Skocz do zawartości

Pierwsza pomoc przedmedyczna


Gość truskawka

Rekomendowane odpowiedzi

Gość truskawka

W temacie tym zostanie przedstawiona pierwsza pomoc m.in. w przypadku krwotoków, zadławień itd.

 

Na początek: Sztuczne oddychanie ratownicze

 

U dzieci i noworodków

 

Ze względu na małe wymiary twarzy niemowląt i małych dzieci, ratujący obejmuje swymi ustami zarówno usta jak i nos dziecka. Objętość wdmuchiwanego powietrza musi być znacznie mniejsza niż u dorosłych, często wystarczają "pełne usta". Główkę dziecka odchylamy umiarkowanie.

 

Częstość sztucznego oddychania jest następująca:

- u niemowląt i małych dzieci co 3 sekundy

- u dzieci co 4 sekundy

 

U osób dorosłych

 

Celem sztucznej wentylacji w trakcie RKO jest zapewnienie utlenowania krwi. Podczas RKO przepływ krwi jest znacznie zmniejszony. Aktualne zalecenia dotyczące sztucznej wentylacji są następujące:

 

- czas wdmuchiwania powietrza: 1 sekunda

- umożliwienie choremu swobodnego wydechu

- ocena skuteczności oddechu to uniesienie i opadanie klatki piersiowej

 

Podstawowym sposobem oddychania ratowniczego w BLS dorosłych jest metoda Usta - usta i usta - nos. Poniżej znajduje się sposób wykonania podanych metod.

 

Metoda usta – usta

 

- odegnij głowę ratowanego ku tyłowi i unieś jego żuchwę

- kciukiem i palcem wskazującym zaciśnij miękkie części nosa ratowanego

- rozchyl lekko usta ratowanego

- nabierz powietrza do swoich płuc

- szczelnie obejmij swoimi ustami usta ratowanego

- przekaż w ciągu 1 s powietrze do płuc ratowanego

- w przypadku trudności z uzyskaniem skutecznego oddechu sprawdź jamę ustną, popraw drożność dróg oddechowych.

- ponów próbę maksymalnie dwa razy.

 

Metoda usta - nos

 

- zamknij usta ratowanego

- szczelnie obejmij własnymi ustami nos ratowanego

- wykonaj wdech według zasad jak w metodzie usta - usta

- otwórz usta ratowanego, aby umożliwić wydech ratowanemu.

 

Z powyższej metody korzysta się w przypadku:

- wad zgryzu lub całkowitego bezzębia ratowanego

- urazów okolicy ust lub żuchwy

- dysproporcji między ustami ratownika i ratowanego (np. dziecko ratownikiem)

- oraz ze względów higienicznych.

 

Powikłania sztucznej wentylacji:

- regurgitację i w następstwie aspiracja treści żołądkowej do dróg oddechowych spowodowane:

- niedostateczną drożnością górnych dróg oddechowych

- zbyt dużą objętością przekazywanego powietrza

- za szybkim przekazaniem powietrza

- mechaniczne uszkodzenie płuc (ludzie starzy, małe dzieci)

 

Ciąg dalszy nastąpi ...

stepstone.de

Edytowane przez Niezarejestrowany
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość truskawka

Rany

 

Ranami nazywamy uraz mechaniczny, powodujący uszkodzenie bądź przerwanie ciągłości skóry i/lub tkanek leżących pod nią. Dzielimy je na zamknięte i otwarte.

 

Rany zamknięte

 

Jest to uszkodzenie głębszych warstw skóry i/lub tkanek leżących głębiej z zachowaniem ciągłości warstwy powierzchownej. Taki rodzaj urazu najczęściej powstaje w wyniku uderzenia tępym przedmiotem. Głęboko w skórze z uszkodzonych naczyń wydostaje się krew i powstaje tzw. siniak.

 

Objawy:

* powierzchnia skóry nienaruszona, ale ze zmienionym zabarwieniem (ciemno-niebieskie, fioletowe)

* obrzęk

* ból

* jeśli doszło do uszkodzenia dużego naczynia, może powstać krwiak. Najczęściej towarzyszy on złamaniom.

 

Postępowanie:

Przy niewielkich obrażeniach – brak specjalnego postępowania.

 

Gdy powstaje obrzęk:

* ucisnąć i schłodzić uszkodzone miejsce (przyłożyć lód lub polewać zimną wodą). Takie postępowanie powoduje obkurczenie naczyń i zmniejszenie krwawienia

* unieść uszkodzoną część ciała (kończynę); zmniejsza to dopływu krwi i tym samym narastanie obrzęku

* unieruchomić; zmniejsza to krwawienie i ból.

 

Rany otwarte

 

Rana otwarta to taka, w której ma miejsce przerwanie ciągłości skóry, co sprzyja zabrudzeniu i zakażeniu rany oraz krwawieniu.

 

Postępowanie:

* gdy występuje krwawienie – tamować przez przyłożenie jałowego opatrunku

bezpośrednio na ranę i uciśnięciu go

* unieruchomienie uszkodzonej części ciała (kończyny) – zmniejsz to krwawienie i ból

* zabezpieczenie oderwanych lub amputowanych części ciała. Nieoderwane do końca części ciała należy przyłożyć w swoje oryginalne miejsce i przybandażować. Amputowane – zabezpieczyć w jałowej gazie i przetransportować w wilgoci i chłodzie z chorym do szpitala (UWAGA! Nigdy nie zamrażać!)

* jeżeli w ranie widoczne są narządy wewnętrzne, np. jelita, nie wolno odprowadzać ich do jamy brzusznej, możne jedynie przykryć je jałową, wilgotną gazą

* jeżeli w ranie widoczne są wbite w nią ciała obce, np. pręt, nóż itp. to nie wolno ich wyjmować – ryzyko masywnego krwotoku!

 

 

Krwotoki

 

Dzielimy go na zewnętrzny i wewnętrzny. Jeśli nie zostanie zatamowany, może dojść do znacznej utraty krwi co w konsekwencji najczęściej prowadzi do rozwinięcia wstrząsu hipowolemicznego.

 

Krwotok zewnętrzny

 

Nie ma trudności w jego rozpoznawaniu, widać wypływającą z rany krew.

 

Postępowanie:

* ocena stanu poszkodowanego: świadomości, oddechu, tętna

* wezwanie pomocy

* nałożenie jałowego opatrunku i uciśnięcie miejsca krwawienia

* umocowanie opatrunku bandażem; kontynuować ucisk do ustania krwawienia. Taki opatrunek nazywamy opatrunkiem uciskowym (nie mylić z opaską uciskową!)

* jeśli opatrunek przesiąka krwią - dołożyć kolejne warstwy nie zdejmując starego i nie zwalniając ucisku

* jeśli krwawienie nadal nie ustaje, unieść krwawiącą kończynę nie zwalniając ucisku

* unieruchomić krwawiącą kończynę

* jeśli powyższe metody zawodzą – zastosować ucisk na tętnice powyżej miejsca krwawienia (tętnica ramienna poniżej dołu pachowego na kończynie górnej albo tętnica udowa w pachwinie na kończynie dolnej)

* w ostateczności stosować opaskę uciskową; powinna być stosowana raczej w bardzo ciężkich urazach jak amputacje lub zmiażdżenia.

 

Użycie opaski uciskowej nie jest zbyt bezpieczne; potencjalne powikłania:

* uszkodzenie nerwów, mięsni bądź naczyń krwionośnych (głównie przy stosowaniu zbyt wąskiej opaski!)

* martwicy tkanek położonych obwodowo od opaski (gdy założona jest zbyt długo i dojdzie do niedokrwienia)

 

Zakładając opaskę należy pamiętać, że:

* nie wolno zakładać jej na kończynach poniżej łokci lub kolan oraz nigdy nie na tułowiu

* należy stosować szeroki bandaż albo podłożyć pod wąski szeroki opatrunek (aby powierzchnia ucisku była jak największa)

* nie należy poluźniać raz założonej opaski uciskowej

* opaska musi być widoczna przez cały czas, nie wolno jej przykrywać

* należy opisać opaskę hasłem „opaska uciskowa” oraz godziną jej założenia.

 

Technika zakładania opaski uciskowej:

* powyżej miejsca krwawienia ratownik kilkukrotnie owija kończynę szerokim bandażem

* końce bandaża wiąże tak, aby można było włożyć w węzeł kawałek drewna (np. gałąź, kij)

* umocowuje w węźle gałąź/kij i obraca nią tak długo, aż krwawienie ustąpi

* końce kija/gałęzi przymocowuje tak, aby nie doszło do jego poluźnienia (i tym samym do ponownego krwawienia!)

* opisuje opaskę uciskową.

 

Krwotok wewnętrzny

 

W przeciwieństwie do krwotoku zewnętrznego, tutaj nie ma miejsca wypływ krwi z rany na zewnątrz ciała.

 

Rozpoznanie:

Na podstawie objawów mogących świadczyć o krwotoku:

* zmiana zabarwienia skóry (ciemnoniebieskie-fioletowe), zwane potocznie „siniakiem”

* wymiotowanie krwią bądź oddawanie smolistych stolców to często objaw krwawienia z wrzodu żołądka lub dwunastnicy

* oddawanie stolca podbarwionego krwią – krwawienie z końcowego odcinka przewodu pokarmowego

* oddawanie moczu podbarwionego krwią – krwawienie z układu moczowego

* wykrztuszanie wydzieliny podbarwionej krwią lub krwi – krwawienie z płuc

* powiększenie się obwodu brzucha, zasinienie pod którymś z łuków żebrowych – krwawienie z narządów jamy brzusznej (wątroby, śledziony)

* krwawienie towarzyszące złamaniom zamkniętym; może towarzyszyć temu obrzęk, zasinienie, zwiększone ocieplenie.

 

Postępowanie:

* ocena stanu poszkodowanego – świadomości, oddechu, tętna

* wezwanie pomocy

* zbadanie poszkodowanego i ustalenie rozpoznania

* przy krwawieniu wewnątrz kończyn – unieruchomienie

* ułożenie poszkodowanego w pozycji przeciwwstrząsowej (z lekko uniesionymi kończynami dolnymi)

* okrycie poszkodowanego

* okresowa kontrola parametrów życiowych

* NIE podawać poszkodowanemu niczego doustnie.

 

Krwawienie z nosa

 

Przyczyny:

* urazy twarzoczaszki

* choroby krwi, np. hemofilia

* nadciśnienie tętnicze

* zapalenie zatok obocznych nosa

* infekcje górnych dróg oddechowych

* zamieniona śluzówka (np. w zbyt częstym używaniu kropli do nosa!)

 

Postępowanie:

* przy podejrzeniu złamaniu podstawy czaszki (w wywiadzie uraz głowy, widoczny wypływ krwi z uszu i nosa) należy unieruchomić głowę i przykryć miejsce krwawienia (nos, uszy) jałowym opatrunkiem, bez ucisku. Nie tamować wypływu krwi i płynu mózgowo-rdzeniowego.

* gdy nie podejrzewamy urazu czaszki:

A. poszkodowany nieprzytomny:

- wezwać pomoc

- udrożnić drogi oddechowe

- skontrolować zawartość jamy ustnej (krew może spływać po tylnej ścianie gardła)

- stosować ucisk na skrzydełka nosa do ustania krwawienia

- sprawdzać oddech i krążenie

B. poszkodowany przytomny:

- posadzić poszkodowanego, uspokoić go, pochylić do przodu (aby poszkodowany nie połykał bądź nie zakrztusił się krwią)

- stosować ucisk na skrzydełka nosa do ustania krwawienia

- przyłożyć zimny opatrunek (lód) bezpośrednio na nos i na szyję w miejscu przebiegu dużych naczyń.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość truskawka

Zadławienie jest to niedrożność dróg oddechowych spowodowana ciałem obcym. Zadławienie zdarza się najczęściej podczas jedzenia i może doprowadzić do częściowego lub całkowitego zatkania dróg oddechowych.

 

Częściowe zatkanie dróg oddechowych (niedrożność łagodna):

 

Ratowany sam może usunąć przeszkodę, jeśli jest w stanie skutecznie kaszleć, oddychać, mówić. Kaszel powoduje nagły wzrost ciśnienia w drogach oddechowych i może spowodować usunięcie ciała obcego z dróg oddechowych.

 

Całkowite zatkanie dróg oddechowych (niedrożność ciężka):

 

Ratowany nie może mówić, kaszleć, oddychać i po pewnym czasie może dojść do utraty przytomności. Konieczne jest szybkie podjęcie pomocy, aby nie doszło do niedotlenienia. W rozpoznawaniu zadławienia należy uwzględnić jednostki chorobowe, które powodują zaburzenia oddychania, sinicę, utratę przytomności.

 

Postępowanie w zadławieniu u dorosłych:

- wykonać 5 uderzeń w okolicę międzyłopatkową

- stanąć z boku i nieco z tyłu ratowanego

- podeprzeć klatkę piersiową ratowanego jedną ręką i pochylić ją do przodu, celem łatwiejszego

wydostania się ciała obcego na zewnątrz

- nadgarstkiem drugiej ręki wykonaj 5 silnych uderzeń w okolicę międzyłopatkową.

- po każdym uderzeniu sprawdź jego skuteczność

- powyższe postępowanie ma doprowadzić do przemieszczenia ciała obcego do jamy ustnej

- być może wystarczy mniej niż 5 uderzeń.

 

Jeżeli zawiedzie powyższe postępowanie, należy przejść do uciśnięć nadbrzusza:

- stań za ratowanym i obejmij go górnymi kończynami na wysokości nadbrzusza

- pochyl ratowanego do przodu

- rękę zaciśniętą w pięść ułóż pomiędzy pępkiem a wyrostkiem mieczykowatym mostka

- drugą ręką uchwyć pięść i wykonaj silny ucisk do wewnątrz i ku górze

- kontroluj jamę ustną, czy nie ma w niej widocznego ciała obcego

-wykonuj na przemian 5 uderzeń w plecy i 5 uciśnięć nadbrzusza.

 

Ratowany stracił przytomność

- ułóż go na plecach

- szybko wezwij fachową pomoc

- odegnij głowę ratowanego

- usuń z jamy ustnej widoczne ciała obce

- udrożnij skutecznie jego drogi oddechowe

- oceń wzrokiem, słuchem i dotykiem oddech ratowanego

- jeżeli brak oddechu lub jest nieprawidłowy, zbadaj tętno na tętnicy szyjnej i nawet wtedy gdy tętno jest obecne, rozpocznij uciskanie klatki piersiowej zgodnie z algorytmem BLS.

 

Nie należy wykonywać oczyszczania jamy ustnej - na ślepo, ciała obce usuwaj tylko pod kontrolą wzroku. Uciśnięcia nadbrzusza mogą prowadzić do poważnych obrażeń wewnętrznych. Poszkodowani, u których stosowano ten zabieg, powinni być poddani kontroli lekarskiej.

 

Udzielanie pierwszej pomocy niemowlęciu:

 

1. Połóż niemowlę na swoim przedramieniu z głową skierowaną w dół, twarzą zwróconą ku ziemi i kilka razy uderz je dłonią w plecy między łopatkami.

2. Obróć teraz dziecko twarzą do góry, przerzucając je na drugą rękę. Zajrzyj mu do buzi i zobacz, czy widać przedmiot, który blokował drogi oddechowe. Jeśli tak, usuń go.

3. Jeśli maluch dalej się dławi, przyłóż dwa palec do dolnej części mostka (o szerokość palca poniżej sutków) i kilkakrotnie uciśnij w dół i ku głowie (raz na 3 sekundy). Znowu zajrzyj do ust. Jeśli blokada nie została usunięta, na przemian uderzaj w plecy i uciskaj mostek.

 

Udzielanie pierwszej pomocy starszemu dziecku (powyżej roku):

 

1. Zachęć dziecko do odkasływania, nachyl je (głowa niżej klatki piersiowej). Jeśli przedmiot nie wypadnie sam, uderz nasadą dłoni kilka razy między łopatkami i sprawdź, czy nie znalazł się w ustach.

2. Jeśli uderzenia w plecy nie pomogły, stań lub klęknij za dzieckiem. Zaciśnij jedną dłoń w pięść i przystaw ją do dolnej części mostka. Chwyć pięść drugą ręką. Uciśnij mocno ruchem do siebie i do góry, kilka razy w tempie jedno uciśnięcie na 3 sekundy. Znowu zajrzyj do ust.

 

Następnym tematem będą: oparzenia i odmrożenia

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość truskawka

Oparzenia

 

Oparzenie to uraz tkanek spowodowany działaniem wysokiej temperatury (90% oparzeń), płynów żrących (5%) oraz prądu elektrycznego lub wyładowania atmosferycznego (5%). W zależności od temperatury i czasu jej działania uszkodzenia tkanek wahają się od przemijających zmian zapalnych (zaczerwienienie, obrzęk) aż do nieodwracalnych zmian – martwicy. Każde oparzenie uszkadza funkcję ochronną skóry. W wyniku oparzenia znacznej powierzchni ciała organizm traci duże ilości płynów tkankowych, soli i białka. Takie rany łatwo ulegają zakażeniu, co może prowadzić do powstania ropni i dużych blizn. Ciężkość oparzenia oraz rokowanie ustalane jest na podstawie rozmiarów oparzenia, jego lokalizacji oraz wieku ofiary (gorzej rokują dzieci i ludzie starsi). Ryzyko oparzenia jest największe u 5. letnich dzieci. Niestety wbrew pozorom, im mniejsza bolesność przy rozległych oparzeniach tym rokowanie jest gorsze. O rozmiarze oparzenia decyduje powierzchnia i głębokość. Powierzchnię oparzenia określa „Reguła 9” Wallacea: powierzchnia ciała oparzonego podzielona jest na pola, które stanowią 9% lub 18% całkowitej powierzchni ciała. U dorosłych: głowa stanowi 9%, przednia i tylnia powierzchnia tułowia po 18%, każda z kończyn górnych po 9%, krocze 1%, każda kończyna dolna po 18%. U dzieci poniżej 5. roku życia głowa stanowi 18%, kończyny górne po 9%, kończyny dolne po 14% i tułów łącznie 36%.

 

Podział głębokości oparzeń:

* I stopień. Oparzenie obejmuje tylko naskórek, widzimy rumień i obrzęk skóry, poszkodowany zgłasza ból.

* II stopień. Uszkodzenie dotyczy naskórka i powierzchownej warstwy skóry właściwej. Skóra jest zaczerwieniona, powstają na niej pęcherze, czucie jest zachowane.

* III stopień. Martwica całego naskórka i skóry właściwej, może obejmować też tkanki znajdujące się poniżej skóry: skóra jest sucha, biała lub szara, może być ze strupem, brak jest czucia bólu.

 

Stopnie kliniczne oparzeń:

* oparzenia zaliczamy do lekkich jeżeli obejmują: I i II stopień poniżej 15% powierzchni ciała lub III stopień poniżej 5%

* oparzenia zaliczamy do średnich jeśli obejmują I i II stopień od 15% do 30% powierzchni ciała lub III stopień poniżej 10%

* oparzenia zaliczamy do ciężkich gdy obejmują I i II stopień powyżej 30% powierzchni ciała lub III stopień powyżej 10% lub III stopień dotyczący twarzy, stóp i rąk lub oparzenia dróg oddechowych

 

Postępowanie:

1. Odsunięcie poszkodowanego do źródła ciepła.

2. Ugaszenie odzieży. Przyczepiony do ubrania palący się materiał musi zostać usunięty, podczas gdy przyczepiony do skóry powinien tam pozostać.

3. Zabezpieczenie drożności dróg oddechowych (należy usunąć oparzonego z pomieszczenia zadymionego)

4. Natychmiastowe schładzanie zimną wodą oparzonej powierzchni przez kilkanaście minut (zmniejsza to stopień oparzenia, ponieważ zimna woda odbiera oparzonej skórze ciepło, działa przeciwobrzękowo a ponadto uśmierza ból). Należy pamiętać, że woda powinna być czysta i mieć temperaturę ok. 20 st.C. Można zanurzyć poszkodowanego w wannie, na co najmniej 20 minut.

5. Przy oparzeniach w obrębie jamy ustnej i gardła poszkodowany powinien płukać gardło zimną wodą albo ssać kawałki lodu.

6. W przypadku oparzeń chemicznych np. kwasem lub zasadą, należy spłukiwać oparzoną powierzchnię strumieniem bieżącej wody przez 15 minut. Jedynie w przypadku ofiar oparzonych wapnem niegaszonym przed zmywaniem oparzonej powierzchni należy najpierw na sucho wytrzeć wapno ze skóry.

7. Trzeba koniecznie zdjąć obrączki, pierścionki, krawat itp. – ze względu na szybko pojawiający się obrzęk.

8. W celu uniknięcia zakażenia należy zaopatrzyć ranę jałowym opatrunkiem.

9. W przypadku stwierdzenia objawów wstrząsu należy ułożyć poszkodowanego w pozycji przeciw wstrząsowej.

10. Należy przewieźć oparzonego do szpitala.

 

Czego nie wolno robić:

* Po oparzeniu nie wolno zrywać ubrania, które przykleiło się do skóry, należy ostrożnie ściągać pozostałą odzież.

* W przypadku oparzeń o dużej powierzchni, ciało należy schładzać tylko wilgotnymi chustami, nie wolno polewać bieżącą zimną wodą!

* Nie wolno stosować na świeże oparzenie żadnych maści, kremów lub innych powszechnie stosowanych okładów np. z kwaśnego mleka.

* Nie wolno neutralizować kwasów zasadami i odwrotnie, jedynym i najlepszym środkiem leczniczym jest woda.

 

 

Odmrożenia

 

Odmrożenie to miejscowa zmiana powstająca w tkankach na skutek wpływu na nie zimna. Predysponowane części ciała to: stopy, dłonie, twarz, nos, uszy. Czynniki sprzyjające to: nadużycie alkoholu, narkotyków, palnie papierosów, choroby przewlekłe naczyń obwodowych. Do odmrożenia dochodzi poprzez pozakomórkowe zamarzanie wody, co prowadzi do odwodnienia i rozpadu komórek.

 

W zależności od głębokości odmrożenia wyróżniamy trzy stopnie:

I stopień: Obejmuje zasięgiem powierzchowne warstwy naskórka. Skóra jest blada, zimna, odczuwalne jest mrowienie w odmrożonych częściach ciała, występuje upośledzenie ruchów palców, zachowane jest czucie bólów.

Postępowanie: przerwanie narażenia na zimno, zdjęcie mokrej odzieży, ogrzanie odmrożonej części ciała, odmrożone dłonie można okryć własnymi bądź włożyć je pod pachy lub między uda.

II stopień: Obejmuje wszystkie warstwy naskórka oraz sięga ogniskowo do skóry właściwej. Skóra jest biała, woskowa, twarda. Pojawiają się pęcherze, obrzęk, po ogrzaniu zaczerwienie, czucie jest zachowane.

Postępowanie: przerwanie narażenia na zimno, przeniesienie poszkodowanego do ogrzanego pomieszczenia, zdjęcie mokrej odzieży, odmrożonych części ciała nie należy pocierać gdyż kryształki lodu mogłyby pogłębić uszkodzenia – należy je ogrzać własnymi dłońmi następnie okryć jałowym, suchym opatrunkiem. Poszkodowanego powinno się okryć np. kocem, aby nie narażać go na dalszą utratę ciepła.

III stopień: Obejmuje skórę i głębiej położone tkanki oraz narządy. Skóra jest biała i twarda, są obecne pęcherze i obrzęk wykraczający poza granice odmrożenia, również martwica, całkowity brak możliwości poruszania objętą częścią ciała, utrata czucia.

Postępowanie: przerwanie narażenia na zimno, przeniesienie poszkodowanego do ogrzanego pomieszczenia, zdjęcie mokrej odzieży, ogrzewanie części ciała najbardziej narażonych, szczególnie kończyn, w ciepłej wodzie; innych części ciała takich jak nos czy uszy- własnymi dłońmi. Po osuszeniu ogrzanych części ciała należy okryć te miejsca jałowym, suchym opatrunkiem a w przypadku odmrożenia stóp opatrunek można umieścić także między palcami. Jest wskazane okrycie kocem (zahamowanie dalszej utraty ciepła) i podawanie ciepłych płynów do picia.

 

 

Urazy kończyn: złamanie, skręcenie i zwichnięcie

 

Złamanie jest to przerwanie ciągłości kości. Każdemu złamaniu może towarzyszyć krwawienie, dlatego szczególnie przy złamaniach dużych kości np. udowej należy przewidywać możliwość rozwinięcia się wstrząsu hipowolemicznego.

 

Podział złamań:

* zamknięte – nie ma przerwania ciągłości skóry w okolicy uszkodzonej kości

* otwarte – uszkodzona jest także skóra; w tym przypadku zawsze przyjmujemy, że rana jest zakażona!

 

Objawy złamania:

* ból

* obrzęk i zmiana zabarwienia skóry (zasinienie)

* zniekształcenie kończyny (wygięcie w nienaturalny sposób, skrócenie)

* przy złamaniu otwartym – widoczne kości i tkanki je otaczające

* utrata funkcji złamanej kończyny

* czasami słyszalne tarcie o siebie odłamów kostnych. Uwaga! NIE WOLNO poruszać złamaną kończyną, by to sprawdzić, ponieważ złamane, ostre końce kości mogą spowodować uszkodzenie naczyń i nerwów biegnących w pobliżu!

 

SkręcenieJest to uszkodzenie struktur okołostawowych (więzadeł, torebki stawowej itp.) Nie towarzyszy mu uszkodzenie kości. Najczęściej skręcenie ma miejsce w obrębie następujących stawów: barkowo-obojczykowego, palców, odcinka szyjnego kręgosłupa, kolanowego i skokowego.

 

Objawy skręcenia:

* ból

* obrzęk oraz zmiana zabarwienia skóry (zasinienie)

* zniekształcenie stawu na skutek narastającego obrzęku

* utrata ruchomości stawu.

 

Zwichnięcie Jest to przemieszczenie przylegających do siebie powierzchni stawowych. Może towarzyszyć mu uszkodzenie torebki stawowej. Pomiędzy przemieszczone powierzchnie stawowe mogą dostać się tkanki miękkie, co zdecydowanie utrudnia nastawienie zwichniętego stawu.

Zwichnięciu może towarzyszyć uszkodzenie sąsiadujących naczyń i nerwów, podobnie jak w złamaniu. Zwichnięcia (urazowe) najczęściej dotyczą następujących stawów: ramiennego, łokciowego, palców i skokowego.

 

Objawy zwichnięcia:

* ból

* zniekształcenie stawu

* przymusowe ułożenie

* zasinienie kończyny, ochłodzenie, brak wyczuwalnego tętna – obwodowo w stosunku do zwichnięcia – jeśli ma miejsce ucisk na naczynia

* brak czucia, porażenie kończyny – obwodowo w stosunku do zwichnięcia – jeśli ma miejsce uszkodzenie nerwów.

 

W każdym z przedstawionych powyżej trzech przypadkach postępowanie praktyczne jest podobne, dlatego w razie wątpliwości na miejscu zdarzenia nie ma potrzeby ustalenia właściwego rozpoznania – czy jest to złamanie, skręcenie, czy zwichnięcie.

 

Postępowanie – przy złamaniach, skręceniach i zwichnięciach:

1. Usunięcie odzieży znad miejsca uszkodzenia, można rozciąć

2. Jeśli są obecne rany - przykrycie jałowym opatrunkiem

3. Jeśli jest obecne krwawienie - zatamowanie

4. Stabilizacja uszkodzonej kończyny poprzez unieruchomienie w pozycji w jakiej się znajduje. Nastawienie kończyny może spowodować dodatkowe powikłania między innymi nasilenie krwawienia, uszkodzenie naczyń i nerwów oraz - przy złamaniach zamkniętych - możliwość spowodowania złamania otwartego!

 

Zasada unieruchomienia jest następująca:

* przy złamaniach – unieruchamia się dwa sąsiadujące stawy

* przy uszkodzeniach stawu – unieruchamia się staw i sąsiadujące z nim kości

* przy złamaniach kończyn – palce ZAWSZE muszą być widoczne dla zapewnienia kontroli prawidłowego ukrwienia kończyny!

* jeśli na miejscu zdarzenia nie ma materiału do unieruchomienia to:

- jeśli złamana jest kończyny górna można ją unieruchomić, mocując do tułowia

- jeśli złamana jest kończyny dolna, można ją unieruchomić razem z drugą kończyną dolną

* materiał stosowany do unieruchamiania musi być przymocowany za pomocą np. bandaża lub chust i dzieli się na miękki – części odzieży, poduszki – oraz sztywny np. elementy drewniane, metalowe itp.

 

Unieruchamiając kończynę, materiał usztywniający najlepiej jest w miarę możliwości wymodelować i dopasować do kształtu uszkodzonej kończyny.

Korzyści wynikające z unieruchomienia:

* zmniejszenie ból na zasadzie braku ruchów uszkodzonej kończyny (wyeliminowanie tarcia odłamów kostnych)

* zmniejszenie powikłań – obrzęku, krwawień itp.

 

Następnym tematem będą: zatrucia, a potem nich użądlenia i ukąszenia

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość truskawka

Zatrucie to zbiór różnorodnych objawów ze strony różnych układów, spowodowanych wniknięciem do organizmu substancji trującej (toksyny lub środka chemicznego) w dawce toksycznej. Należy pamiętać, że każda substancja może być trucizną, nawet leki! Zatrucia mogą być wynikiem celowego działania (zabójstwo, samobójstwo) bądź pomyłki (działanie przypadkowe). Objawy zatrucia są niecharakterystyczne. Jeśli poszkodowany jest nieprzytomny i nie możemy znaleźć innej przyczyny utraty świadomości, można podejrzewać zatrucie.

 

Objawy ułatwiające rozpoznanie zatrucia:

1. Z układu pokarmowego: nudności, wymioty, biegunka, bóle brzucha

2. Z układu oddechowego: trudności w oddychaniu, spłycenie/zwolnienie oddechu

3. Z układu nerwowego: zwężone lub nadmiernie poszerzone źrenice, ból głowy, zaburzenia świadomości (z jej utratą włącznie), drgawki

4. Ze skóry, błon śluzowych: oparzenie, zaczerwienienie, pęcherze.

 

Pomocne może być również otoczenie poszkodowanego:

* miejsce znalezienia chorego (garaż – pracujący silnik samochodu lub mieszkania opalane piecem – ryzyko zatrucia tlenkiem węgla; na wsiach przy pracach rolniczych – ryzyko zatrucia środkami ochrony roślin)

* opakowania po lekach, środkach ochrony roślin

* wymiociny

 

Postępowanie przy zatruciu:

1. Ratując należy uważać, aby samemu się nie zatruć! (Przewietrzenie pomieszczenia, szybkie wyniesienie poszkodowanego itp.)

2. Przeniesienie chorego w bezpieczne miejsce

3. Sprawdzenie przytomności chorego (Uwaga! Nie wdychać powietrza wydychanego przez chorego!)

4. Wezwanie karetki pogotowia

5. Jeśli to możliwe – jak najszybsze usunięcie trucizny z organizmu: z przewodu pokarmowego przez sprowokowanie wymiotów (tylko u przytomnych!), ze skóry, oczu – przez przemycie czystą wodą

6. Zabezpieczenie wszelkich znalezionych przy chorym opakowań po lekach, środkach chemicznych, wymiocin i zabraniem ich razem z poszkodowanym do szpitala

 

Metody eliminacji trucizn:

1. Zatrucie przez przewód pokarmowy:

* Wywołujemy wymioty wykonując po kolei następujące czynności:

* podanie ok. 1 litra letniej wody do wypicia

* drażnienie tylnej ściany gardła palcem

* w/w 2 kroki powtarzać do uzyskania czystych wymiocin

* zabezpieczyć próbkę wymiocin do badania toksykologicznego

 

UWAGA!!! Prowokowanie wymiotów jest niedozwolone u osób:

o nieprzytomnych

o z niesprawnym odruchem kaszlowym

o zatrutych kwasami, zasadami lub innymi środkami żrącymi, które mogą uszkadzać przełyk

o zatrutych środkami drażniącymi, jak benzyna czy nafta

o zatrutych substancjami oleistymi (mogą nie wywołać odruchu kaszlowego)

 

2. Zatrucie przez drogi oddechowe:

* wyniesienie chorego na świeże powietrze

* przy braku świadomości - resuscytacja

 

Nie wolno używać urządzeń elektrycznych oraz ognia, w tym papierosów – ryzyko wybuchu!

 

3. Zatrucie przez skórę:

* zabezpieczenie ratującego przed skażeniem (rękawice gumowe)

* zdjęcie skażonej odzieży z poszkodowanego

* spłukanie skażonych miejsc na skórze letnią wodą przez kilka minut

* nie pocierać skażonych miejsc, nie używać szczotek, pumeksów itp.

* do zobojętniania wolno używać WYŁĄCZNIE wodę!

* zabezpieczyć skórę jałowym opatrunkiem (w miarę możliwości)

 

4. Zatrucie drogą iniekcji (pokąsanie przez węże, użądlenia owadów)

 

Opóźniamy wchłanianie trucizny:

* unieruchomienie poszkodowanego

* założenie opaski uciskowe powyżej miejsca wstrzyknięcia jadu, jednak w taki sposób, aby było wyczuwalne tętno (hamowanie odpływu żylnego)

* obłożenie miejsca iniekcji zimnymi okładami (obkurczenie naczyń)

 

Zatrucia lekami

Najczęstsze zatrucia są spowodowane następującymi grupami leków:

* nasennymi, uspokajającymi i psychotropowymi

* przeciwbólowymi, przeciwzapalnymi

* nasercowymi

 

Objawy są niespecyficzne:

* zaburzenia świadomości aż do śpiączki włącznie

* zwolnienie lub przyspieszenie oddechu

* zwolnienie lub przyspieszenie tętna, także nieregularne tętno

* sucha lub spocona skóra

* zwężone lub rozszerzone źrenic

 

Postępowanie:

1. Jeśli poszkodowany jest przytomny: próba eliminacji trucizny przez sprowokowanie wymiotów (podanie ok. litra wody po czym podrażnienie palcem tylnej ściany gardła, czynność można powtórzyć)

2. Jeśli poszkodowany jest nieprzytomny: NIE WOLNO prowokować wymiotów (ryzyko zachłyśnięcia!), skontrolować parametry życiowe, w razie potrzeby resuscytacja (link). Jeśli oddech i krążenie są zachowane – ułożyć w pozycji bezpiecznej i okryć

3. Wezwanie karetki pogotowia

4. Zabezpieczanie opakowań po lekach i ewentualnych wymiocin

 

Zatrucia grzybami

Najgroźniejsze jest zatrucie muchomorem sromotnikowym (blaszkowaty, kapelusz biało-zielonkawy, trzon również biało-zielonkawy, trzonie biały pierścień w kształcie mankietu)

 

Objawy: bóle brzucha, wymioty, biegunka. Objawy występują ok. 2 godzin po spożyciu, mogą jednak nawet do 2 dni po zjedzeniu – wtedy zatrucie jest groźniejsze (trudniej pozbyć się toksyn z organizmu)

 

Postępowanie:

1. Prowokowanie wymiotów: podanie do wypicia ok. litra wody i podrażnienie palcem tylnej ściany gardła; czynność można powtórzyć.

2. Zabezpieczenie resztek grzybów (lub potraw z nich przyrządzonych), ewentualnie wymiocin.

3. Wezwanie karetki pogotowia.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość truskawka

Użądlenia przez pszczoły i osy

 

Większość użądleń przez pszczołę lub osę powoduje jedynie miejscową reakcję skórną, która zanika po kilku godzinach. Zdarza się jednak, że u osób nadwrażliwych użądlenie może wymagać szybkiej pomocy, np. gdy mamy do czynienia z wstrząsem, lub gdy język lub twarz zaczyna puchnąć, powodując trudności w oddychaniu lub połykaniu.

 

Objawy:

* Nagły ostry ból.

* Odczyn zapalny. Skóra wokół użądlenia jest blada, a otaczający obszar - czerwony i spuchnięty.

* Swędzenie.

* Pozostawienie żądła. Pszczoła zostawia swoje żądło - maleńką czarną zadrę wbitą w skórę (osa nie zostawia żądła).

 

Powikłania

* Infekcja bakteryjna.

* Trudności w oddychaniu i połykaniu, jeśli użądlenie miało miejsce w obrębie ust.

* Wstrząs anafilaktyczny (ciężka reakcja alergiczna powodująca pobudzenie, trudności w oddychaniu i świszczący oddech, szybkie bicie serca, pokrzywkę, zawroty głowy, mdłości i wymioty, zapaść i drgawki).

* Jeśli chory we wstrząsie nie otrzyma natychmiastowej pomocy, stanowi to zagrożenia dla jego życia.

 

Co możesz zrobić:

* Delikatnie oczyść ranę wodą z mydłem, aby zapobiec zakażeniu bakteriami.

* Zastosuj zimny okład (lód owinięty ręcznikiem), aby opanować ból i obrzęk.

* W razie wstrząsu lub wielokrotnego użądlenia bądź użądlenia w usta wezwij pogotowie lub zawieź ofiarę użądlenia na ostry dyżur do najbliższego szpitala.

* W przypadku użądlenia w usta ssij kostkę lodu w drodze do szpitala, aby zmniejszyć obrzęk. Jeśli czujesz się dobrze po pojedynczym użądleniu, możesz się leczyć w domu.

* Zastosuj lek przeciwhistaminowy w postaci kremu.

 

W razie użądlenia przez pszczołę:

* Usuń żądło paznokciem, nożem lub wysterylizowaną igłą. Nie próbuj wyjmować żądła palcami lub pęsetką, gdyż spowoduje to wyciśnięcie większej ilości jadu do skóry (wbite w skórę żądło przez jakiś czas jeszcze wydziela jad).

* Zastosuj roztwór o słabym odczynie zasadowym (np. sodę oczyszczoną) do zobojętnienia kwaśnego jadu pszczoły.

 

W razie użądlenia przez osę:

* Zastosuj roztwór o słabym odczynie kwaśnym (np. ocet lub sok cytrynowy) do zobojętnienia zasadowego jadu osy.

 

Zapobieganie:

* Jaskrawe kolory, perfumy i zapachy kuchenne przyciągają pszczoły i osy. Unikaj ubrań w jaskrawych kolorach i mocnych zapachów, jeśli udajesz się w okolice, gdzie jest dużo tych owadów. Osoby nadwrażliwe na użądlenia pszczół i os muszą szczególnie uważać, gdyż reakcja alergiczna nasila się z każdym kolejnym użądleniem.

* Unikaj jedzenia i picia słodkich potraw i napojów na wolnym powietrzu.

* Przy zetknięciu z osą, pszczołą lub szerszeniem nie wymachuj gwałtownie rękami. Zostanie to potraktowane przez owada jako zagrożenie i zwiększy ryzyko ukąszenia.

* Noś buty, gdy spacerujesz po ogrodzie lub polach. Unikaj zatrzymywania się na łące oraz blisko klombów, gdzie jest dużo pszczół.

* Nigdy nie niepokój pszczół w gnieździe lub roju. Jeśli znajdziesz gniazdo blisko swego domu, wezwij specjalistę od tępienia szkodników.

* Osoby, które przebyły wstrząs anafilaktyczny (silna reakcja alergiczna) po użądleniu owadów lub stwierdzono u nich nadwrażliwość na jad owadów, powinny latem nosić przy sobie adrenalinę w jednorazowej strzykawce (lub ampułkę adrenaliny i strzykawkę) w celu wykonania natychmiastowego wstrzyknięcia po ewentualnym ponownym ukąszeniu.

 

 

Ukąszenia przez kleszcze

 

Kleszcze, podobnie jak pająki i roztocza, należą do pajęczaków. Żyją przede wszystkim w lasach i opadają z drzew i krzaków na przechodzących ludzi i zwierzęta. Wwiercają się kłującym aparatem gębowym w skórę i wysysają tyle krwi, ile potrzebują do rozwoju.

 

Objawy: Ponieważ ślina kleszczy zawiera substancje uśmierzające ból, zauważa się je dopiero wtedy, gdy są już wypełnione wyssaną krwią. W tym stadium kleszcz jest szarawy lub brązowawy, kulisty, może osiągnąć wielkość rodzynka i jest mocno osadzony w skórze.

 

Przyczyny: Kleszcze atakują zazwyczaj, gdy spacerujemy lub biegamy w lesie bądź przebywamy na jego skraju. Uważa się, że ciepło oraz zapach ciała ludzi i zwierząt przyciąga kleszcze.

 

Powikłania:

Ukłucie kleszcza jest zawsze potencjalnym zagrożeniem, ponieważ w ślinie tych pajęczaków mogą występować drobnoustroje chorobotwórcze.

Zapalenie opon mózgowych i mózgu jest niebezpieczną chorobą, która jest wywołana przez wirusy przenoszone przez kleszcze. Inną chorobę - boreliozę - wywołują bakterie, występujące w ślinie kleszczy i przedostające się do ciała podczas wysysania przez nie krwi. Choroba ta prowadzi do zmian skórnych, bólu stawów i porażeń.

 

Co możesz zrobić:

* Po pobycie w lesie dokładnie obejrzyj całe ciało w celu odnalezienia kleszczy.

* Delikatnie usuń kleszcza natychmiast po jego zauważeniu. Osoby mające dużą wprawę potrafią wyciągać kleszcze szybko i w całości. Małe kleszcze najłatwiej jest uchwycić pęsetką za główkę. Miejsce ukłucia należy zdezynfekować.

* Nie poleca się smarowania kleszczy alkoholem, olejem lub lakierem do paznokci, ponieważ podrażnione mogą wydzielać więcej śliny.

 

Kiedy do lekarza:

* Gdy podczas usuwania kleszcza jego główka pozostała w skórze.

* Jeśli w miejscu ukłucia powstanie okrągłe, powiększające się zaczerwienienie.

* Jeśli do ukłucia doszło na terenie, gdzie kleszcze przenoszą wirusy zapalenia opon mózgowych lub bakterie wywołujące boreliozę. Informacji na ten temat udziela prasa lokalna, stacje Sanepidu oraz lekarze.

* Jeśli po ukłuciu pojawi się jeden z następujących objawów:

- wysoka gorączka, mdłości, sztywność karku, zaburzenia świadomości;

- paraliż, niedowłady;

- powiększone węzły chłonne;

- bóle stawów.

Wymienione dolegliwości mogą wystąpić od razu lub dopiero po kilku miesiącach, co utrudnia ustalenie związku z odległym ukłuciem przez kleszcza.

 

Zapobieganie:

* Spacerując po lesie, szczególnie w rejonach zagrożenia, noś długie spodnie, ubranie z długimi rękawami oraz zakryte buty.

* Środki chroniące przed owadami odstraszają też kleszcze.

* Możesz zaszczepić się przeciw kleszczowemu zapaleniu opon i mózgu. Ochronę taką poleca się wszystkim, którzy przebywają często w lesie na terenach, gdzie kleszcze przenoszą tę chorobę.

 

Ukąszenia przez węże

 

Ludzie bardzo rzadko umierają z powodu ukąszenia jadowitego węża. W rzeczywistości przyczyną śmierci bywa często nie sam jad, ale paniczny lęk przed ukąszeniem węża, który może być nawet przyczyną wstrząsu. Tym niemniej najlepiej jest przyjąć, że każde ukąszenie zostało spowodowane przez jadowitego węża, i udać się natychmiast na ostry dyżur do najbliższego szpitala. W czasie oczekiwania lub w drodze do szpitala należy zachować spokój i jak najmniej poruszać pokąsaną kończyną lub częścią ciała, aby opóźnić rozchodzenie się trucizny.

 

Objawy:

* Podwójna rana kłuta spowodowana zębami węża. Jednak pojedyncze ukłucie nie wyklucza ukąszenia jadowitego węża, gdyż mógł on złamać jeden z zębów jadowych.

* Siniec.

* Zaczerwienienie, obrzęk.

* Ból, niekiedy silny.

 

Powikłania: Wstrząs (bladość, szybki oddech, wilgotna skóra, senność, szybkie tętno i utrata przytomności).

 

Co możesz zrobić:

* Unikaj niepotrzebnych ruchów, a jeśli wąż ukąsił cię w ramię, trzymaj je poniżej serca, aby opóźnić przedostanie się jadu do krwiobiegu. Szyna usztywniająca i temblak pomagają unieruchomić ukąszoną kończynę.

* Dokładnie umyj ranę wodą z mydłem, aby usunąć jad ze skóry. Potem nakryj miejsce ukąszenia czystym, suchym opatrunkiem.

* W razie potrzeby weź lek przeciwbólowy dostępny bez recepty.

* Wezwij pogotowie lub udaj się na ostry dyżur do najbliższego szpitala.

* Staraj się zapamiętać wygląd węża i opisz go personelowi szpitala, udzielającego ci pomocy, aby pomóc w wyborze odtrutki (antidotum) dla danej trucizny.

 

Czego nie należy robić:

* Nie zakładaj opaski uciskowej, aby zatrzymać rozchodzenie się trucizny. Jeśli opaska przez zbyt długi czas będzie tamować przepływ krwi, palce ręki lub nogi mogą zostać trwale uszkodzone.

* Nie nacinaj skóry w miejscu ukąszenia i nie próbuj wysysać trucizny, ponieważ możesz uszkodzić naczynia krwionośne, nerwy, skórę i ścięgna.

* Nie stosuj zimnych okładów, ponieważ tkanki, do których przeniknął jad, są bardziej wrażliwe na zimno i mogą ulec odmrożeniu.

* Nie wpadaj w panikę, gdyż powoduje to przyspieszenie akcji serca, a tym samym przyspiesza rozchodzenie się jadu.

 

Zapobieganie:

* Udając się na pieszą wycieczkę w głąb lasu albo przechodząc przez miejsca, w których możesz napotkać węża, noś długie, grube spodnie i wysokie buty. Jako dodatkowy środek ostrożności możesz też zabrać ze sobą zestaw pierwszej pomocy w razie ukąszenia węża.

* Nie wsuwaj rąk pod skały lub stosy drewna.

* Chodząc uderzaj w ziemię przed sobą, aby dać wężom szansę ucieczki. Węże często kąsają wtedy, gdy są zaskoczone lub zranione.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość truskawka

Omdlenie Jest to krótkotrwała i przemijająca utrata przytomności spowodowana nagłym rozszerzeniem naczyń. Efektem tego jest zmniejszony napływ krwi do mózgu, co powoduje jego niedokrwienie i utratę przytomności.

 

Najczęstsze przyczyny omdleń to silne negatywne bodźce, np. widok krwi, niepomyślna wiadomość, silny lęk, nieprzyjemne zapachy, duszne pomieszczenia oraz ból.

 

Typowe objawy poprzedzające omdlenie to: osłabienie, "mroczki” przed oczami, szumy w uszach i blada, spocona skóra.

 

Utracie przytomności często towarzyszy upadek poszkodowanego, co może doprowadzić do urazów wynikających z uderzenie o przedmioty znajdujące się w otoczeniu.

 

Rozpoznanie omdlenia:

* Na podstawie oceny funkcji życiowych:

o poszkodowany jest nieprzytomny, ale

o oddech jest zachowany,

o tętno z reguły wyczuwalne (możliwe zwolnienie)

* Oraz na podstawie wywiadu od świadków zdarzenia.

 

Postępowanie:

1. Ułożenie poszkodowanego na plecach

2. Zastosowanie pozycji czterokończynowej, tj. jednoczesne uniesienie kończyn górnych i dolnych.

U kobiety w zaawansowanej ciąży, zamiast w/w pozycji należy zastosować ułożenie na lewym boku (bądź podłożenie poduszki lub koca pod prawy bok w pozycji na plecach)

3. Zapewnienie dostępu świeżego powietrza

4. Poluźnienie krawata, rozpięcie kołnierzyka

5. Do momentu odzyskania przytomności – kontrola parametrów życiowych

6. Jeśli po kilku minutach świadomość nie powraca – wezwanie pogotowia.

 

Nie wolno:cucić poszkodowanego przez uderzenia w twarz oraz wlewać mu do ust zimnej wody (ryzyko zakrztuszenia!)

 

Powikłania:

Nieodzyskanie przez poszkodowanego przytomności pomimo zastosowania powyższej procedury może świadczyć o: innej, poważniejszej przyczynie utraty przytomności lub urazie czaszkowo-mózgowym, do którego doszło w trakcie upadku. W tych przypadkach należy wprowadzić postępowanie jak przy utracie przytomności.

 

Należy pamiętać, że niedrożność dróg oddechowych spowodowana opadaniem języka może być przyczyną nagłego zatrzymania krążenia!

 

Drgawkito reakcja układu nerwowego spowodowana różnymi czynnikami. Towarzyszą jej zmiany świadomości. Wyróżnia się: drgawki toniczne – długo utrzymujące się naprężenie mięśniowe oraz drgawki kloniczne - skurcze mięśniowe o dużej częstotliwości.

 

Drgawki mogą dotyczyć części ciała lub obejmować całe ciało - drgawki uogólnione. Często są powodem powstania wtórnych urazów: złamań, krwiaków, wstrząśnień mózgu i krwotoków.

 

Przyczyny: padaczka, urazy czaszkowo-mózgowe, zaburzenia przemiany materii, zatrucia, niedotlenienie, długotrwały brak snu, zespół abstynencji poalkoholowej i polekowej, zespół odstawienia narkotyków, wysoka temperatura ciała (u dzieci).

 

Rozpoznanie: upadek, utrata świadomości, skurcze, ślinotok, może dojść do przegryzienia języka - krew, niekontrolowane moczenie się, okres braku świadomości lub dezorientacji po ustaniu ataku.

 

Postępowanie:

Sprowadza się do zapewnienia poszkodowanemu warunków ograniczających możliwość dalszych obrażeń:

1. zabezpieczenie przed upadkiem i urazami

2. udrożnienie dróg oddechowych, przytrzymywanie głowy

3. nie zaleca się wkładania w usta poszkodowanego jakichkolwiek przedmiotów

4. nie zaleca się silnego krępowania ciała poszkodowanego

5. ułożenie w pozycji bezpiecznej po zakończeniu napadu drgawkowego

6. kontrola drożności dróg oddechowych i funkcji życiowych

7. wezwanie pomocy medycznej w przypadku gdy:

* drgawki trwają dłużej niż 5 minut

* drgawki powracają

* w wyniku napadu doszło do urazu

* poszkodowany nieprzytomny lub splątany powyżej 5 minut po ustaniu napadu

amazone.de

Edytowane przez Niezarejestrowany
Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość truskawka

Wstrząs jest stanem zagrożenia życia, który najogólniej wynika z niedostatecznego zaopatrzenia narządów w krew. Polega on na zaburzeniu przepływu krwi na poziomie mikronaczyń, co powoduje niedobory zaopatrzenia tkanek w tlen i substancje odżywcze oraz zaburza odbieranie produktów przemiany materii. W porównaniu do niewydolności krążenia wstrząs jest stanem który wygląda podobnie, ale jego nasilenie i postęp jest o wiele większy i szybszy niż niewydolności. Potoczne określenie „szok” nie powinno być stosowane zamiennie, gdyż oznacza jedynie reakcję układu nerwowego na traumatyczne przeżycia i wyraża się w postaci drżenia mięśni i bladości skóry. Na początku organizm radzi sobie ze wstrząsem dzięki tzw. centralizacji krążenia, polegająca na ograniczeniu zaopatrzenia w krew mniej ważnych dla przeżycia części ciała (skóry, mięsni kończyn, jelit) i zapewnienia go dla życiowo ważnych narządów: mózgu, serca i płuc. Co ważne, usunięcie przyczyny wstrząsu w dwóch pierwszych etapach umożliwia przywrócenie prawidłowej funkcji układu krążenia.

Wyróżniamy 3 etapy wstrząsu:

1. Niepostępujący, gdy uruchomione mechanizmy kompensacyjne są wydolne i zapewniają minimalny przepływ krwi przez narządy obwodowe.

2. Postępujący, gdy wydolność mechanizmów kompensacyjnych ulega zmniejszeniu lub jest niewystarczająca dla przeciwdziałania utrzymującej się przyczynie wstrząsu (np. trwającej utracie krwi), co doprowadza do postępującego niedokrwienia narządów obwodowych.

3. Nieodwracalny, gdy niewydolność mechanizmów kompensacyjnych powoduje niedokrwienie, niedotlenienie i martwicę komórek prowadzącą do niewydolności narządów.

 

Podział wstrząsu w zależności od mechanizmu powstania:

 

Wstrząs hipowolemiczny Wynika on ze zmniejszonej zawartości krwi w naczyniach. Przyczynami są: krwotoki zewnętrzne i wewnętrzne, utrata płynów np. przy rozległych oparzeniach, silne wymioty, silne biegunki, obfite poty, np. udar słoneczny.

 

Objawy:

* szybkie, słabo lub niewyczuwalne tętno

* blada, zimna skóra, często z towarzyszącymi dreszczami

* zimny pot

* niepokój, zdezorientowanie

 

Postępowanie przy wstrząsie hipowolemicznym:

1. Jeśli to możliwe, należy usunąć przyczynę wstrząsu, np. zatamować krwotok.

2. Ułożyć poszkodowanego w pozycji przeciwwstrząsowej, tj. płasko na wznak z nogami uniesionymi około 30cm wyżej (można podłożyć wałek z koca itp.)

3. Zapobiegać utracie ciepła, poszkodowany powinien leżeć na kocu i być też nim przykryty.

4. Uspokoić poszkodowanego i starać się zachować spokój w jego otoczeniu.

5. Wezwać karetkę pogotowia.

6. Regularnie kontrolować ważne funkcje życiowe.

 

Wstrząs kardiogenny Spowodowany jest ostrym spadkiem wydajności pracy serca. Często dotyczy osób już leczonych z powodu chorób serca. Jego przyczyny to: zawał mięśnia sercowego, zaburzenia rytmu serca, zator tętnicy płucnej.

 

Objawy: szybkie i słabo wyczuwalne tętno, zimna i blada skóra, zimny pot, drżenia.

 

Postępowanie przy wstrząsie kardiogennym:

1. Sprawdzić podstawowe funkcje życiowe

2. Ułożyć poszkodowanego z lekko uniesioną górną połową ciała

3. Uspokoić poszkodowanego

4. Chronić go przed wyziębieniem

5. Wezwać karetkę

 

W tym rodzaju wstrząsu NIE WOLNO stosować pozycji przeciwwstrząsowej! Może ona obciążyć dodatkowo już i tak przeciążone serce!

 

Wstrząs anafilaktyczny Jest ostrą, zagrażającą życiu reakcją alergiczną całego organizmu. Z reguły występuje natychmiast po kontakcie z substancjami wyzwalającymi, mogą to być np. leki, preparaty krwi, jad owadów.

 

Objawy:

* zaczerwienienie skóry, świąd, obrzęki na całym ciele, czasem pokrzywka

* duszność związana z obrzękiem krtani i/lub skurczem oskrzeli

* spadek ciśnienia związany z zapaścią sercowo-naczyniową i zwiększoną przepuszczalnością naczyń włosowatych

* nudności, wymioty

 

Postępowanie przy wstrząsie anafilaktycznym:

1. Przerwać kontakt z alergenem (np. zaprzestać podawania leku!)

2. Skontrolować podstawowe funkcje życiowe

3. Ułożyć poszkodowanego w pozycji bezpiecznej

4. Wezwać karetkę pogotowia.

 

Pamiętać należy, że poszkodowany we wstrząsie jest na ogół przytomny! Obciążenia psychiczne, jak strach czy ból mogą nasilać wstrząs.

 

Nie należy stosować ułożenia przeciwwstrząsowego w przypadku: urazu czaszkowo-mózgowego, duszności, nagłych bólach w klatce piersiowej i/lub nadbrzuszu.

 

Inne rodzaje wstrząsu:

* Wstrząs neurogenny. Jest on podobny do hipowolemicznego, z tym, że mechanizm powstawania jest odwrotny: objętość krwi nie ulega zmniejszeniu, za to wskutek zahamowania przewodzenia impulsów nerwowych następuje rozszerzenie naczyń. W ten sposób krwi jest za mało aby je wypełnić i rozwija się wstrząs. Objawy i postępowanie - jak przy wstrząsie hipowolemicznym.

* Wstrząs septyczny. Podobny jest do wstrząsu anafilaktycznego. Jest wynikiem ostrej reakcji zapalnej jako odpowiedź organizmu na drobnoustroje. Dochodzi do rozszerzenia naczyń, ucieczki płynów z ich światła oraz wykrzepiania śródnaczyniowego. Objawy i postępowanie - jak przy wstrząsie hipowolemicznym.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość truskawka

Cukrzyca Jest zaburzeniem metabolizmu glukozy spowodowane całkowitym bądź częściowym spadkiem produkcji insuliny. Insulina jest hormonem produkowanym w trzustce. Odpowiada za transport glukozy z krwi do komórki, gdzie z glukozy produkowana jest energia. W cukrzycy, gdy nie ma dostatecznej ilości insuliny, dochodzi do wzrostu poziomu glukozy we krwi. Nie może być ona wykorzystana do produkcji energii gdyż organizm nie jest w stanie sprawić, by wniknęła do wnętrza komórek! Rozróżnia się cukrzycę typu I i typu II:

1. W pierwszym typie dochodzi do całkowitego zaprzestania produkcji i wydzielania insuliny przez trzustkę. Brak tego hormonu musi być wyrównany wstrzyknięciami insuliny.

2. W drugim typie uwalnianie bądź działanie insuliny na receptory w komórkach jest zmniejszone. Gdy stopień zaawansowania choroby jest nieduży, leczenie może ograniczać się do odpowiedniej modyfikacji diety i zalecenia większej ilości ruchu. Przy wzroście zaawansowania potrzebne stają się doustne leki hipoglikemizujące. W bardziej zaawansowanym stadium choroby (gdy nie da się już bardziej wystymulować trzustki do zwiększania produkcji insuliny) konieczne staje się podawanie insuliny jak w cukrzycy pierwszego typu.

 

Śpiączka cukrzycowa Cukrzyca dotychczas nierozpoznana lub niedostatecznie leczona może doprowadzić do utraty przytomności. Śpiączka cukrzycowa jest ciężkim, ostrym powikłaniem cukrzycy. Przyczyny hiperglikemii (śpiączki cukrzycowej) są: zwiększone spożycie węglowodanów (cukrów), sytuacje stresowe, obciążenia psychiczne, niedostateczna dawka insuliny (zaniechanie iniekcji, zbyt mała dawka, niewłaściwa insulina, np. krótko działająca zamiast długo działającej). Skutkami są: wzmożone pragnienie (organizm próbuje w ten sposób „rozcieńczyć” zbyt dużą ilość cukru we krwi), wzmożone oddawanie moczu (organizm pozbywa się z moczem nadmiaru cukru), wzmożonym łaknieniem (w przeciwieństwie do krwi, poziom cukru w komórkach jest bardzo niski, a to właśnie ten poziom odpowiada pośrednio za odczuwanie głodu). Energia produkowana jest więc z tłuszczów, których metabolity (są nimi ciała ketonowe) powodują śpiączkę i charakterystyczny zapach acetonu z ust!

 

Rozpoznanie: U osoby przytomnej to: uczucie pragnienia i bóle brzucha. U osoby nieprzytomnej to: zapach acetonu z ust, sucha skóra, śluzówki, język (nie ma mechanizmów obronnych- nieprzytomny nie pije a produkuje dużą ilość moczu), przyspieszone tętno.

 

Postępowanie: Udzielający pomocy z reguły nie ma możliwości oznaczenia poziomu cukru na miejscu zdarzenia. Przy trudnościach w rozpoznaniu, czy ma się do czynienia z hiper- czy z hipo-glikemią, należy:

1. Jeśli poszkodowany ma zachowaną świadomość- podajemy cukier. Może być rozpuszczony w herbacie, nigdy zaś w postaci suchego proszku!

2. Jeśli poszkodowany jest nieprzytomny to:

* ułożenie w pozycji bezpiecznej

* wezwanie karetki

* prowadzenie kontroli ważnych funkcji życiowych (oddech, tętno)

* dbanie o utrzymanie ciepła chorego (np. okrycie kocem)

 

Hipoglikemia - niedocukrzenie: Do tego stanu dochodzi u cukrzyków, u których poziom cukru we krwi jest obniżony, najczęściej w wyniku zbyt wysokiego poziomu insuliny. W sytuacji zbyt niskiego poziomu cukru we krwi dochodzi do utraty przytomności jak w przypadku omdlenia, z tą różnicą, że tutaj przyczyną jest „niedożywienie” mózgu a nie niedotlenienie. Objawami są: z początku - uczucie głodu, mroczki przed oczami, drżenie mięśni. Później dołączają się objawy wstrząsu, czyli: zimny pot, przyspieszone tętno, stan pobudzenia, niepokój. W końcu – utrata przytomności.

 

Postępowanie mamy takie jak przy śpiączce hiperglikemicznej:

1. Jeśli poszkodowany ma zachowaną świadomość- podajemy cukier. Może być rozpuszczony w herbacie, nigdy zaś w postaci suchego proszku!

2. Jeśli poszkodowany jest nieprzytomny to:

* ułożenie w pozycji bezpiecznej

* wezwanie karetki

* prowadzenie kontroli ważnych funkcji życiowych (oddech, tętno)

* dbanie o utrzymanie ciepła chorego (np. okrycie kocem)

 

 

Amputacja Amputacje kończyny określa się od wysokości na której następuje odjęcie.

 

Postępowanie w przypadku amputacji:

Na ranę należy założyć uciskowy, jałowy opatrunek i unieść część ciała, której fragment został amputowany. Często, na skutek odruchowego obkurczenia się tętnic, krwawienie jest nieduże i można je zatrzymać tą metodą. W razie niepowodzenia, należy założyć opaskę uciskową, gdyż w wielu przypadkach możliwe jest przyszycie odciętej części ciała i jej pełna lub częściowa rehabilitacja, zawsze należy odszukać amputowany fragment tkanki i przekazać go lekarzowi. Amputat, nawet zanieczyszczony, owija się jałową gazą i – bez wykonywania żadnych dodatkowych zabiegów – wkłada do woreczka foliowego. Torebkę tę należy umieścić w drugiej, wypełnionej wodą z lodem. Mieszanina wody z lodem zapewnia schłodzenie tkanek, co powoduje zwolnienie w nich procesów przemiany materii i zmniejszenie zapotrzebowania na tlen. Przedłuża się w ten sposób czas, w którym przyszycie ma szansę powodzenia. Jeśli nie ma możliwości oziębienia tkanki, amputowaną część owija się w jałowy gazik i tak przechowuje do czasu przyjazdu pogotowia.

 

Ciało obce w oku

 

Postępowanie zależy w dużym stopniu od rozmiarów ciała obcego. Jeśli w gałce ocznej tkwi duży przedmiot, np. ołówek, nóż, gałąź, drzazga, przede wszystkim nie należy go samodzielnie usuwać i niezwłocznie wezwać pogotowie ratunkowe lub przewieźć poszkodowanego do najbliższego szpitala. W czasie oczekiwania na przybycie ekipy ratunkowej poszkodowanemu można nieco ulżyć w cierpieniu. Postaraj się unieruchomić tkwiący w oku obiekt. Możesz to zrobić używając dwóch zwykłych bandaży tej samej szerokości. Wyjmij je z opakowania i nie rozwijając bardzo ostrożnie przyłóż po obu stronach przedmiotu. Całą „konstrukcję” połącz plastrem oraz postaraj się przykleić ją również do skóry. Nie zmieniaj przy tym położenia ciała obcego. Nałóż czysty opatrunek na zdrowe oko, by uniemożliwić ruchy gałek ocznych. Chodzi o to, że gałki oczne poruszają się synchronicznie, więc gdy poszkodowany będzie chciał bezwiednie spojrzeć zdrowym okiem na coś, to poruszy się również oko chore powodując dalsze uszkodzenia. Zrób to tak, by oko nie było uciśnięte. Nie pozwól poszkodowanemu samodzielnie się poruszać. Poproś go, żeby usiadł i pozostał tak do czasu przyjazdu ekipy ratunkowej.

 

Jeśli tkwiący przedmiot jest mały, np. muszka, piasek, opiłek żelaza, wówczas przyjmij następujący schemat postępowania:

* Nie pozwól, by poszkodowany pocierał oko!

* Postaraj się wypłukać tkwiący w oku przedmiot. Możesz wykorzystać do tego specjalny aparat do płukania oka, który kupisz w aptece Zamiast tego możesz użyć kieliszka lub szklanki napełnionych przegotowaną i wystudzoną do temperatury pokojowej wodą. Zbliż oko do naczynia tak by szczelnie przylegało i każ poszkodowanemu otwierać i zamykać powieki, czyli mrugać. Jeśli powyższy zabieg nie zadziałał, rozważ możliwość usunięcia ciała obcego.

* Jednak jeżeli istnieje ryzyko, iż drobny przedmiot jest wbity w tkanki oka i nie zdołasz go samodzielnie usunąć, natychmiast zasłoń oczy czystymi opatrunkami (by uniemożliwić poruszanie nimi) i przewieź chorego do szpitala, najlepiej tam, gdzie jest ostry dyżur okulistyczny.

* Możesz przemyć oko przegotowaną, wystudzoną wodą. Nie próbuj jednak usuwać przedmiotu za pomocą chusteczki, gdyż powoduje ona dodatkowe podrażnienie delikatnych tkanek. Użycie (bardzo ostrożne!!!) rogu wilgotnej chusteczki jest uzasadnione tylko w przypadku, gdy dostrzeżesz ciało obce na brzegu lub wewnętrznej stronie powieki. Wówczas dodatkowo przemyj oko wodą.

 

Ciało obce w uchu

 

Postępowanie w przypadku ciała obcego w uchu to:

* Przede wszystkim zajrzyj do ucha chorego i sprawdź, czy widzisz tkwiący w nim przedmiot,

* Określ jego kształt i ustal czy jest to ciało martwe, czy też np. żywy insekt.

* Możesz spróbować usunąć przedmiot. W tym celu pochyl głowę poszkodowanego tak, by skierować ucho w stronę podłogi. Delikatnie potrząśnij głową kilka razy.

* Gdy pomimo to obiekt tkwi nadal w tym samym miejscu, ale jest widoczny i ma gładkie zarysy, możesz spróbować usunąć go za pomocą pęsety. Rób to bardzo ostrożnie uważając, by nie wepchnąć przedmiotu głębiej oraz by nie wbijać weń narzędzia.

* Powstrzymaj się przed wyciąganiem twardych przedmiotów (np. ziarna fasoli, koralika), tkwiących w uchu nieruchomo. W tej sytuacji przewieź chorego do najbliższego szpitala, najlepiej na ostry dyżur laryngologiczny.

* Jeśli intruzem jest żywy insekt, należy najpierw go zabić. Brzmi to bardziej brutalnie niż jest w rzeczywistości. Można to zrobić wpuszczając do ucha kilka kropel oleju lub alkoholu. Odczekaj 2 – 3 minuty, a następnie wypłucz insekta małym strumieniem ciepłego, ale nie gorącego oleju. Najlepiej użyć do tego małej strzykawki. Pamiętaj, by poszkodowany miał przez cały czas ucho skierowane w kierunku podłoża, w przeciwnym razie można spowodować przemieszczenie się insekta głębiej.

 

Ciała obce w nosie

 

Ciała obce w nosie spotyka się najczęściej u małych dzieci, które dla zabawy wkładają sobie do dziurek od nosa groszki, kulki do gry i inne drobne przedmioty. Na skutek ucisku powstaje obrzęk błony śluzowej nosa niepozwalający dziecku na samodzielne wydobycie ciała obcego. Dzieci niezmiernie przeraża zaistniała sytuacja, jednak faktycznie jest ona niegroźna. Jedyne, co można wówczas zrobić to zatkać drugą dziurkę od nosa i nakłonić dziecko do mocnego siąkania. Jeśli to nie da rezultatu i ciało obce nadal znajduje się w nosie, należy uspokoić dziecko i szukać pomocy lekarza. W żadnym wypadku nie należy próbować usunąć ciała przy pomocy szpilki lub pęsety. Może to doprowadzić do krwawienia.

 

Ciała obce w ranie

 

Ciało obce dopóki tkwi w ranie zapobiega zwykle krwawieniu z uszkodzonych tkanek, nierzadko tamponując jamę rany. Dopiero po jego usunięciu otwierają się uciśnięte dotychczas duże naczynia krwionośne, wyzwalając groźny czasami krwotok. Dlatego też przyjęto jako zasadę pierwszej pomocy nieusuwalnie nigdy obcych ciał z rany. Niezależnie od krwawienia istnieje niebezpieczeństwo dodatkowego uszkodzenia głębiej położonych przez poruszanie tkwiącego w ranie ciała obcego. Przeoczenie odłamanych lub odkształconych ciał, których resztki pozostaną w ranie, utrudnia dalsze postępowanie. Ratownik ostrożnie nakrywa jałową gazą ranę wraz w wklinowanym w nią ciałem obcym nie poruszając go i nie zmieniając jego pozycji. W tym celu w czasie transportu obkłada się je okrężnie elastycznym materiałem opatrunkowym. Również dłuższe, sterczące z rany ciała obce należy obłożyć w ten sposób, aby nie doszło do dalszych uszkodzeń tkanek. Opatrunek wraz z wyścielającą pierścieniową poduszeczką umocowuje się za pomocą trójkątnej chusty, opaski gazowej lub plastra.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość truskawka

Utonięcie jest to uduszenie z powodu zalewnia wodą dróg oddechowych.

 

Mechanizm tonięcia:

1. Wstrzymanie oddechu. Na początku poszkodowany broni się przed zalanie wodą poprzez wstrzymanie oddechu. Trwa to do momentu, gdy gromadzący się w jego organizmie dwutlenek węgla osiągnie taki poziom, że pobudzi ośrodek oddechowy i nastąpi wznowienie oddychania niezależnie od woli poszkodowanego.

2. Rozpoczęcie oddychania. Ponieważ woda może zalewać jamę ustną i dalej przedostawać się do dróg oddechowych tonący broni się przed tym i zaczyna ją połykać. Trwa to do momentu, gdy żołądek będzie całkowicie wypełniony i odruchowo dojedzie do wymiotów.

3. Napływ wody do dróg oddechowych. Doprowadza do odruchowego kurczu krtani, jednak pogłębiające się niedotlenienie poszkodowanego, (który nie oddycha) doprowadza do utraty świadomości, otwarcia obkurczonej krtani i swobodnego przedostania się wody do płuc.

 

Skutki tonięcia:

* Tonięcie w wodzie słodkiej. Woda słodka w porównaniu z krwią ma niższe stężenie jonów i dostając się do płuc jest wchłaniana do naczyń włosowatych krążenia płucnego na zasadzie wyrównania ciśnień. Dostając się do krwi powoduje rozpad czerwonych krwinek i uwalnianie z nich potasu, stąd ryzyko migotania komór serca.

Tak więc przy tonięciu w wodzie słodkiej w płucach nie ma wody, ponieważ cała przenika do układu krążenia!

* Tonięcie w wodzie słonej. Woda słona w porównaniu z krwią ma wyższe stężenie jonów, co powoduje napływanie wody z naczyń krwionośnych płuc do pęcherzyków płucnych na zasadzie wyrównywania ciśnień, wywołując obrzęk płuc. Mieszanie jej z naturalną zawartością pęcherzyków płucnych (np. surfaktantem) prowadzi do powstania piany, której nie da się usunąć z płuc bez użycia ssaka.

 

Postępowanie:

1. Rozpoczynamy od stabilizacji kręgosłupa szyjnego, połączonego z równoczesnym udrożnieniem dróg oddechowych. Szczególnie jest to istotne w przypadku podejrzenia skoku do płytkiej wody!

2. Sprawdzenie przytomności poszkodowanego (potrząśnij za ramiona i spytaj czy wszystko w porządku)

3. Nawet jeśli poszkodowany jest przytomny, należy cały czas (do momentu dowiezienia do szpitala) stabilizować kręgosłup szyjny!

4. Wezwanie pomocy

5. Udrożnienie dróg oddechowych nieprzytomnego. Należy oczyścić jamę ustną z zanieczyszczeń (rośliny, wymiociny). Nigdy jednak nie należy kierować głowy na bok (ryzyko uszkodzenia rdzenia kręgowego!). Z tego samego powodu udrażniając drogi oddechowy nie odchyla się głowy poszkodowanego ku tyłowi, tylko unosi się żuchwę

6. Sprawdzenie oddechu (10 sekund obserwacji klatki piersiowej i słuchania nad ustami poszkodowanego)

7. Przy braku oddechu - 5 wdechów ratowniczych

8. Jeżeli istnieje podejrzenie aspiracji ciała obcego do dróg oddechowych można wykonać 5 uciśnięć na nadbrzusze w kierunku do mostka

9. Rozpoczęcie resuscytacji

 

Uwaga! Nawet, jeśli poszkodowany prezentuje objawy śmierci klinicznej i ma obniżoną temperaturę ciała nie należy odstępować od jego ratowania!!! Hipotermia daje większe szanse na przeżycie! Konieczne jest także ogrzanie poszkodowanego.

 

 

Porażenie prądem elektrycznym

 

Do porażenia prądem dochodzi na skutek przepływu prądu elektrycznego przez ciało człowieka.

 

Mechanizm:

Poszczególne części ciała mają różny opór elektryczny, który stanowi przeszkodę na drodze prądu i ogranicza jego przepływ. Oporność ciała zależy od: napięcia dotyku (przy napięciu >100V skóra nie stanowi oporu), oporności wewnętrznej (drogi przepływu prądu- najniższa oporność jest na drodze ręce - plecy oraz dwie ręce - stopa lub dwie stopy – ręka, nieco wyższa na drodze ręka – stopa lub ręka - ręka), natężenia i częstotliwości prądu, czasu trwania rażenia, temperatury i wilgotności skóry (mokra skóra = mniejszy opór) i wielkości powierzchni kontaktowych.

 

Rodzaje prądu elektrycznego:

* przemienny (taki jak w mieszkaniach), najniebezpieczniejszy. Prąd samo uwolnienia wynosi dla niego 10mA (jest to maksymalne natężenie, przy którym nie dochodzi jeszcze do skurczu tężcowego mięśni ręki i możliwe jest jej cofnięcie)

* stały, używany w samochodach, kopalniach; nieco bezpieczniejszy. Tu prąd samo uwolnienia wynosi 30mA.

* wysokoczęstotliwościowy, stosowany w radarach, radiostacjach, kuchenkach mikrofalowych- najmniej niebezpieczny, powoduje głównie oparzenia skóry.

 

Porażenie prądem może doprowadzić do: utraty przytomności, zatrzymania krążenia, zatrzymania oddechu, skurczu mięśni (czasem jest tak silny, że prowadzi do zwichnięć i złamań!), oparzeń, martwicy i zwęgleń. Na skutek upadku z wysokości także do urazów kręgosłupa i głowy oraz natychmiastowej śmierci.

 

Rodzaje obrażeń:

1. Oparzenia: Przepływający prąd powoduje powstanie w miejscu kontaktu okrągłych lub owalnych zmian zwanych oparzeniem Joule’a. Podobne zmiany powstają w miejscu „wyjścia” prądu. (najczęściej plecy lub stopy). Wewnętrznie także dochodzi do zmian martwiczych- mięśni, naczyń krwionośnych, nerwów- nazywanych oparzeniem elektrycznym.

2. Zaburzenia rytmu serca: Przepływający przez ciało prąd zaburza fizjologiczny rytm serca i może spowodować zatrzymanie krążenia.

3. Mnogie uszkodzenia ciała: Głównie spowodowane są one bardzo silnym skurczem mięśni (złamania, zwichnięcia) oraz upadkiem z wysokości (uraz głowy, kręgosłupa)

 

Postępowanie:

1. Usunięcie przyczyny, która spowodowała porażenie prądem.

2. Ratownik musi też zadbać o własne bezpieczeństwo i uważać, aby samemu nie zostać porażonym! Dlatego przede wszystkim należy wyłączyć źródło prądu a jeśli to jest niemożliwe- odciągnąć poszkodowanego za pomocą nieprzewodzących materiałów, np. kawałka suchego drewna lub drążka izolacyjnego.

3. Ocena objawów życiowych i jeśli to konieczne rozpoczęcie resuscytacji. Gdyby masaż serca był niemożliwy z powodu sztywności klatki piersiowej, należy wykonywać sztuczne oddychanie do czasu aż klatka piersiowa stanie się na powrót podatna na ucisk mostka.

4. Wezwanie karetki pogotowia

5. Ocena obrażeń ciała:

* unieruchomienie przy złamaniach i zwichnięciach

* chłodzenie i zabezpieczanie ran przed zakażeniem w oparzeniach

6. W zależności od stanu przytomności poszkodowanego:

* jeśli jest przytomny i nie wymaga pilnej interwencji na miejscu zdarzenie to i tak chory musi być bezwzględnie przetransportowany do szpitala celem dalszej obserwacji skutków odległych (np. odwodnienie, zaburzenia elektrolitowe, zaburzenia rytmu serca)

* jeśli jest nieprzytomny, ale ma zachowany oddech i krążenie a jednocześnie można wykluczyć uraz kręgosłupa i nie ma wstrząsu – pozycja bezpieczna

* jeśli stwierdza się objawy wstrząsu – odpowiednie postępowanie przeciwwstrząsowe.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość truskawka

Zawał serca jest uszkodzeniem mięśnia sercowego, w wyniku jego niedotlenienia. np. gdy skrzep tamuje przepływ krwi do jakiejś części serca. Zawał może wystąpić podczas spoczynku jak i podczas aktywności, wiele zawałów zdarza się w czasie snu i podczas budzenia się.

 

Do objawów należą: ból za mostkiem lub w okolicy serca, często promieniujący do lewego barku i ręki, bladość, uczucie lęku, zimne poty oraz mogą wystąpić trudności w oddychaniu i zaburzenia rytmu serca.

 

Postępowanie:

* poszkodowanego ułożyć w pozycji półsiedzącej, ponieważ ta pozycja najmniej obciąża serce: poszkodowanego sadzamy opartego plecami o coś stabilnego,

* częsta kontrola czynności życiowych,

* jeżeli poszkodowany posiada leki umożliwiamy mu ich zażycie (pamiętajmy. że poszkodowany musi być wówczas w pełni świadomy),

* rozluźnić odzież i zapewnić dopływ świeżego powietrza,

* nie pozwolić poszkodowanemu na wykonywanie żadnego wysiłku fizycznego,

* zapewnić komfort psychiczny i termiczny poszkodowanemu,

* wezwać pogotowie.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

Gość truskawka

Udar słoneczny jest skutkiem przegrzania organizmu w wyniku nadmiernego nasłonecznienia.

 

Objawami udaru są: zaczerwieniona, gorąca i sucha skóra, nudności i wymioty, wysoka gorączka i dreszcze, tętno zwolnione, uczucie niepokoju, osłabienie.

 

Pierwsza pomoc:

* ułożyć poszkodowanego w pozycji półsiedzącej,

* dalej postępujemy jak w przypadku udaru cieplnego

 

 

Udar cieplny (termiczny) jest skutkiem przegrzania organizmu. Spowodowany jest utrudnionym lub wręcz uniemożliwionym oddawaniem nadmiaru ciepła (np. podczas intensywnego wysiłku fizycznego w gorącym, dusznym pomieszczeniu).

 

Objawami są: zaczerwieniona, gorąca skóra, silne poty, osłabienie, uczucie zmęczenia, silne pragnienie, bóle i zawroty iłowy, nudności i wymioty, mroczki przed oczami, przyspieszone tętno.

 

Postępowanie:

* poszkodowanego przenieść do zaciemnionego, przewiewnego miejsca, ułożyć w wygodnej dla niego pozycji,

* rozluźnić uciskające części ubrania,

* stosować zimne okłady (rozpoczynając od głowy, karku, dłoni, stopniowo przechodząc na klatkę piersiową),

* poszkodowanemu przytomnemu podać małymi porcjami zimne napoje (najlepiej soki) bądź czystą wodę,

* kontrolować czynności życiowe,

* zapewnić komfort psychiczny,

* wezwać pogotowie

 

Wstrząśnienie mózgu następuje po bezpośrednim tępym urazie głowy, bez widocznych zewnętrznych obrażeń czaszki. Jego objawami są: krótkotrwała utrata przytomności, po powrocie do świadomości nudności i wymioty, bóle i zawroty głowy, zaburzenia równowagi, niepamięć wsteczna: poszkodowany nie pamięta faktów mających miejsce przed urazem i samego urazu, możliwość wystąpienia rany głowy.

 

Postępowanie przy wstrząśnieniu mózgu:

* w przypadku rany wykonać opatrunek,

* zapewnić komfort psychiczny i termiczny,

* kontrolować czynności życiowe,

* nie pozwolić poszkodowanemu samodzielnie poruszać się, ponieważ uraz ten wymaga konsultacji lekarskiej

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 1 rok później...

Truskawko,świetny temat.Bardzo ubolewam że nie uczą tego w szkołach,a jeśli już to bardzo pobieżnie.Każdy z nas powinien mieć chociaż minimum wiedzy w tym temacie,jednak rzeczywistość pokazuje zupełnie co innego.Ja jeszcze w czasach szkolnych 2 razy wzięłam udział w szkoleniach z zakresu pierwszej pomocy.Jeśli nie bedę miała możliwości pomóc innym,to i tak tą wiedzę wykorzystuję przy swoich dzieciach.Wiedząc co robić potrafię zachować zimną krew w nagłych wypadkach.

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 8 miesięcy temu...

jako ratownik medyczny powiem tak - temat bardzo fajny ;)jednak sa to informacje zywcem wziete z podrecznikow - osoba ktora nie widziala nigdy manekina nie przeprowadzi naprawde skutecznego RKO. jednak liczy sie chec pomocy :) wasze czyny moga pomoc drugiemu czlowiekowi! pamietajcie jednak, ze najwazniejsze jest Wasze bezpieczenstwo!

 

wszystkie stany opisane powyzej wymagaja pomocy lekarskiej - dzowncie na pogotowie, podając swoje nazwisko, numer telefonu, powiedzcie co sie stalo, ilu jest poszkodowanych i co im jest. jesli nie wiecie co robic - dyzpozytor powinnien wam udzielic podstawowych informacji. pokieruje Was :) vjesli ktos ma jakeis pytania z zakresy pierwszej pomocy, medycyny ratunkowej - z checia pomoge :)

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

odwrocenie kolejnosci;p? to dziwne... ja na pierwszych zajciach na studiach mialam wyciagnietego manekina "to jest Franek. Franek bedzie Waszym ulubionym kolega przez trzy lata":P

Odnośnik do komentarza
Udostępnij na innych stronach

  • 10 miesięcy temu...

Dołącz do dyskusji

Możesz dodać zawartość już teraz a zarejestrować się później. Jeśli posiadasz już konto, zaloguj się aby dodać zawartość za jego pomocą.
Uwaga: Twój wpis zanim będzie widoczny, będzie wymagał zatwierdzenia moderatora.

Gość
Dodaj odpowiedź do tematu...

×   Wklejono zawartość z formatowaniem.   Usuń formatowanie

  Dozwolonych jest tylko 75 emoji.

×   Odnośnik został automatycznie osadzony.   Przywróć wyświetlanie jako odnośnik

×   Przywrócono poprzednią zawartość.   Wyczyść edytor

×   Nie możesz bezpośrednio wkleić grafiki. Dodaj lub załącz grafiki z adresu URL.

×
×
  • Dodaj nową pozycję...