Norwegii, pierwszy raz w życiu przez ponad rok nie zmieniłam planów. Po pierwszym sem. nauki nie straciłam zapału i miłości do tego języka, a ilekroć traciłam energię dostawałam nową "zanętę"... Czasem się zastanawiam, czy z tego ma coś wyniknąć...

Może to dziwne, ale mam wrażenie, ze nie jestem sama w tym życiu, że ktoś mnie delikatnie "popycha" na dobrą drogę... To takie ciepłe uczucie. Momentami lubię "mieć nadzieję", że czuwa nade mną babcia - jedyna osoba po za rodzicami która na prawdę mnie kochała, która oddałaby życie za mnie...

tez otrzymuje podobne sygnaly... czasem jest to wrecz uniemozliwienie mi zrobienia czegos (np. pojscia na kurs, a potem okazuje sie, ze i tak bym nie mogla poniewaz maz byl ciezko chory), innym razem tylko ostrzezenia, wskazowki

zreszta - coraz czesciej zauwazam jak rozne, drobne nawet nieraz wydarzenia ksztaltuja mnie - i patrze jakos na to z boku, ze swiadomoscia bycia obiektem, materialem, na ktorym dokonuje sie przeksztalcenia - ale nie niepokoi mnie to specjalnie poniewaz odpowiada mi wytyczony kierunek tyle, ze zauwazam jakis dystans do siebie samej

A nie masz wrażenia, że jednych rzeczy nie powinnaś robić, a inne z kolei przychodzą Ci z łatwością i radością?

Może Ktoś nad Tobą czuwa, a może to Twoje uczucia czy myśli powodują te różne zamieszania wokół Ciebie.